ποιοτικά λινξ και λέξεις από το Θοδωρή Γεωργακόπουλο
|
|
αυτή την εβδομάδα έμαθα κάτι το οποίο θα έπρεπε να ξέρω. Κάτι που κάθε μορφωμένος και κοσμοπολίτης ενήλικος στην εποχή μας θα έπρεπε να γνωρίζει. Εσείς μπορεί να το ξέρετε, αλλά εγώ πρώτη φορά το άκουσα τις προάλλες: την καταστροφή στο Μποπάλ το 1984. Μια διαρροή χημικών από ένα εργοστάσιο εντομοκτόνων στην ομώνυμη πόλη της Ινδίας. Το εργοστάσιο ανήκε σε αμερικανική εταιρεία, και λειτουργούσε με τραγικές προδιαγραφές ασφάλειας. Η διαρροή προκάλεσε το θάνατο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και σοβαρά προβλήματα υγείας σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους -κάποιοι εκ των οποίων έμειναν άρρωστοι δια βίου. Ήταν το μεγαλύτερο βιομηχανικό ατύχημα που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του κόσμου και ένα πρωτοφανές έγκλημα. Από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας για τη σωτηρία της πόλης (είναι ακόμα τοξική η περιοχή), την τιμωρία των υπευθύνων και τη δικαίωση των θυμάτων. Φυσικά, η αμερικανική εταιρεία προσπάθησε λυσσαλέα να αποφύγει κάθε συνέπεια. Ο CEO της διέφυγε τρέχοντας από τη χώρα για να μην τον πιάσουν. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν την εταιρεία που προκάλεσε την καταστροφή την είχε αγοράσει η γιγάντια εταιρεία χημικών Dow, το βρετανικό γκρουπ κωμικών/ακτιβιστών "The Yes Men" έκανε μια μοναδική, ιστορική φάρσα. Έφτιαξαν ένα website που λεγόταν "DowEthics.com" και μια μέρα έλαβαν ένα ευγενικό email από το BBC, που ζητούσε συνέντευξη με έναν εκπρόσωπο της εταιρείας, με αφορμή τα 20 χρόνια από την καταστροφή στο Μποπάλ. Και πήγαν. Ένα μέλος της ομάδας, υποδυόμενο τον εκπρόσωπο της Dow, στήθηκε στην κάμερα του BBC και για πέντε λεπτά δήλωνε τη μεταμέλεια της εταιρείας και τη δέσμευσή της να αποζημιώσει τα θύματα και να επενδύσει $12 δισεκατομμύρια για την επανόρθωση της ζημιάς. Μπορείτε να δείτε το βίντεο εδώ. Είναι εκπληκτικό. Μια θαυμάσια δράση, που ξεγυμνώνει και εξευτελίζει την εταιρεία (μεταξύ άλλων, την ανάγκασε να διαψεύσει ρητά ότι θα κάνει το οτιδήποτε για τα θύματα). Μπορείτε, επίσης, να ακούσετε περισσότερα για την καταστροφή σε αυτό το podcast. Πριν από λίγες εβδομάδες, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από το τραγικό συμβάν.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: γιατί εγώ δεν τα ήξερα αυτά; Το 1984 ήμουν παιδάκι του δημοτικού, αλλά όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, θα έπρεπε κάτι τόσο μεγάλο και ιστορικό να το έχω πετύχει κάπου. Όλη μέρα στις οθόνες διαβάζω. Πώς μου ξέφυγε; Και, κυρίως: τι άλλο έχω χάσει;
|
|
μια ιστορία με ηθικό δίδαγμα
|
|
|
το πρωί της 11ης Αυγούστου ο Ράιαν Μπόργκγουαρντ είχε πάει στην εκκλησία με την γυναίκα του και τα τρία του παιδιά. Αργότερα, αφού είχαν επιστρέψει στο σπίτι, ξαναμπήκε στο αυτοκίνητό του μόνος του και έφυγε για μια λίμνη 80 χιλιόμετρα μακριά, στην οποία σκόπευε να κάνει καγιάκ και να ψαρέψει. Όταν έφτασε στη μέση της λίμνης, έβγαλε μια φουσκωτή βαρκούλα, τη φούσκωσε, μπήκε μέσα, αναποδογύρισε το καγιάκ, πέταξε τα πράγματά του μέσα στη λίμνη, βγήκε με τη βαρκούλα στην όχθη, πήρε ένα ηλεκτρικό ποδήλατο που είχε αφήσει εκεί, έκανε 100 χιλιόμετρα μέσα στη νύχτα μέχρι μια άλλη πόλη, πήρε το λεωφορείο για τα σύνορα, πέρασε στον Καναδά, και από εκεί πέταξε για το Παρίσι, και μετά σε διάφορες ασιατικές χώρες, μέχρι που κατέληξε στη Γεωργία. Αυτό ήταν το σχέδιό του. Είχε κάνει μια ασφάλεια ζωής πριν φύγει, για να εξασφαλιστεί οικονομικά και η οικογένειά του. Σκόπευε να εξαφανιστεί. Βεβαίως, δεν τα είχε σκεφτεί όλα πολύ καλά. Στο διάστημα που έλειπε δεν έγινε κηδεία, ούτε επιδικάστηκε αποζημίωση στην οικογένειά του, επειδή αρκετά νωρίς οι αρχές συνειδητοποίησαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρώτον, είχε βγάλει διαβατήριο, με το οποίο ταξίδεψε από τον Καναδά. Δεύτερον, είχε αφήσει πίσω το λάπτοπ του, όπου φυσικά βρήκαν όλες τις συνομιλίες του με τη γυναίκα που σκόπευε να συναντήσει στην Ασία. Οι αρχές τον βρήκαν και τον έπεισαν να γυρίσει εθελοντικά. Μόλις επέστρεψε, βεβαίως, συνελήφθη. Πέραν όλων των άλλων, η εκτενής αναζήτηση για το πτώμα του, που είχε διαρκέσει πάνω από ένα μήνα, είχε κοστίσει στην τοπική κοινότητα $35.000. Κάποιο ηθικό δίδαγμα περιέχει ιστορία του, είμαι βέβαιος. Δεν είμαι σίγουρος ποιο ακριβώς.
|
|
αυτό το Σάββατο στην Καθημερινή
γράφω για το Twitter, που κάποτε ήταν η κυριότερη πηγή ενημέρωσής μου και που πλέον έχω πάψει να χρησιμοποιώ. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν τα πράγματα. Κάποτε νομίζαμε ότι τα social media θα αλλάξουν τον τρόπο που επικοινωνούμε και ενημερωνόμαστε, και ότι θα φέρουν τον κόσμο πιο κοντά. Ε, τον άλλαξαν. Ότι τον άλλαξαν, τον άλλαξαν. Οι κοινωνίες μας διαλύονται, οι άνθρωποι ζουν σε παράλληλες πραγματικότητες, όλοι είναι ανενημέρωτοι και δεν καταλαβαίνουν καλά τι τους συμβαίνει. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν τον άλλαξαν. Τέλος πάντων, εγώ στο άρθρο γράφω και με τι έχω αντικαταστήσει το Twitter, για να ενημερώνομαι και για να σας βρίσκω λινξ. Αναφέρω και το Blue Sky, βεβαίως. Το άρθρο θα ανέβει και το Σαββατόβραδο εκεί.
Το προηγούμενο Σάββατο ασχολήθηκα με τη δολοφονία του CEO της ασφαλιστικής εταιρείας στο Μανχάταν, και τη συζήτηση για το αμερικανικό σύστημα υγείας που πυροδότησε.
Την Τετάρτη στο νιουζλέτερ "360" έγραφα για δύο ειδήσεις, άσχετες μεταξύ τους: για τη σύλληψη του δολοφόνου του CEO (και για μια δημοσιογραφική/κοινωνική υποκρισία) και για το ότι η Ελλάδα απέσυρε της συμμετοχή της στην World Expo 2025, που θα γίνει στην Οσάκα της Ιαπωνίας του χρόνου. Το νιουζλέτερ οι συνδρομητές το έχουν λάβει ήδη, έχει ανέβει και εδώ. Το κείμενο που είχα γράψει για τη World Expo 2015 στο Μιλάνο, όπου είχα πάει, μπορείτε να το θυμηθείτε εκεί.
|
|
Ο Τραμπ είναι, λέει, το "πρόσωπο της χρονιάς" για το περιοδικό Time. Προφανώς έχετε σιχαθεί να ακούτε το Ντόναλντ Τραμπ να μιλάει ή να διαβάζετε τις ακατάληπτες ανοησίες που λέει, αλλά η συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό είναι... ναι. Ακριβώς το ίδιο. Όπως πάντα. Σχεδόν όλα τα πράγματα που λέει είναι κραυγαλέα ψέματα και τα στοιχεία που επικαλείται είναι λάθος. Ακόμα και τη θεωρία συνομωσίας για τη σύνδεση των εμβολίων με τον αυτισμό ανασύρει, μπούρδες όλα, ανοησίες και μυθεύματα, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται. Καμία σημασία δεν έχει. Στο περιοδικό έφτιαξαν εκ των υστέρων μια ολόκληρη ειδική σελίδα όπου απαριθμούν όλα τα ψέματα και της ανακρίβειες που έλεγε στη συνέντευξη, καθότι και οι ταλαίπωροι δημοσιογράφοι ήταν εντελώς αδύνατο να τον διακόψουν ή να του πάνε κόντρα.
To Blue Sky ξεπέρασε τα 25 εκατομμύρια χρήστες.
Σε αυτό το βίντεο, ο Μπράιαν Κράνστον (από το Breaking Bad) διαβάζει ένα απόσπασμα από το επικό και γιγάντιο "The Power Broker" του Ρόμπερτ Κάρο. Το βιβλίο, για την περίπτωση που δεν το ξέρετε, είναι μια βιογραφία του Ρόμπερτ Μόουζες, ενός απίστευτου δημόσιου λειτουργού της Νέας Υόρκης που, αν και δεν εξελέγη ποτέ από το λαό σε θέση ευθύνης, κατάφερε να συγκεντρώσει τόση ισχύ που διαμόρφωσε τις υποδομές και τον τρόπο λειτουργίας της πόλης για δεκαετίες. Το βιβλίο, που έχει έκταση περίπου 700.000 λέξεις και καταλαμβάνει περίπου 1200 σελίδες (ανάλογα με την έκδοση) το έχω στη βιβλιοθήκη μου και περιμένει εδώ και χρόνια. Είναι από αυτά τα βιβλία που διστάζει να τα ξεκινήσει κανείς. Χίλιες διακόσιες σελίδες! Συνήθως τέτοια πολύ μεγάλα non-fiction πονήματα τα ακούω σε audiobook, έχοντας και τη χάρτινη έκδοση για σημειώσεις και επανάληψη (κατά τα γνωστά). Αλλά το "The Power Broker" δεν κυκλοφορούσε σε audiobook στα μαγαζιά από όπου ψωνίζω τέτοια πράγματα. Μέχρι τώρα. Μόλις διαπίστωσα ότι κυκλοφορεί στο Audible στις 9 Ιανουαρίου. Όχι με τη φωνή του Μπράιαν Κράνστον, αλλά δεν πειράζει. Οπότε να: η πρώτη μου new years resolution για φέτος. Επιτέλους θα ξεκινήσω το "The Power Broker". Ξέρετε πόσο διαρκεί; 66 ώρες!
Ένα άλλο βιβλίο που έχω στα υπόψιν εδώ και καιρό (χρόνια) αλλά δεν έχω ακόμα αγοράσει, είναι το "Dead in the Water", μια απίστευτη ιστορία με απάτες, κλοπές και ακόμα και φόνο, που έχει για επίκεντρο τη μυστηριώδη επίθεση σε ένα τάνκερ το 2011 στον κόλπο του Άντεν. Ένας από τους λόγους που μου είχαν πυροδοτήσει το ενδιαφέρον ήταν πως ο πλοιοκτήτης, λέει, ήταν Έλληνας. Όταν είχα διαβάσει μια κριτική του βιβλίου, δεν είχα αναγνωρίσει το όνομα. Όπως διάβασα σε αυτό το ρεπορτάζ, είναι ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ.
Δεν είναι “η οικονομία” ή “η ακρίβεια”. Δεν είναι η εγκληματικότητα, η μετανάστευση, ή οποιαδήποτε άλλη λογικοφανής δικαιολογία. Το φαινόμενο είναι άλλο. Ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν πολλές και μπετοναρισμένες, απόλυτες απόψεις, μολονότι είναι ανενημέρωτοι, απληροφόρητοι και άσχετοι για πολλά πολύ σημαντικά θέματα. Τα συμπεράσματα από αυτό το focus group ψηφοφόρων του Τραμπ που εξέτασαν οι New York Times είναι απελπιστικά. Διαβάστε τη συνέντευξή του στο Time που σας έβαλα παραπάνω, και μετά διαβάστε αυτά που λένε οι ψηφοφόροι του. Δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχει λύση.
Να και μια ωραία ανάλυση που το αποτυπώνει ωραία: ο κόσμος ενημερώνεται ελλιπώς, από σκοτεινές ή ανήθικες πηγές και, κυρίως, ελάχιστα. Ο κόσμος ενημερώνεται για τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα της εποχής ελάχιστα. Δεν μαθαίνουν τι συμβαίνει. Και αυτό είναι κάτι που είναι πια βαθύ και διαχρονικό πρόβλημα, δεν αλλάζει εύκολα και δεν αντιμετωπίζεται άμεσα.
Σύμφωνα με τη νέα PIAAC, τη μεγάλη έρευνα του ΟΟΣΑ που μετράει τις δεξιότητες των ενηλίκων σε πολλές χώρες, μια νέα τάση διαμορφώνεται στον κόσμο: οι άνθρωποι γίνονται πιο αγράμματοι. Σε σύγκριση με τα αποτελέσματα της προηγούμενης PIAAC, δέκα χρόνια πριν, στις περισσότερες χώρες υπάρχει οπισθοχώρηση στην κατανόηση κειμένου, και σε πολλές και στα μαθηματικά. 1 στους 5 ενήλικες στις 31 (κυρίως πλούσιες) χώρες της έρευνας έχουν γνώσεις και δεξιότητες παρόμοιες με ενός παιδιού του δημοτικού. Σημαντική λεπτομέρεια: στη νέα PIAAC η Ελλάδα δεν έχει συμμετάσχει ακόμα. Κακώς. Τα αποτελέσματα την προηγούμενη φορά ήταν ανατριχιαστικά. Πρέπει να δούμε πού βρισκόμαστε τώρα. Κι ας πέσουμε από τα σύννεφα, πάλι.
Ο πειραματικός κβαντικός υπολογιστής της Google κατάφερε να λύσει σε πέντε λεπτά ένα μαθηματικό πρόβλημα που ένας κανονικός υπερυπολογιστής θα χρειαζόταν, λέει, 10 επτάκις εκατομμύρια χρόνια. Επίτευγμα που ίσως να επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι οι κβαντικοί υπολογιστές κάνουν τους υπολογισμούς τους σε πολλά παράλληλα σύμπαντα ταυτόχρονα.
"This mind-boggling number exceeds known timescales in physics and vastly exceeds the age of the universe. It lends credence to the notion that quantum computation occurs in many parallel universes, in line with the idea that we live in a multiverse".
75 Νομπελίστες ζητούν από την αμερικανική Γερουσία να μην γίνει αποδεκτός ο διορισμός του Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ στη θέση του Υπουργού Υγείας των ΗΠΑ. (εν τω μεταξύ,)
Αξιωματικοί της αστυνομίας συνεργάζονταν με εμπόρους ναρκωτικών; Υψηλόβαθμοι; Ο τρίτος στην ιεραρχία της Δίωξης Ναρκωτικών; Συνεργάτης των εμπόρων; Στην Ελλάδα; Α πα πα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ενδιαφέρον φυσικά ότι όλα αυτά αποκαλύφθηκαν από έρευνα της Europol, όχι από τις ενέργειες των ελληνικών αρχών. Ίσα ίσα -μόλις τα παρέλαβαν οι αποδώ τα στοιχεία, προχώρησαν σε ένα ωραιότατο κουκούλωμα.
Σε καλά νέα: οι έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην περιοχή των Ιωαννίνων (!) εγκαταλείπονται οριστικά.
Τι είναι όλα αυτά τα drones που πετάνε πάνω από αμερικανικές πόλεις;
H Βρετανία, λέει, ηγείται στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Ή μάλλον όχι. Δεν το διατύπωσα σωστά. Ηγείται στην μάχη κατά των ακτιβιστών που αγωνίζονται κατά της κλιματικής αλλαγής.
Σε μια κατάταξη 27 εταιρειών σιδηροδρόμων στην Ευρώπη, η δική μας Hellenic Train κατετάγη 26η. Αυτό, θα έλεγε κανείς, δεν αποτελεί έκπληξη. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι η ιδιοκτήτρια εταιρεία της Hellenic Train είναι ιδιοκτήτρια και της εταιρείας που βγήκε 1η στην κατάταξη.
Η χούντα του Ασάντ έπεσε στη Συρία (να μια καλή σύνοψη του τι συνέβη) αλλά ένα ερώτημα που μπορεί να έχει κανείς είναι το εξής: πώς επιβιώνει οικονομικά μια χώρα υπό ασφυκτικές κυρώσεις από τη διεθνή κοινότητα, με εμφύλιο πόλεμο 13 χρόνια τώρα; Πώς συνεχίζει να λειτουργεί; Πώς δεν είναι διαλυμένη εντελώς; Πολλοί το ξεχνούν αυτό για τη Συρία. Η Συρία δεν είναι χώρα. Η Συρία είναι μια εγκληματική μαφιόζικη οργάνωση που η κύρια δουλειά της είναι να παρασκευάζει και να πουλάει ναρκωτικά.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει, δε, αυτό που συμβαίνει στη Ρουμανία, όπου οι προεδρικές εκλογές ακυρώθηκαν επειδή το ανώτατο δικαστήριο αποφάσισε πως παραβιάστηκαν οι κανόνες για την προεκλογική εκστρατεία από τον υποψήφιο που βγήκε πρώτος. Να μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το γιατί (και πώς) επενέβη η Ρωσία στη δημοκρατική διαδικασία της συγκεκριμένης χώρας.
Ενδιαφέρον: ένα κτίριο που, από μέσα, είναι λίγο σαν γειτονιά, με πολλά διαμερίσματα και κοινόχρηστους χώρους. Μοιάζει ό,τι πρέπει για βόρεια, κρύα μέρη. Φτάνει οι άνθρωποι να είναι, πώς να το πω, συμβατοί μεταξύ τους.
|
|
|
|
