πάλι δεν θα σας γράψω για τα NFTs
αν και θα το ήθελα. Μα δεν έχω το χρόνο να αφιερώσω για να σας ετοιμάσω κάτι το πλήρες και το ουσιαστικό, το κείμενο που θα διαβάσετε στο κρεβάτι ξαπλωμένοι ή ξαπλωμένες ή στην τουαλέτα καθισμένοι ή καθισμένες (υποθέτω ότι το 95-99% έτσι διαβάζετε ετούτο το γράμμα) και θα μάθετε κάτι καινούργιο, και θα κλείσετε το κινητό και θα σκεφτείτε, "χμ" και θα σηκωθείτε λίγο πιο πλήρεις (μολονότι, στη μία εκ των δύο περιπτώσεων, ταυτόχρονα κι αλλιώτικα και λίγο πιο άδειοι). Μα φευ. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, με τις καθυστερήσεις και τα απρόοπτα και τις τεχνικές αναποδιές, τα NFTs θα φτάσουνε στο mainstream (να, καταφτάνουν) κι εγώ δεν θα έχω προλάβει να σας τα μάθω πριν από όλους τους άλλους, και ποια θα είναι η χρησιμότητά μου τότε;
Αυτό το τριήμερο δεν είναι κατάλληλο για τέτοιες υπαρξιακές αναζητήσεις.
Τέλος πάντων, τρία πράγματα πριν πάμε στα συνήθη.
πρώτον: μια εικόνα που σας έχω βάλει σε αυτό εδώ το γράμμα είναι το πιο χαλαρωτικό και καθησυχαστικό πράγμα που έχω δει όλη την εβδομάδα
είναι η τελευταία εικόνα, κάτω κάτω στη σελίδα. Δεν ξέρω γιατί με ηρεμεί τόσο πολύ να την κοιτάζω. Ίσως είναι τα χρώματα ή η υφές. Ένα σαπούνι δείχνει. Δεν καταλαβαίνω. Δείτε και σεις.
δεύτερον, ένα θρεντ:
αυτό που κρίνουμε τόσο εύκολα τους άλλους ανθρώπους, είναι πολύ άσχημο πράγμα, τοξικό και διαβρωτικό. Όλοι το κάνουμε. Κι εγώ το κάνω. Το έκανα και στην ομιλία στην εκδήλωση της Καθημερινής (σας το έχω βάλει παρακάτω το λινκ) και δεν μου άρεσε που το έκανα, το μετάνιωσα. Και μερικές φορές σπεύδουμε εύκολα να κρίνουμε άδικα. Όπως για παράδειγμα, τους ανθρώπους στα πάρκα και στους δρόμους. Δεν εννοώ τις διαδηλώσεις (αν και εμπίπτουν στην κατηγορία εν μέρει) -εννοώ κάθε παρουσία ανθρώπων σε εξωτερικούς χώρους. Έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί. Και είναι άδικο. Επειδή, όπως φαίνεται, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι συναθροίσεις σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να είναι super spreader events. Αναρωτήθηκα φωναχτά γι' αυτό το θέμα σήμερα το πρωί, και από τις απαντήσεις και τη μικρή έρευνα που προέκυψε, το συμπέρασμα ήταν ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Από 2000 τέτοια συμβάντα που έχουν καταγραφεί σε μία πολύ χρήσιμη βάση δεδομένων, μόνο ένα έλαβε χώρα σε εξωτερικό χώρο. Σας προτείνω να το δείτε προσεκτικά.
τρίτον, δέος:
φαντάζομαι τους πολίτες της πόλης στην οποία ζει αυτός ο άνθρωπος στο βιντεάκι που θα σας δείξω τώρα, οι οποίοι πληρώνουν φόρους, και κοιτάνε αυτό τον άνθρωπο και λένε, ναι. Ναι ρε φίλε. Αυτό είναι. Αυτό πληρώνουμε. Αυτό τον άνθρωπο, αυτή την αφοσίωση, το μεράκι, τον επαγγελματισμό, τη φινέτσα, το μόχθο, το δόσιμο, το πάθος, την Τέχνη.
Τους ζηλεύω.
Πάμε στα υπόλοιπα.
|
