|
Beste <<First Name>>,
Leven of overleven is de vraag.
We staan in Nederland aan de vooravond van de verkiezingen. Er is ons verteld dat dit een voorrecht is want binnen een vrije en democratische samenleving staan de wensen van ‘het volk’ voorop. We zijn blij dat we een meerpartijenstelsel hebben en niet zoals bijvoorbeeld in China waar maar één partij het voor het zeggen heeft. Binnen ons systeem heeft ieder individu het recht om de partij te kiezen die het best zijn/haar belangen vertegenwoordigt want binnen onze moderne, vrije democratische samenleving is het nastreven van geluk een ‘basisrecht’.
Wellicht is je vertrouwen in het systeem geschonden nadat je met verbijstering de toeslagenaffaire en het overheidsbeleid t.a.v. de Groningse kwestie hebt gevolgd. Openlijk of verborgen is het onderwerp van alle ‘nieuws’ sterven of overleven. Enerzijds worden we gehypnotiseerd met grafieken van coronacijfers en verontrustende beelden van rampzalige toestanden overal ter wereld. Anderzijds worden we in slaap gesust met entertainment en valse beloftes dat het zeker beter wordt als we ingeënt zijn.
Maar sussende geluiden kunnen de onderliggende angst en vrees voor de instorting van al onze vertrouwde en op overleving gerichte systemen niet verbloemen. Mogelijk is het je ook opgevallen dat beleids- en maatschappijkritische berichten, zij die na gedegen onderzoek een nauwkeuriger beeld schetsen van wat er achter de schermen omgaat, in de kiem gesmoord worden, onder complot denken geschaard en van internet verwijderd.
En dan zijn er nog de berichten over een grote reset van de hele wereld geleid door de allerrijksten der aarde die voor ieders privé-geluk zullen zorgdragen. Om een eerlijke verdeling van de welvaart en het behoud van de aarde te verzekeren wordt er van alle burgers alleen maar totale transparantie gevraagd. Om deze eenzijdige transparantie te bevorderen zal alle privébezit en het contante geld worden afgeschaft. Maar we kunnen erop vertrouwen dat we allemaal gelukkig zullen worden in een betere wereld….
In ons eenheid- en waarheidsverlangen klinkt dat prachtig toch? Maar… waar zit de adder? Klinkt het niet tóch meer als een als politieagent verklede boef die zichzelf gaat vangen…of verrijken?
Er zijn geen systemen of instituten die ons geluk, vrijheid en veiligheid kunnen waarborgen. Eenheid en solidariteit kunnen niet opgelegd worden want dan heet het dictatuur. Het goede nieuws is dat er ook geen machtsstructuren zijn die jou het onvervreemdbare geluk, de vrijheid en liefde die je al bent kunnen afpakken. Tenzij je dat zelf laat doen door je eigen innerlijke dictator want je bent en blijft vrij geschapen.
Deze nieuwsbrief is geen pleidooi om wel of niet te stemmen. En zeker geen pleidooi om net te doen of de wereld niet bestaat maar hem wel stiekem geloven en daarop gebaseerd je eigen privé- veiligheidsplan te trekken. Dat heet dissociatie ofwel je hoofd in het zand steken wat nog nooit een wezenlijke oplossing gebracht heeft. Het is een oproep tot bereidheid om goed te kijken en de juiste vragen te stellen.
Wat is dat zelf dat zelf mag kiezen om in de toekomst zelf gelukkig te worden? Het zelf dat verdediging nodig heeft om te kunnen overleven, het zelf dat afhankelijk is van de juiste opinies, de juiste partij kiezen?
Een cursus in Wonderen, les 47:
"Als jij op je eigen (persoonlijke) kracht vertrouwt, heb je alle reden om ongerust, bezorgd en bang te zijn. Wat kun jij voorspellen of beheersen? Wat is er in jou waarop jij rekenen kunt? Wat kan jou het vermogen verschaffen je van alle facetten van een probleem bewust te zijn en ze zo op te lossen dat er alleen iets goeds van komen kan? Wat is er in jou dat jou de juiste oplossing als zodanig doet herkennen en jou de garantie geeft dat die zal worden bereikt? Vanuit jezelf kun je niets van dit alles. Geloven dat je dit wel kunt, is je vertrouwen schenken waar vertrouwen ongegrond is, en angst, verontrusting, depressiviteit, kwaadheid en verdriet rechtvaardigen. Wie kan zijn vertrouwen stellen in zwakheid en zich veilig voelen? Maar wie kan zijn vertrouwen stellen in kracht en zich zwak voelen?"
De wereld is een uiterlijke weergave van een innerlijke toestand, de uitdrukking van een collectieve manier van denken. Wij zijn geen onbeduidende radertjes in een machtige wereldmachine. Het is zinloos om apathisch achterover te leunen, een schuldige aan te wijzen en de ijdele hoop te koesteren dat iets, iemand van buitenaf ons zal komen redden. Wij zijn de makers van deze film, het licht van het bewustzijn waarin wijzelf deze wereld tevoorschijn roepen. En wij hebben de keuze om een open kanaal te zijn waardoorheen liefde tot uitdrukking komt. Of iets anders…
Wolter Keers:
"... recht is een decadentie die nodig is als er geen liefde meer is. Vandaar uit krijg je dus een heel spinnenweb, van allerlei relaties en het hele veld van compromissen. De waarheid ligt onderwijl in het kolenhok te janken."
Geluk en vrijheid hangen af van waar je jezelf en de wereld voor aanziet. Laten we niet langer naïef zijn en onder ogen zien wat er allemaal onder onze neus ‘gebeurt’ in de gespiegelde film die we onze wereld noemen. Het is zinloos om de spiegel aan gruzelementen te smijten. Zolang we onze collectieve innerlijke tiran gehoorzamen en ons hoofd in het zand steken over wat deze voor ons in petto heeft zullen we een gelijkaardige wereld ‘buiten’ ons blijven zien.
Nisargadatta Maharaj:
"Je bent niet wat je lijkt te zijn [..] Je bent nooit een persoon geweest en je zult er ook nooit een worden. Weiger dan ook jezelf daarvoor aan te zien. Maar zolang je er zelfs niet aan twijfelt dat je meneer Zo-en-zo bent, is er geen hoop. Wat kan je duidelijk gemaakt worden, zolang je weigert je ogen open te doen? “ (Zijn, 18 september 1971).
Iedereen heeft gelijk vanuit zijn eigen standpunt. Iedereen op dit wereldse (strijd)toneel, niemand uitgezonderd, in welke rol en in welk drama dan ook, is in wezen een gelukzoeker. Dit wettelijk vastgelegde recht op streven naar geluk waarop we trots zijn en met vuur verdedigen is niks anders dan het recht om achter een wortel aan te blijven lopen; het mechanisme dat ons tot eeuwige zoekers maar nooit vinders maakt!
Liefde is als helder water. Alles wat niet aan haarzelf gelijk is komt bovendrijven. Dat is wat er nu gebeurt. Ogenschijnlijk in de wereld maar in werkelijkheid in onszelf als bewustzijn/denkgeest.
Alles is liefde of een vraag om liefde. Met dit feit als leidraad zijn we allemaal van dezelfde partij. De partij van zijn zonder voorwaarden en tegenstellingen. Zonder aanval en verdediging, van verdeel en heers.
Zolang er streven is merken we niet op wat er nu al is. Dichterbij dan je eigen hart, binnen de stille onveranderlijkheid van ons eigenste eigen, waar alle verhalen voorbijtrekken maar niet kunnen landen. Daar vinden we de oplossing voor al onze vermeende problemen, elk ogenblik vertelt de Stem van Liefde ons: wat nu te zeggen, wat nu te doen en waarheen nu te gaan….
Anders gezegd door Wolter Keers:
"Als jij je eigen illusie kwijt raakt, dan volgt daaruit vanzelf het Goede voor wat je nu een ander noemt, eenvoudig omdat op de plek waar dat gebeurd is geen berekening meer over is. Je wilt niets meer van de anderen, in feite weet je dan dat je die ander bent. Het diepste in mij, het diepste van jou en het diepste in ons allemaal is één en het zelfde."
Via deze link vind je de complete tekst een door Wolter Keers gehouden lezing op 1 mei 1982, waar hierboven uit geciteerd is.
|
