1. μην πιστεύετε τίποτε
αυτό είναι το πρώτο (1/3) πράγμα που θέλω να σας πω σήμερα. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Θυμάστε εκείνη τη φωτογραφία που σας είχα δείξει πριν από δυο-τρεις εβδομάδες; Από εκείνο το παραθαλάσσιο σπίτι; Αυτή:
|
|
Συγκλονιστική ε; Μου στείλατε τρεις-τέσσερις και μηνύματα να σας βρω από πού είναι, γιατί δεν είχα βρει (μόνο ότι νόμιζα ότι είναι στη Σικελία). Κρυφά μισοπερίμενα κάποια ή κάποιος να μου στείλει περισσότερες πληροφορίες τις ημέρες που μεσολάβησαν -σχεδόν πάντα έτσι γίνεται, όταν σας δίνω οτιδήποτε ανολοκλήρωτο ή μισοτελειωμένο. Σχεδόν πάντα κάποια ή κάποιος πετάγεται επειδή το ξέρει. Φυτά <3.
Τέλος πάντων, δεν το ήξερε κανένας, αλλά το βρήκα μόνος μου. Το "βρήκα" τρόπος του λέγειν.
γιατί αυτό το σπίτι δεν υπάρχει
δεν υφίσταται. Είναι 3D render. Ολωσδιόλου ψεύτικο.
|
|
το δεύτερο πράγμα που ήθελα να σας γράψω σήμερα είναι για
2. το κάστρο και τα πρόβατα
υπήρχε κάποτε ένα υπέροχο, ιστορικό μεσαιωνικό κάστρο στην Κρήτη, χτισμένο το 13ο αιώνα, με φοβερή ιστορία. Κάτι ντόπιοι το ισοπέδωσαν για να μην το πάρει το κράτος και τους εμποδίζει να βοσκάνε τα πρόβατά τους. Αυτή την ιστορία κάπου την είχα ξανακούσει -μπορεί να την έχετε ακούσει και εσείς. Τις προάλλες διάβαζα γι' αυτό το κάστρο, του οποίου έχουν σωθεί λίγα ερείπια, εκεί. Και βρήκα μια φράση καταπληκτική, στο τέλος του κειμένου, εκεί που σου λέει πώς μπορείς να τα επισκεφτείς, τα ερείπια του ιστορικού, μεσαιωνικού κάστρου. Η φράση αυτή με μάγεψε. Είναι η εξής:
"Η πρόσβαση στο κάστρο σήμερα δεν είναι εύκολη καθώς ο χώρος έχει περιφραχτεί από βοσκό ο οποίος πρέπει να αναζητηθεί στο χωριό για να επιτρέψει την πρόσβαση".
|
|
τέλος, το τρίτο και τελευταίο πριν προχωρήσουμε στις συνήθεις στήλες και τα (ασυνήθιστα θεαματικά και ζουμερά) λινξ είναι το εξής:
3. 100 χρόνια από την Τάλσα
το 1921 δέκα χιλιάδες εξαγριωμένοι λευκοί, πυροδοτημένοι από μια περίεργη υπόθεση παρενόχλησης ενός λευκού κοριτσιού από ένα μαύρο αγόρι, επιτέθηκαν με όπλα (και αεροπλάνα με βόμβες!) σε μια εύπορη συνοικία μαύρων στην πόλη Τάλσα και την έκαψαν ολόκληρη. Την ισοπέδωσαν. Ήταν ένα μακελειό, εκατοντάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν και 10.000 έμειναν άστεγοι. Η συνοικία που έκαψαν ήταν ως τότε ένα μοντέλο κοινωνικής ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης -είχε το παρατσούκλι "Μαύρη Γουόλ Στριτ" δείγμα ότι δυο γενιές μετά την κατάργηση της δουλείας οι μαύροι μπορούσαν να ευημερούν ελεύθεροι ακριβώς όπως οι λευκοί -μια ιδέα που σε πολλούς δεν άρεσε καθόλου. Σε πολλούς ακόμα δεν αρέσει. Το μακελειό της Τάλσα καταπνίγηκε στη λήθη. Κανένας ποτέ δεν καταδικάστηκε πουθενά για τις δολοφονίες και τις καταστροφές και ποτέ δεν αποδόθηκαν αποζημιώσεις στα θύματα. Τα βιβλία της ιστορίας δεν έγραψαν τίποτε. Το έγκλημα σβήστηκε από παντού, εκτός από τις μνήμες των επιζώντων. Πρόσφατα το μακελειό έγινε η εισαγωγική σκηνή της (πολύ καλής) σειράς Watchmen -και σχεδόν όλοι όσοι την είδαν θεώρησαν αρχικά ότι επρόκειτο για φανταστικό γεγονός. Έμοιαζε απίστευτο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τόσο τεράστιο κι απίστευτο (τους έριχναν βόμβες από αεροπλάνα!) και να μην το έχουμε καν ακουστά. Ε, πλέον όλο και περισσότεροι το έχουν ακουστά. Να ένα μεγάλο αφιέρωμα στο τι ακριβώς συνέβη εκείνες τις δύο ημέρες, 31 Μαΐου και 1η Ιουνίου του 1921, ακριβώς εκατό χρόνια πριν.
|
|
αύριο στην Καθημερινή
γράφω για τη μεγάλη απόφαση που πήραμε όλοι μαζί (ΟΛΟΙ) στις αρχές του περασμένου μήνα, να αποσύρουμε τα μέτρα και να βγούμε έξω λες και η πανδημία είχε τελειώσει. Ήταν μια απόφαση με συνέπειες. Σοβαρές συνέπειες, απόλυτα προβλέψιμες, που τις ζούμε καθημερινά. Το ξέραμε. Παρ' όλα αυτά, την πήραμε την απόφαση, συνειδητά, αν και δεν πολυ-θέλουμε να το σκεφτόμαστε ή να το συζητάμε τώρα. Εγώ νομίζω ότι πρέπει να το συζητήσουμε αυτό που κάναμε. Γι' αυτό έγραψα αυτό το άρθρο.
Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί.
ένα απόσπασμα:
"Δεν μπορώ να κρίνω εδώ αυτή την απόφαση, αν ήταν καλή ή κακή. Αντιλαμβάνομαι τα επιχειρήματα που λένε ότι ήταν απαραίτητη, δικαιολογημένη. Είναι σοβαρά επιχειρήματα. Αλλά ήταν μια απόφαση. Και μάλιστα λίγο-πολύ ομόφωνη από την κοινωνία μας. Και με καλά κατανοητές κι αναμενόμενες συνέπειες. Φυσικά, με τους εμβολιασμούς να καλπάζουν (σχεδόν 100.000 δόσεις μπαίνουν σε σώματα Ελλήνων κάθε μέρα πια) ήταν προφανές ότι σιγά σιγά, ακόμα και με όλα ανοιχτά, τα νούμερα θα βελτιωθούν. Κάποια στιγμή στο μέλλον. Ξέραμε, όμως, όταν ανοίξαμε, ότι αυτή η στιγμή βρισκόταν στο μέλλον. Τουλάχιστο δυο-τρεις μήνες στο μέλλον. Όχι ακόμα.
Το ξέραμε όλοι; Όχι όλοι, ασφαλώς (θυμάμαι τον Ιανουάριο κάποιον υψηλά ιστάμενο να μου περιγράφει την απόλυτη πεποίθησή του ότι Μάρτιο-Απρίλιο θα έχουμε τελειώσει με τον κορωνοϊό) αλλά οι περισσότεροι το ξέραμε, το γνωρίζαμε, συνειδητά ή μη.
Ότι ανοίγοντας με χιλιάδες ημερήσια κρούσματα, εκατοντάδες ανθρώπους στις ΜΕΘ και δεκάδες νεκρούς την ημέρα, θα συνεχίζαμε αναπόφευκτα να έχουμε χιλιάδες ημερήσια κρούσματα, εκατοντάδες ανθρώπους στις ΜΕΘ και δεκάδες νεκρούς την ημέρα για αρκετό καιρό ακόμα. Και παρ’ όλα αυτά, το αποφασίσαμε και το κάναμε.
Και τους έχουμε.
Ένα μήνα μετά, δεκάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, χιλιάδες κολλάνε covid κάθε μέρα και εκατοντάδες θα μείνουν να ζουν με τις μακροχρόνιες συνέπειες της long covid, επειδή πήραμε τότε αυτή την απόφαση".
|
|
Σήμερα εδώ θα σας μιλήσω για ένα πάρα πολύ περίεργο μικρό βιβλίο που διάβασα τις προάλλες. Λέγεται "There Is No Antimemetics Division" και το έχει γράψει ένας προγραμματιστής που τον λένε Σαμ Χιουζ, ο οποίος υπογράφει τα βιβλία του ως qntm. Τα βιβλία του τα εκδίδει μόνος του και τα πουλάει στο Amazon και αλλού. Γράφει επίσης και πολλά άλλα, μικρότερα πράγματα. Δεν έχω βρει φωτογραφία του πουθενά.
Η ιστορία του βιβλίου βασίζεται στην πολύ συναρπαστική ιδέα των anti-memes. Το αντίθετο των memes. Αυτά, λέει, μπορεί να είναι
|
|
|
οτιδήποτε, ιδέες, αντικείμενα, ζωντανά πλάσματα, ακόμα και γιγάντια τέρατα τα οποία έχουν το εξής χαρακτηριστικό: είναι αδύνατο να τα θυμηθείς ή να μεταφέρεις πληροφορίες γι' αυτά σε άλλους. Μπορείς να τα κοιτάξεις κανονικά, είναι αληθινά πράγματα, αλλά μόλις βγεις από το δωμάτιο να έχεις ξεχάσει τελείως ότι υπήρξαν, ότι τα έχεις δει, ή ότι ήσουν μέσα στο δωμάτιο. Αν κάτσεις να γράψεις σημειώσεις και πληροφορίες γι' αυτά, μετά θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτά που έγραψες δεν βγάζουν κανένα νόημα για κανέναν, και δεν θα θυμάσαι και καθόλου ότι τα έγραψες. Είναι μια ωραία ιδέα και ο συγγραφέας την έχει πάρει και την έχει απλώσει σε μια μικρή νουβέλα για ένα anti-meme που προσπαθεί να καταστρέψει τον κόσμο και για μια χούφτα ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν τρόπο να το σταματήσουν. Είναι πολύ δύσκολο βιβλίο, μερικές φορές θέλει προσπάθεια για να καταλάβεις τι γίνεται, και σε κάποιες στροφές της πλοκής ο συγγραφέας συσσωρεύει υπερβολικά πολλές από τις ωραίες του ιδέες, αλλά γενικά είναι πολύ ενδιαφέρον. Όχι τόσο ως νουβέλα, ως στιβαρό λογοτεχνικό κείμενο, όσο ως γρίφος, κάτι σαν sci-fi sudoku, που αν το λύσεις και το καταλάβεις χαίρεσαι, νιώθεις ότι κάτι πέτυχες.
Και, βέβαια, πετυχαίνει τον βασικό και κυρίαρχο στόχο της επιστημονικής φαντασίας: να σου πυροδοτήσει τη φαντασία. Να ανάψει το φυτίλι σε κάποιες γωνιές του μυαλού, να σκεφτείς κι άλλες παρεμφερείς ιδέες, όπως για παράδειγμα το ότι δεν αποκλείεται anti-memes να υπάρχουν και στην πραγματικότητα. Παντού γύρω μας. Ότι τα βλέπουμε όλη την ώρα μπροστά μας, αλλά τα μυαλά μας δεν τα καταγράφουν.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια φανταστική εξήγηση για όλη αυτή τη σκοτεινή ύλη που υπάρχει στο σύμπαν.
|
|
και τώρα, πολλά και ζουμερά λινξ
Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα της McKinsey για την κατάσταση στην πραγματική οικονομία των ΗΠΑ. Τι πιστεύουν οι εργαζόμενοι, πώς βλέπουν το μέλλον τους, πού εντοπίζονται τα βασικά προβλήματα και οι μεγαλύτερες ανισότητες. Πολύ διαφωτιστικό.
Επιτέλους μαθαίνουμε κάποια πράγματα για το πώς λειτουργεί ο SARS-Cov-2 και τι κάνει μέσα στο σώμα μας.
Επιτέλους, επίσης: το Facebook δημοσίευσε μια μεγάλη καταγραφή του πώς λειτούργησαν κάποιες συντονισμένες προσπάθειες επιρροής της κοινής γνώμης μέσω της πλατφόρμας του. Κατέγραψαν πάνω από 150 τέτοιες προσπάθειες (τις αποκαλούν "Coordinated Inauthentic Behaviors" -CIBs) από κυβερνήσεις, πολιτικές ομάδες, εμπορικά συμφέροντα και συνωμοσιολόγους και ανέλυσαν τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν αυτές οι ομάδες για να περάσουν τα μηνύματά τους στα κοινά που τους ενδιέφεραν μέσω των εργαλείων του Facebook. Λέω "επιτέλους" επειδή το Facebook θα έπρεπε να βγάζει τέτοια κείμενα πολύ πιο συχνά. Είναι θησαυρός όλα αυτά, μας δείχνουν πραγματικά πώς χρησιμοποιούνται αυτά τα εργαλεία για σκοτεινούς σκοπούς και, βεβαίως, ότι κάποιος ενδιαφέρεται και το ψάχνει. Και μάλιστα, εκτός από την ανάδειξη περιπτώσεων εκμετάλλευσης των εργαλείων του από σκοτεινά κέντρα για σκοτεινούς σκοπούς, το Facebook θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τα πλούσια δεδομένα του και για την παραγωγή κοινωνιολογικών και άλλων ερευνών, χωρίς να περιμένει τους απανταχού ερευνητές να έρθουν να τα ζητήσουν για να βγάλουν τα papers τους (που το κάνουν, αλλά όχι όσο συχνά θα έπρεπε). Θα έπρεπε (λέω εγώ τώρα -μόλις το σκέφτηκα) να έχουν ένα in house ερευνητικό κέντρο που να βγάζει papers και μελέτες κοινωνιολογίας/πολιτικών επιστημών/ψυχολογίας με το τσουβάλι.
Να μια έρευνα που έκαναν άλλοι: έψαξαν να δουν πώς οι κινήσεις των μεγάλων εταιρειών που έχουν τα δημοφιλή social media μετά την 6η Ιανουαρίου επηρέασαν τη διασπορά των ανοησιών των QAnon, αυτής της μυστήριας σέχτας που πιστεύει διάφορες αδιανόητες θεωρίες συνομωσίας. Και το εύρημα είναι ότι οι κινήσεις πέτυχαν -οι QAnon έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τα μεγάλα social media.
Ένα θέμα πολύ συναρπαστικό, για το οποίο σας έχω ξαναγράψει: το Σύνδρομο της Αβάνας, αυτή η μυστήρια ασθένεια που έχει πολύ περίεργα συμπτώματα, κανείς δεν ξέρει τι είναι και πλήττει όλο και περισσότερους αμερικανούς διπλωμάτες, μέχρι πρότινος στην Κούβα, αλλά πρόσφατα και σε διάφορες άλλες χώρες. Και πλέον ακόμα και μέσα στο Λευκό Οίκο.
Επίσης φανταστικό θέμα: γιατί διάφοροι στρατοί -κυρίως ειρηνευτικές δυνάμεις- στρατολογούν όλο και περισσότερες γυναίκες. Από ό,τι αποδεικνύεται, σε χώρες κατεχόμενες ή ταλαιπωρημένες από πολυετείς πολέμους, οι ντόπιοι δεν εμπιστεύονται πια άντρες "ειρηνοποιούς" (που σε υπερβολικά πολλές περιπτώσεις έχουν αφήσει μια υστεροφημία σκληρότητας, βιασμών και γενικότερης βίας και επιβολής) και ανταποκρίνονται πολύ πιο εύκολα σε εντολές και παραινέσεις (ξένων, οπλισμένων) γυναικών.
Ένα άρθρο για τον απερίγραπτο Ζαΐγ Μπολσονάρου, τον ακροδεξιό Πρόεδρο της Βραζιλίας, ο οποίος είχε πάρει από νωρίς απόφαση να οδηγήσει τη χώρα του σε "ανοσία αγέλης" απέναντι στην covid, αφήνοντάς τον κορωνοϊό ανεξέλεγκτο, να σαρώνει το λαό του.
Πώς λέτε να πήγε αυτό το πείραμα;
Αυτό μοιάζει ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ. Δυο αμερικανοί ηθοποιοί αγόρασαν μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα της Ουαλίας.
Κι άλλη φανταστική ιστορία: ένας 57χρονος Ισπανός έπεσε σε κώμα με covid το Φεβρουάριο του 2020, χωρίς να ξέρει φυσικά τι είναι αυτό που του είχε συμβεί. Όταν ξύπνησε και συνήλθε, 57 ημέρες μετά, βρήκε τον πλανήτη σε καραντίνα και μια παγκόσμια πανδημία να βρίσκεται σε εξέλιξη.
Και ακόμα μια φανταστική ιστορία: ο γιος του Ρίτσαρντ Ντρέιφους γράφει για την εποχή που η μαμά του, πριν γνωρίσει το μπαμπά του, τα είχε με το Μπομπ Ντίλαν. Το thread που έφτιαξε γι' αυτό το θέμα ξεκινάει ενδιαφέρον, γίνεται πιο ζουμερό και μετά μετατρέπεται σε έναν αλλόκοτο τσακωμό του Ντρέιφους του νεότερου με κάποιους φανατικούς οπαδούς των τρένων (!)
Και (ναι, το μαντέψατε) άλλη μια φανταστική ιστορία, ενός Ινδού Σιχ που πήγε μετανάστης στον Καναδά το 1984 και τις προάλλες έγινε μέλος του Hall of Fame του NBA, παρ' όλο που δεν είναι μπασκετμπολίστας.
Σε άλλες εποχές αυτά που είπε ο Ντόμινικ Κάμινγκς για την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, τον πρωθυπουργό του και τον εαυτό του θα γίνονταν η πρώτη είδηση στον κόσμο, αλλά σε έναν κόσμο όπου κράτη κάνουν αεροπειρατείες και απάγουν επιβάτες δεν είναι καν στο τοπ-10.
Μια 75χρονη τελείωσε το Red Dead Redemption 2 κι έγραψε ένα εκτενέστατο κείμενο γι' αυτή της την εμπειρία. Εγώ, παρεμπιπτόντως, παίζω αυτό το παιχνίδι δύο φορές το χρόνο (Πάσχα και Χριστούγεννα) τα τελευταία δύο ή τρία χρόνια (δεν θυμάμαι). Έχω φτάσει στο 18%.
Πριν από τα Lost και τα Game of Thrones, υπήρχαν κάτι άλλες, αλλιώτικες σειρές, όπως για παράδειγμα ο Ιππότης της Ασφάλτου, ο Μαγκάιβερ και το θέμα αυτού εδώ του λινκ, η σειρά "Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια". Ίσως να τη θυμάστε οι μεγαλύτεροι, παιζόταν σε μιαν εποχή που υπήρχαν μόνο κρατικά κανάλια, ο Μπρους Γουίλις είχε μαλλιά και η απόδοση τίτλων όπως "Moonlighting" σε "Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια" ήταν ο κανόνας και όχι η αστεία εξαίρεση που γινόταν viral. Ούτε ίντερνετ δεν υπήρχε τότε. Τέλος πάντων, εδώ η ιστορία του πιο ακριβού τηλεοπτικού επεισοδίου της εποχής εκείνης, όταν οι δημιουργοί του "Αυτός Αυτή και τα Μυστήρια" αποφάσισαν να διασκευάσουν σε ένα επεισόδιο το "Ημέρωμα της Στρίγκλας" του Σέξπιρ. Το θυμάμαι!
Απίθανο στοιχείο: σχεδόν το 1/3 όλου του άνθρακα που έχουμε στείλει ως ανθρωπότητα στην ατμόσφαιρα, το έχουμε στείλει στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ "An Inconvenient Truth" του Αλ Γκορ μέχρι σήμερα.
Τέλος, τρία βίντεο:
Βίντεο 1: Αυτό το πείραμα με τον αφρό που βγαίνει όταν ρίξεις καταλύτη και σαπούνι σε υπεροξείδιο του υδρογόνου, στην πιο μεγάλη, κραυγαλέα εκδοχή του.
Βίντεο 2: Πώς να εξαφανίσεις ένα πιάνο. Καταπληκτικό.
Βίντεο 3: Ο παπαγάλος που τραγουδάει. Όχι, πατήστε το. Είναι ακριβώς αυτό που λέει, αλλά και πάλι δεν μπορείτε να διανοηθείτε περί τίνος πρόκειται.
|
|
|
|
