SABBATICAL

Tja, de titel verraadt natuurlijk al het nodige…
Ik zal dan ook maar meteen met de deur in huis vallen.
Ik ga per half mei een adempauze inlassen in mijn werk.
Na ruim 15 jaar INZICH-T is het tijd voor rust, zo heb ik gemerkt.
Het is natuurlijk niet zonder slag of stoot dat ik dit besluit heb genomen.

Al enige tijd is er een gevoel van vermoeidheid in mij en de realisatie dat er wat minder cliënten zich aanmelden voor begeleiding. Nou wisselt dat natuurlijk altijd in een coach-praktijk, soms zijn mensen rap geholpen, soms loopt er een langduriger proces, maar het is nooit tegelijk beginnen en tegelijk eindigen. Dat is ook juist erg leuk aan het zelfstandig ondernemerschap. Niets is ooit hetzelfde.

Toch leek de wat stille periode nu langer aan te houden, wat mij ertoe bracht eens te kijken of er een andere oorzaak is dan de bekende golfbeweging. Natuurlijk ben ik ook wel bang geweest dat ik niet meer goed genoeg was, geen resultaat meer behaalde met mijn cliënten. (Niets menselijks is mij vreemd). Maar dit bleek het niet te zijn. Gelukkig. 


Wie mij al wat beter kent weet natuurlijk dat ik graag de diepte in duik.
Ik heb met mijn vraag dan ook zelf een Interactief Zelf Resonantie Proces (IZR) gedaan in mijn intervisiegroep. Een IZR-proces is een soort vervolg op het opstellingenwerk. Het is een vorm waarbij anderen resoneren op delen van jezelf in de vorm van woorden. Woorden uit de zin van je verlangen, letterlijk. Ik stond op het punt om deze werkvorm uit te rollen in mijn praktijk, heb de opleiding bijna afgerond, maar dat moet nu dus nog even wachten. Wel werkte ik altijd al met het opstellen van het Verlangen als hele zin. Het is magisch wat er gebeurt als je de losse woorden uit die zin neerzet en laat ‘spreken’. Het werkt eigenlijk vergelijkbaar als representeren, je stemt je af op het onderwerp, in dit geval het woord, en voelt wat dit met je doet. Je resoneert erop en laat dit zien en horen, zodat er informatie vrijkomt voor de cliënt. Veelal worden innerlijke traumadelen en overlevingsdelen zichtbaar die zich hebben afgesplitst van gezonde delen, om te kunnen overleven. Zó inzicht gevend!
Tot zover de techniek, en heus, ook aan mijn bevlogenheid voor het werk ligt het niet!


Mijn verlangen was om antwoord te krijgen op de vraag: "Blijf ik werken in Palladio" (de naam van mijn praktijkruimte). Voor de woorden “Ik”, “Werken” en “Palladio” heb ik mensen gevraagd om te resoneren op die woorden. Na wat invoelen en doorvragen, steeds weer doorvragen, kwam eruit naar voren dat “Palladio” het niet leuk vond dat ik zoveel verantwoordelijkheid voor haar droeg (daar had ik natuurlijk geen idee van). Zij wilde daar wel van verlost worden omdat het haar bezwaarde. Op een bepaalde laag deed ze mij ook aan mijn moeder denken. De “Ik” had eigenlijk wel behoefte aan een tijdje niks, gewoon uitrusten en kijken wat er dan op mijn pad zou komen. Het “Werken” voelde zich wel heel gezond (gezonde deel) en zou wel rouwen om het afscheid van Palladio maar was ook blij dat er een zwaarte weg zou vallen en zij weer vrij in verbinding met “IK” kon komen te staan.



Een punt van zwaarte lag ook in het feit dat ik ooit, ruim 8 jaar geleden, met twee zeer geliefde collega’s (Suzanne en Mirjam) in de praktijk begonnen was. Daarvoor werkte ik al 7 jaar vanuit huis, maar na een gezamenlijke opleiding kwamen onze wegen in deze prachtige praktijkruimte bij elkaar. Suzanne vond een andere werk-invulling zo'n 4 jaar geleden en Mirjam volgde haar hart naar iets anders en vertrok ruim 1,5 jaar geleden. Nu ik nog alleen over was, bleek ook ik uit te moeten vliegen, ook een soort nieuwe geboorte zou moeten hebben. Dat raakte me, want jeetje, wat heb ik veel intens en diep intervisiewerk gedaan met Suzanne en Mirjam op die plek. Hoe mooi zijn we gedrieën in de praktijk tot wasdom gekomen als ondernemers en daar ervaren coaches en therapeuten geworden!


Ik, als waarschijnlijk alleen geboren tweeling, had de rouw om dit verlies in mij ook blijkbaar nog niet helemaal rond. En in plaats van te blijven op de plek van het verlies, mag ik ook een nieuwe toekomst tegemoet. Het voelt als afscheid van het oude en opmaak voor het nieuwe. Ik heb geen idee wat dit nieuwe inhoudelijk betekent, maar ik blijf daaromtrent ook graag voorlopig in het niet-weten. Ik weet wel dat het nieuwe nodig is voor mijn ziel en het oude niet langer dienend is aan wie ik ten diepste ben. Niet door het therapeutisch werk zelf, maar wel door het oude concept, oude overlevingsstrategieën, oude overtuigingen en oude patronen. Een nieuw gezond deel in mij wil opstaan.

Tjonge wat een onverwachte wending! Ik had dit alles natuurlijk niet bedacht en ben enorm blij met deze collegiale input! Het voelde ook direct kloppend in mij, dus heb ik nu stappen te zetten om het ook te realiseren. Bij deze maak ik het breed wereldkundig en ik probeer zo goed mogelijk de stappen te blijven doorvoelen. Zo blijft er ruimte voor rouw, maar ook voor het gevoel van vrijheid en het nieuwe wat nog als een verwachtingsvol ochtendgloren voor mij ligt.



De praktijk Palladio gaat als plek voor persoonlijke ontwikkeling door, ik heb 3 mensen gevonden die net zo dol op de ruimte zijn als ik. Dat doet me goed. Want hoewel ik het mag loslaten, voel ik ook dat ik de praktijk wil eren en goed wil overdragen. Ik zal een laatste intervisie plannen met Mirjam en Suzanne, mijn trouwe zielenmaatjes en met een mooi ritueel de deur achter mij sluiten. 

Voor jou als lezer kan ik me voorstellen dat er van alles door je heen kan gaan. Van jeetje wat een  inspirerend nieuws! Of, die werkvorm van IZR ga ik ook eens proberen. Of, dan meld ik me maar af voor de nieuwsbrief. Alles is goed. Misschien blijf ik schrijven, misschien niet. Zoals gezegd, ik heb geen idee of en wanneer ik weer verder ga met INZICH-T. Je hoort het vanzelf als je blijft hangen. 


In die tussentijd gun ik jou het allermooiste wat je je wenst. Dat je jezelf serieus neemt, bent wie je bent in alle volheid van jouw Zijn. En alle moed die daarvoor nodig is.
Dag mooi mens, dank je wel dat je al die tijd meegelezen hebt!







 







Hartegroet!
Ineke