|
Het klokje van bij ons thuis
Februari: een maand vol liefde, sneeuw én een nieuwe nieuwsbrief! Ons klokje tikt weer voor iedereen die het horen wil, en zeker ook voor wie ons niet dagelijks bezig ziet, maar ons vanop afstand een warm hart toedraagt. Veel leesplezier.
|
|
|
|
Veilige feesten
Corona heeft onze plannen de voorbije maanden grondig gewijzigd, maar in december stonden er toch een aantal feestelijkheden op de agenda die we maar wat graag wilden laten doorgaan. We kregen het bezoek van twee bebaarde vrienden: Sint-Nicolaas en de kerstman.
|
|
Al in november nam de Sint het initiatief om ouders aan te schrijven, met de vraag welke geschenkjes uit Spanje zeker welkom zouden zijn. De Goedheiligman ondernam verwoede pogingen om het nationaal overlegcomité ervan te overtuigen dat de Sint en zijn Piet zich enkel beperken tot nachtelijk dak- en schouwwerk, wat geen gevaar inhield voor de volksgezondheid.
Uiteindelijk werd het een compromis à la belge: een virtueel huisbezoek op zaterdag 28 november 2020, waarbij alle kinderen een heerlijk moment konden keuvelen met de Sint en zijn Piet, en hen bedanken voor het moois en lekkers dat dankzij de buddyploeg diezelfde dag bij de meer dan 70 uitgelaten kinderen terechtkwam.
Graag zouden we, naast alle mensen die meewerkten om van dit online evenement een succes te maken, ook de fantastische inwoners van Aarschot willen bedanken: jullie schonken ons massaal jullie handelaarsbonnen t.w.v. €10. Daarmee kon de Sint heel wat kindjes blij maken.
|
|
|
|
Ook kerst moest plaatsvinden in beperkte kring. Buddy Heidi was als knuffelcontact te gast in de Franseliniestraat. Zij schrijft over deze prachtige avond het volgende: “Bij het binnenkomen valt de mooi versierde kerstboom meteen op. In de keuken staat een overvolle tafel met, hoe kan het ook anders, eten uit alle windstreken klaar. De gerechten worden geflankeerd door vrolijk gevouwen servetten. Alle kinderen lezen met fonkelende ogen hun nieuwjaarsbrief voor, om vervolgens hun cadeautjes vol ongeduld te openen. Blije gezichtjes. Ook Paul en ik krijgen een cadeautje toegestopt. Dat hebben we nochtans niet afgesproken, de sloebers. We eten, babbelen en genieten. Voor ik het goed en wel doorheb, is het bijna twaalf uur ’s nachts. Wat heb ik me moeten haasten om op tijd thuis te zijn. Al had ik een boete er graag bij genomen. Een avond als deze had ik voor geen geld van de wereld willen missen.“
|
|
|
|
De Koerdische familie achter onze hoek
Ibrahim is erg ziek. Dat weten zijn lieve vrouw en zijn 6 kinderen, dat weten ook zijn vrienden. We praten er niet over. We proberen er enkel voor mekaar te zijn. Stien en Leen helpen de familie met de boodschappen, Sissi helpt met Kommaraf, Heidi helpt met medische zaken, het huisje geraakt stilaan mooi ingericht met ingezamelde meubeltjes en toestellen. En elke keer als je passeert, vraagt Ibrahim om met hem een theetje te drinken en brengt mama Shokriya iets om te eten, baba ganoush, yabrak van wittekool, kip met rijst, linzensoep. Ibrahim kan zijn linkerkant niet meer bewegen. Maar het gaat goed zegt hij. Op zijn smartphone toont hij de foto van zijn huis bij Aleppo. Hij toont waar de bom is ingeslagen. Het huis lijkt wel te ontbreken op de foto. Ik heb cadeautjes voor jullie laten kopen, zegt hij. Voor iedereen een lekker Syrisch gebakje die hij door dochter Nur met zorg in een papieren zak laat steken. En op tv is het voetbal. Mo Salah, zegt Ibrahim, en even later valt hij in slaap op zijn bed in de woonkamer. Ik drink mijn glaasje thee leeg en ga stilletjes door zonder hem te wekken. Lieve Ibrahim, hoe graag had ik willen hopen dat we dit nog vele jaren zo hadden kunnen doen.
|
|
|
|
Lichtjes in WZC Sint-Rochus
In de donkerste winterdagen werd het Woonzorgcentrum Sint-Rochus in Aarschot hard getroffen door corona. Zowat de helft van het personeel op verschillende afdelingen kon daardoor niet aan het werk en dus … besloot ‘Bij Ons Thuis’ een handje te helpen.
Een zestal van onze gasten en vrijwilligers zorgden er voor extra logistieke ondersteuning zodat het aanwezig verplegend personeel meer ruimte kreeg voor de echte zorgtaken. Onze mensen zorgden er daarom vooral voor dat iedereen geholpen werd met eten.
De medewerkers van het WZC bezorgden ons onlangs een hartverwarmend bedankje voor die steun. Het doet goed te weten dat we zo deze zware dagen mee konden verlichten!
|
|
|
Soep met balletjes
Het weekend van 19 en 20 december stond volledig in het teken van onze benefiet voor Kamar en Akil (zie vorige nieuwsbrief). In de professioneel uitgeruste keuken van Karima en Geert (Haute Tajine) hadden onze vrijwilligers slechts één missie: balletjes rollen tot ze erbij neervielen (al maakten we daarnaast ook soep en tomatensaus).
Het was een race tegen de klok, maar het is ons gelukt. Omstreeks 21 u gingen de laatste balletjes de koelwagen in, wachtend om de volgende ochtend naar het gemeenteplein van Kortrijk-Dutsel te worden vervoerd, waar hongerige klanten hun bestelling konden komen ophalen. In de geschiedenis van afhaalbenefieten heeft er nog nooit eentje plaatsgevonden dat coronaveiliger was dan het onze (we hebben het opgezocht, het is echt zo).
Alweer een geslaagd culinair evenement, dat moge duidelijk zijn. En het beste nieuws moet nog komen: samen met de vele giften en de heronderhandeling met schuldeisers komt de familie Kasem weer volledig boven water. Niet alleen op dit moment, maar ook de komende jaren. Al dringt de nodige structuur zich op om hun sloepje duurzaam drijvende te houden. Een uitdaging die we graag aangaan.
|
|
De scouts van Aarschot met open armen
Wat is dat, een jeugdbeweging? Voor ons is dat een plek waar je niet de beste moet zijn, maar waar iedereen zich thuis voelt, maakt niet uit hoe snel of traag, groot of klein, dik of dun je bent. En niet gewoon thuis, maar écht thuis. Diversiteit troef.
Het waren de scouts van Aarschot die ons onlangs vroegen of er geen nieuwe Belgen de scoutsdas wilden omdoen. Natuurlijk wel. Heel graag. ’t Zal wel zijn. We zijn het weekend van 6 februari vertrokken met 3 kapoentjes en 2 kabouters. In Aarschot aangewaaid vanuit 3 verschillende continenten en nu mee lid van de sympathieke Aarschotse scoutsfamilie.
Hoe mooi de sluiting na 3 uur spel: onze kids mega-enthousiast en vol modder, de scoutsleiding terecht fier en ook vol modder, en wij, tja, ontroerd toch wel.
Luna, Kasper en alle andere leiders, bedankt, een stevige linker en een dikke knuffel.
|
|
|
Onze helden van Kommaraf
Kommaraf is de sympathieke naam van de voedselbedeling die in Aarschot getrokken wordt door een ruime groep van kranige vrijwilligers. Alle klanten mogen elke 2 weken naar deelgemeente Gelrode afzakken om hun proviandkast te komen vullen. Elke tweede donderdagavond rijden we met een 6-7 wagens onze mensen aan-en-af en gaan we samen met hen in de veelkleurige rij staan.
Vóór Corona zaten we binnen met een kop koffie te wachten op onze beurt. Nu is het buiten aanschuiven. Niet erg hoor. Een babbeltje met je buddy, dan vliegt de tijd.
De echte helden staan binnen, de vrijwilligers van Kommaraf, die weer vlees, vis, verse groenten, fruit, pampers, noem maar op, hebben ingezameld om uit te delen aan wie het nodig heeft. In volle coronatijd. Ons groot RESPECT daarvoor. En een dikke MERCI van al onze gasten die we elke keer tot bij jullie mogen brengen.
|
|
|
|
Mieke in bijzonder goed gezelschap
Eén van onze gedreven vrijwilligers, Mieke, is als een rots in de branding voor de Angolese Rosa en haar 18-jarige, bijzondere zoon Alecio. In Angola is voor een jongen als Alecio een heel onzekere toekomst weggelegd. De gemeenschap staat er achterdochtig tegenover mensen met een mentale handicap en linkt hen vaak met erg onheilspellende vooruitzichten. Rosa besliste daarom het land te verlaten en koos resoluut voor België in de hoop er een veilige thuis te vinden.
Sinds juni vorig jaar vormt dit gezinnetje een deel van onze bende in Aarschot. En het heeft even geduurd (Mieke vertelt dat ze bijna de moed verloren), maar dankzij uitzonderlijke inspanningen van het OCMW en het CLB kan Alecio nu ook naar school.
Mieke ging er eens op bezoek en zag een dag vol variatie: computerles, euro’s tellen om te gaan winkelen, croque-monsieurs bakken, muziek maken … En juf Lenka vertelde dat Alecio het echt heel goed doet. Zijn angst van de eerste weken is nu helemaal verdwenen.
Hij zal nog zeker tot zijn 21 jaar op de school mogen blijven en stilaan begeleid worden naar een zekere vorm van zelfstandigheid en sociale vaardigheid. En dat, dat is een heerlijk vooruitzicht voor mama Rosa en haar bijzondere Alecio.
Dankjewel, Mieke, voor jouw helpende handen voor een toekomst vol kleur!
|
|
|
|
|
