το σημερινό γράμμα θα περιέχει σχεδόν αποκλειστικά φωτογραφίες

κρίνω, και θέλω να μου πείτε αν έχω δίκιο, ότι έχετε μπαφιάσει. Ότι είστε κουρασμένες και κουρασμένοι από σχεδόν τα πάντα. Ότι χρειάζεστε ένα διάλειμμα. Να σταματήσει το παν να γυρνάει για λίγο, να πλύνετε τα μάτια και το μυαλό σας για να ξεθολώσει. Σας καταλαβαίνω. Όλοι έτσι είμαστε.

οπότε σήμερα θα δούμε φωτογραφίες που τράβηξε η φωτογράφος Βούλα Παπαϊωάννου τις δεκαετίες του '40 και του '50

συγκεκριμένα, θα δούμε αποκλειστικά φωτογραφίες που δείχνουνε παιδάκια. Όπως, για παράδειγμα, αυτή:

δείχνει, λέει, ένα κορίτσι σε κατασκήνωση, το 1946. Αυτό το κορίτσι σήμερα είναι μια γιαγιά πάνω από 80 χρονών. Τι ζωή να έζησε; Υπήρξε ευτυχισμένη; Θα θυμάται, άραγε, εκείνη την κατασκήνωση; Αν τη δεις να χαμογελά στην ουρά για τον εμβολιασμό, θα έμοιαζε το χαμόγελό της με αυτό, αυτού του κοριτσιού; Αν το έβλεπες πίσω από τη μάσκα, εννοώ.

Τρία χρόνια πιο πριν, αυτά εδώ τα παιδάκια βρίσκονταν στο "Κέντρο Γάλακτος" του Ερυθρού Σταυρού στην κατεχόμενη Αθήνα, και περίμεναν για να πάρουν γάλα.

Μοιάζουν πολύ μικρά για να θυμούνται. Εύχομαι να μην θυμούνται.

Αυτά τα παιδάκια στέκονταν στην ουρά για το συσσίτιο στη "Στέγη Δραπετσώνος" στον Πειραιά.

Αυτό εδώ, από το ίδιο συσσίτιο, ίσως είναι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου. Από την προσήλωση και τα πεδιλάκια και τα δελτία στο χέρι μέχρι τα γονατάκια των από πίσω. Κοιτάχτε με τι προσοχή ισορροπεί το πιάτο στα γόνατα. Έζησε ευτυχισμένη ζωή αυτό το παιδάκι; Έγινε καλός άνθρωπος;
Έζησε πολλές, πολλές στιγμές χαράς; Ζούληξε απάνω του με στοργή κι αγάπη άλλα παιδάκια, δικά του;

Αυτός ο μπόμπιρας είχε πάει στη διαμονή ψωμιού. Οι φωτογραφίες που έχουμε δει ως τώρα είναι όλες από την Κατοχή.

Η Βούλα Παπαϊωάννου φωτογράφισε την εμπειρία της ελληνικής ζωής εκείνη την εποχή καλύτερα από κάθε άλλον. Τις χάζευα τις εικόνες της για πολλή ώρα ψάχνοντας έμπνευση για ένα εξώφυλλο τις προάλλες, στο site του Μουσείου Μπενάκη. Ομολογώ ότι μαγεύτηκα, ήταν σαν κάποιος να με κοπάνησε στο κεφάλι. Τις κοίταζα προσεκτικά για πολλή ώρα. Σας προτείνω, σκρολάροντας να σταματάτε για λίγη ώρα στην κάθεμία και να της αφιερώνετε μερικές στιγμές.

"Θηλασμός σε κέντρο διανομής γάλακτος. Αθήνα, 1942-1943"

"Οικογένεια ορφανή από πατέρα, γύρω στο 1945"

"Πρόβα ρουχισμού από διανομή. Αθήνα, 1945-1946"

παρεμπιπτόντως, πολλά πράγματα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα, όπως και κάθε εβδομάδα, και το ότι σήμερα ξεπλένουμε λίγο τα μάτια μας και σκεφτόμαστε λίγο θέματα όπως η ουσία της ύπαρξης, το αμείλικτο του χρόνου και το νήμα που μας συνδέει όλους ως ανθρώπινα όντα δεν σημαίνει ότι δεν θα βάλουμε και τίποτε απολύτως από το συνηθισμένο μας ρεπερτόριο, όπως για παράδειγμα το τι μπορείτε να διαβάσετε αύριο στην Καθημερινή, που είναι μάλιστα κάτι που σκέφτομαι πολύ και με ενδιαφέρει προσωπικά: τι γίνεται με τα πράγματα που γράφαμε δημόσια χρόνια ή και δεκαετίες πριν, για τα οποία πια ντρεπόμαστε και τα οποία πια δεν αντιπροσωπεύουν αυτό που είμαστε σήμερα. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά τα tweets του 2012 μένουν ίδια. Το κείμενο θα το βρείτε στη Σαββατιάτικη "Κ" και θα ανέβει το Σαββατόβραδο κι εκεί. Αναφέρει μέσα εκείνες τις "Κολασμένες Διακοπές", τις θυμάστε; Εύχομαι πως όχι.

"Γιατρός εξετάζει πρόωρα γεννημένα μωρά στο Δημοτικό Βρεφοκομείο. Αθήνα, 1945-1946"

"Παιχνίδι σε κατασκήνωση. 1945-1946"

Όσο για τα κορωνονέα της εβδομάδας:

1) Σημαντικό paper στο Lancet: ο SARS-Cov-2 μεταδίδεται σχεδόν αποκλειστικά από τον αέρα με τα μικροσκοπικά, αόρατα αερολύματα που εκπνέουν οι ασθενείς. Τέλος. Ούτε τόσο από τις επιφάνειες ούτε από τα σταγονίδια από το βήχα και το φτάρνισμα. Εδώ οι συγγραφείς καταγράφουν τις διαθέσιμες έρευνες και καταλήγουν στο συμπέρασμα που πρέπει επιτέλους να γίνει καθολικά αποδεκτό: ο SARS-Cov-2 μεταδίδεται σχεδόν αποκλειστικά από τον αέρα.
2) Η ιστορία της Ουγγαρέζας βιοχημικού Κάταλιν Κάρικο της οποίας η έρευνα οδήγησε στα mRNA εμβόλια που έχουμε σήμερα.
3) Για την τραγωδία στη Βραζιλία πιθανότατα έχετε διαβάσει, κάτι που μπορεί να σας έχει διαφύγει είναι ο ασυνήθιστος αριθμός θανάτων βρεφών από Covid στη χώρα. 1300 θάνατοι ως τώρα. Σκληρό κείμενο, άλλαξα γνώμη, δεν θα σας το βάλω τελικά. Αναζητήστε το στο BBC αν θέλετε οπωσδήποτε να το δείτε.
4) Ένα χρόνο μετά, τι μπορούμε να πούμε για το "πείραμα" της Σουηδίας; Καλά τα πήγαν; Καλά έκαναν; SPOILER ALERT: Όχι.
5) Πώς να πάτε διακοπές με τα ανεμβολίαστα παιδιά σας
6) Πώς θα προστατευτούν τα κράτη από τις επόμενες, χειρότερες πανδημίες. Αυτό το άρθρο ξεκινά και μια συγκλονιστική ιστορία που δεν ήξερα, και η οποία επρόκειτο να είναι η βασική ιστορία αυτού του γράμματος, πριν θυμηθώ τις φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου.
7) Άλλο ένα κείμενο που επισημαίνει το γνωστό, πια: Ο SARS-Cov-2 ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΡΑ. Εδώ λέει πως το ότι οι πολιτικές και οι οδηγίες σε πολλά μέρη του κόσμου εξακολουθούν να επιμένουν σε άχρηστα μέτρα για τις επιφάνειες και το πλύσιμο των χεριών έχει αρνητικές συνέπειες στην αντιμετώπιση της πανδημίας.

"Κορίτσια σε παιδόπολη (;). 1948-1950"

"Πορτραίτο αγοριού. 1945-1947"

"Παιδιά. Γύρω στα 1950"

μερικά αστεία ή/και αξιοσημείωτα λινξ που είδα αυτή την εβδομάδα:

1) Η δεύτερη πιο αστεία διαφήμιση της εβδομάδας
2) Το σάιτ του home office της οικογένειας του θρυλικού διευθυντή της Nintendo είναι ένα αριστούργημα.
3) Αυτά τα στιγμιότυπα από το μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1904
4) "Συμβουλές μου μου έδιναν οι γονείς μου VS συμβουλές που δίνω στα παιδιά μου"
5) Αυτό το βιντεάκι με το παρκάρισμα -στημένο, αλλά δεν έχει σημασία.
6) Asynchronous parenting. Καλή ιδέα.
7) Η πιο αστεία διαφήμιση της εβδομάδας. "Αστεία" δεν είναι η σωστή λέξη. Αν καταλάβετε τι συμβαίνει εκεί πέρα, πείτε μου κι εμένα.

"Νεαρός βοσκός. Μακεδονία, 1945-1947"
Τι εικόνα.

"Μάθημα σε σχολείο. Κανάλια Βόλου, 1946"

Βλέπετε το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν όλα αυτά τα παιδάκια, ε; Όλα, μα όλα

(οι γονείς μας, οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας)

μοιάζουν με τα δικά μας παιδιά

είναι ολόιδια

είμαστε όλοι το ίδιο

αυτό ήταν το αγαπημένο μου:

"Πορτραίτο κοριτσιού. 1950-1955"

όλες οι φωτογραφίες βρίσκονται στο αρχείο του Μουσείου Μπενάκη

και, βέβαια, σας αφήνω με την τελευταία ερώτηση που σκέφτεστε από την πρώτη εικόνα κιόλας,

πόσοι από αυτούς τους ανθρώπους είναι ακόμη ανάμεσά μας;

πόσοι λείπουν;