έχουμε πολύ καιρό να μοιραστούμε πολλά λινξ
|
|
Σήμερα, λοιπόν, θα είναι ένα τέτοιο γράμμα. Συγκέντρωσα περίπου 30 από τα ενδιαφέροντα πράγματα που βρήκα στο ίντερνετ τις τελευταίες εβδομάδες και δεν έχω προλάβει να σας δείξω, και θα σας τα βάλω όλα μαζί παρακάτω, για να ξεστοκάρουμε. Μεγάλο μέρος της επόμενης εβδομάδας θα το περάσω στις Βρυξέλλες, όπου, μεταξύ άλλων, θα ψάξω να σας βρω άλλα, πιο εξωτικά.
Πρώτα απ' όλα, σήμερα θέλω να σας πω δύο ιστορίες ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους γνωρίσαμε κάπως, κάποτε, φευγαλέα ίσως, στιγμιαία, όχι πολύ καλά, και μετά τους χάσαμε, τους ξεχάσαμε. Και τσουπ, πολλά χρόνια μετά, ξαναεμφανίστηκαν, εντελώς διαφορετικοί. Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Η πρώτη ιστορία είναι η ιστορία του Καρλ Ρινς. Ο Καρλ Ρινς είναι σκηνοθέτης. Πριν από 11 χρόνια, όταν ο κόσμος είχε μόλις αρχίσει να μοιράζεται σε μεγάλη κλίμακα viral βιντεάκια, είχαμε δει μια μικρή διαφημιστική ταινία που είχε φτιάξει ο Καρλ Ρινς για λογαριασμό της Philips. Ήταν μια πολύ ωραία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, πολύ καλοφτιαγμένη. Μπορείτε να τη δείτε στο YouTube. Βεβαίως, τόσα χρόνια μετά, την είχα ξεχάσει τελείως. Και ποτέ δεν είχα μάθει το όνομα του δημιουργού της, άλλωστε. Το έμαθα τις προάλλες, όταν πέτυχα μια από τις πιο παλαβές ιστορίες που διάβασα φέτος. Ο Καρλ Ρινς, λέει, προσπαθεί εδώ και χρόνια να φτιάξει μια σειρά επιστημονικής φαντασίας. Το Netflix αποφάσισε να του δώσει 55 εκατομμύρια δολάρια για να τη γυρίσει, και μαζί και την πρωτοφανή ελευθερία να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Το τι έγινε μετά είναι εκπληκτικό (λινκ από τους ΝΥΤ, μπορεί να σας ζητήσει log-in). Νομίζω ότι το αγαπημένο μου σημείο είναι όταν πήρε μια δόση από τα λεφτά του Netflix και αντί να χρηματοδοτήσει γυρίσματα σκηνών που έλειπαν, τα χρησιμοποίησε για να αγοράσει dogecoin. Και κέρδισε!
Η δεύτερη ιστορία είναι η ιστορία της Νάταλι Χολτ. Το καλύτερο πράγμα που έχει φτιάξει το στούντιο της Marvel τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι, θα έλεγε κανείς, η μουσική της τηλεοπτικής σειράς Loki. Όχι η σειρά η ίδια -η μουσική μόνο. Τη μουσική, ένα δείγμα της οποίας μπορείτε να ακούσετε εδώ, έγραψε η 41χρονη βρετανίδα συνθέτιδα Νάταλι Χολτ, η οποία με αυτή της τη δουλειά απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα και πυροδότησε μεγάλες ελπίδες για το μέλλον. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που η Νάταλι Χολτ αποκτά δημοσιότητα. Η προηγούμενη φορά ήταν δέκα χρόνια πριν, ναι, εκείνο τον καιρό που ο κόσμος είχε αρχίσει να μοιράζεται σε μεγάλη κλίμακα viral βιντεάκια. Τι είχε κάνει, λέτε, τότε η Νάταλι Χολτ; Είχε γίνει διάσημη επειδή κατά τη διάρκεια ενός live επεισοδίου του "Βρετανία Έχεις Ταλέντο" είχε ανέβει στη σκηνή και είχε πετάξει αυγά στον κριτή Σάιμον Κάουελ. Αμετανόητη, είχε γράψει και άρθρο στον Guardian για την πράξη της μετά.
Βρήκα αυτές τις δύο ιστορίες συναρπαστικές και πολύ σχετικές μεταξύ τους. Τις έμαθα σχεδόν ταυτόχρονα. Τις σκέφτομαι συχνά έκτοτε. Όταν καταλάβω το κοινό τους μήνυμα, θα σας το πω.
|
|
το πιο λυπητερό σχόλιο του ίντερνετ
|
|
το διάβασα κάτω από ένα βιντεάκι στο YouTube με 30 τίτλους αρχής από σειρές της δεκαετίας του '80. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα σχόλια που εξέφραζαν νοσταλγία και συμπάθεια για κάποιες από αυτές τις πολύ διάσημες τηλεοπτικές σειρές, υπήρχε ένας που έγραφε:
"Ως 54χρονος θα ήθελα να γυρίσω πίσω 40 χρόνια πριν και να μείνω εκεί".
Αλήθεια; Πίσω στο 1983; Στον Ψυχρό Πόλεμο, με το νέφος, με δύο τηλεοπτικά κανάλια, χωρίς ίντερνετ, χωρίς ΕΣΠΑ, στην εποχή του ΠΑΣΟΚ, με δισκέτες 5 1/4, με μόλυβδο στη βενζίνη κι αμίαντο στις οικοδομές; Πόσο δύσκολη πρέπει να είναι η ζωή ενός ανθρώπου το 2023 για να θέλει να γυρίσει στο 1983; Βεβαίως, ξέρετε και ξέρω τι σημαίνει αυτή η επιθυμία στ' αλήθεια. Δεν είναι το 1983 που νοσταλγούν κάποιοι. Είναι τα νιάτα. Και ίσως και το φεγγάρι εκείνο της ζωής στο οποίο υπήρξαν στ' αληθινά ευτυχισμένοι. Από την πλευρά μου εγώ, ως 47χρονος, δεν θα ήθελα. Ούτε μια μέρα πιο πίσω.
|
|
30 τίτλοι αρχής από σειρές της δεκαετίας του 1980
|
|
|
Μόνο 16 από αυτές τις 30 σειρές έβλεπα, από την άλλη στα '80s ήμουν κυρίως παιδάκι του δημοτικού, οπότε πώς είναι δυνατό να με άφηναν να βλέπω Miami Vice και Δυναστεία; Γιατί είναι τα τραγούδια της εισαγωγής αυτών των σειρών embedded μέσα μου, αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμικού μου DNA;
Αυτομαστιγωνόμαστε εμείς, που τα παιδιά μας τα μεγαλώνει το YouTube και το Spotify, αλλά κι εκείνοι δεν τα έκαναν καλύτερα.
Μπροστά στην τηλεόραση μας πάρκαραν.
|
|
30 τίτλοι αρχής από σειρές της δεκαετίας του 1990
|
|
|
|
κι από αυτά σχεδόν τα μισά. Embedded. Πολλή τηλεόραση βλέπαμε. Αλλά τι να κάναμε, να μου πεις. Δεν είχαμε ίντερνετ τότε.
|
|
εν τω μεταξύ: πέθανε ο Χένρι Κίσιντζερ
|
|
|
και ίσως αυτή θα ήταν μια καλή αφορμή να τον πούμε επιτέλους Κίσιντζερ και όχι Κίσινγκερ αλλά φευ. Υπερπλήρης ημερών έφυγε, αφήνοντας πίσω του (κυριολεκτικά) συντρίμμια. Προφανώς τα έχετε διαβάσει ήδη, τα μόνα επιπλέον λινξ για τον Χένρι Κίσιντζερ που θα ήθελα να σας επισημάνω εγώ είναι τα εξής:
Αυτό το εκπληκτικό αφιέρωμα στον άνθρωπο με έναν τίτλο που μεταδίδει ακριβώς το πώς νιώθει ο συγγραφέας, από ένα μουσικό περιοδικό μάλιστα.
Η ιστορία του Ηλία Δημητρακόπουλου, ενός Έλληνα δημοσιογράφου που έκανε τόσο "ενοχλητικό" αντιδικτατορικό αγώνα στη Ουάσινγκτον τη δεκαετία του '70, που ο Χένρι Κίσιντζερ λύσσαξε απ' το κακό του εναντίον του. Ο Δημητρακόπουλος ζούσε με το όνειρο να δει κάποτε τον Κίσιντζερ στη φυλακή. Πέθανε το 2016. Την ιστορία του την είχα γράψει το 2007.
Αυτό το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς.
Το καταπληκτικό αφιέρωμα του Daily Show: ήταν ένας μεγάλος εγκληματίας πολέμου -αλλά ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας πολέμου;
Τέλος, ένα άρθρο του ίδιου του Χένρι Κίσιντζερ για τους κινδύνους που μας επιφυλάσσει τη τεχνητή νοημοσύνη. Το έγραψε στην ηλικία των 96 ετών. Εύχομαι σε όλες και σε όλους σας στα 96 σας να ασχολείστε με τέτοια. Αλλά μην μιμηθείτε τίποτε άλλο από τη ζωή αυτού του ανθρώπου.
|
|
στην Καθημερινή του Σαββάτου
|
|
|
γιορτάζω τα 10 χρόνια κειμένων μου στην εφημερίδα Καθημερινή (το πρώτο άρθρο που έγραψα δημοσιεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου του μακρινού 2013, και ήταν αυτό) γράφοντας για το ίδιο ακριβώς θέμα για το οποίο έγραφα και τότε: το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο και την τεκνοθεσία. Δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια, ρε παιδιά. Και ακόμα τα ίδια συζητάμε.
Το άρθρο θα το βρείτε στα περίπτερα και θα ανέβει και εκεί, όπως πάντα, το Σαββατόβραδο.
|
|
εκείνη η συνέντευξη του Ήλον Μασκ στην οποία έβριζε τους διαφημιζόμενους που επέλεγαν να μη διαφημίζονται στο site του εξαιτίας του αντισημιτισμού και όλων αυτών των νεοναζί; Είναι χειρότερη από ό,τι μπορεί να διαβάσατε. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό τον άνθρωπο.
μόνο το 47% των Ελλήνων ιδιωτικών υπαλλήλων που είναι και πατέρες έχουν κάνει χρήση της γονεϊκής άδειας που δικαιούνται. Τι κάνετε ρε παιδιά.
το φαινόμενο της "σιωπηρής παραίτησης" στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ένα special report για τους συνδρομητές του kathimerini.gr που έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία.
επτά από εσάς (ΕΠΤΑ) μου στείλατε το βιντεάκι με το χταπόδι που δραπετεύει από το λαβύρινθο. Επτά!
αν ποτέ είχατε την απορία για το πώς στ' αλήθεια βλέπουν οι μύωπες όταν δεν φορούν τα γυαλιά τους, δοκιμάστε αυτό το κόλπο. Πατήστε "translate" για τις οδηγίες (είναι στα ιαπωνικά) -λειτουργεί, το δοκίμασα!
ο ιδρυτής της Wikipedia έβαλε μια ερώτηση για τη λογοκρισία της Wikipedia στην Κίνα σε ένα κινέζικο ΑΙ chatbot. Αυτό που έγινε μετά είναι εκπληκτικό αλλά και αναμενόμενο.
ένας πίνακας του ΒανΓκογκ κινείται.
έβαλαν πιτσιρίκια να ανοίξουν υπολογιστές με Windows95 και να κάνουν μερικά βασικά πράγματα. Ναι, είναι πολύ αστείο (TikTok)
δυο τραγούδια:
η διασκευή του Purple Rain από τη Ντόλι Πάρτον και
η διασκευή του Take me home, country roads από τη Λάνα Ντελ Ρέι (YouTube)
o βασιλιάς του Ηνωμένου Βασιλείου εμφανίστηκε στην COP φορώντας μια γραβάτα με την ελληνική σημαία (!) κάτι το απροσδόκητο και αξιοσημείωτο, δεδομένης και της διπλωματικής ιστορίας που προηγήθηκε, με την ακύρωση του ραντεβού του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Βρετανό ομόλογό του λίγες ημέρες πριν. Ήταν το δεύτερο πιο αξιοσημείωτο πράγμα που διάβασα για το βασιλιά του Ηνωμένου Βασιλείου αυτή την εβδομάδα. Να σας πω το πρώτο; Σε μια περιοχή του βασιλείου, λέει, όταν οι γέροι πεθαίνουν χωρίς κληρονόμους η κληρονομιά πάει, ναι, το μαντέψατε, στο βασιλιά. Όπως στο μεσαίωνα. Βεβαίως, επειδή υποτίθεται ότι δεν έχουμε μεσαίωνα, στην πραγματικότητα τα λεφτά πάνε σε ένα fund το οποίο μετά τα μοιράζει σε αγαθοεργίες και φιλανθρωπικές δράσεις. Θεωρητικά. Γιατί στην πράξη, όπως αποκαλύπτεται, τα περισσότερα από τα χρήματα του fund πάνε για την ανακαίνιση ακινήτων ιδιοκτησίας του βασιλιά, από τα οποία εισπράττει νοίκια. Αλλά ωραία γραβάτα.
|
|
και μιας και αναφέραμε την COP
|
|
ξεκίνησε η COP28 στο Ντουμπάι τις προάλλες, το ετήσιο ραντεβού των κρατών-μελών του ΟΗΕ που μαζεύονται για να κουβεντιάσουν τι θα κάνουν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης (και μετά δεν κάνουν σχεδόν τίποτε) οπότε ας δούμε μερικά λινξ περί αυτού, με πρώτο και καλύτερο
το ότι ο Πρόεδρος της COP, που είναι και διευθύνων της Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σχεδίαζε να κάνει δουλίτσες και συναντήσεις με εκπροσώπους 15 χωρών για να τους πουλήσει υπηρεσίες εξόρυξης ορυκτών καυσίμων. Στην COP. Κατά τη διάρκεια της COP.
παράλληλα, η Σαουδική Αραβία προχωρά με την υλοποίηση του σχεδίου της για να πουλάει ολοένα και περισσότερο πετρέλαιο στην Αφρική.
ένα καταπληκτικό βίντεο με την Ολίβια Κόλμαν για τα συνταξιοδοτικά ταμεία που επενδύουν σε εταιρείες ορυκτών καυσίμων.
η έλευση των σούπερ-μπαταριών που θα προσφέρουν αυτονομία 1200 χιλιομέτρων σε ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι μια (μελλοντική) ελπίδα. (Economist -ίσως σας βγάλει paywall)
ο μολυσμένος αέρας προκάλεσε μισό εκατομμύριο θανάτους στην Ε.Ε. το 2021.
είναι σωστό και ηθικό να κάνει κανείς παιδιά την ώρα που ο κόσμος καίγεται; Τροφή για σκέψη (New Yorker, μπορεί να σας βγάλει paywall)
τι είναι πιο αποτελεσματικό από τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και έχει πολύ μεγαλύτερη επίπτωση στη μείωση των εκπομπών στις μεταφορές; Τα ηλεκτρικά μηχανάκια και ποδήλατα.
|
|
τέλος: πώς πήγε, τελικά, το βιβλίο;
|
|
|
Τελείωσε ο Νοέμβρης, κι αυτό σημαίνει ότι επισήμως τελείωσε και το NaNoWriMo, αυτή η παγκόσμια συλλογική απόπειρα να γράψουν όσες και όσοι θέλουν, 50.000 λέξεις σε ένα μήνα. Εγώ, όπως σας ενημέρωσα και τις προηγούμενες εβδομάδες, σε αυτό το διάστημα κυρίως συναρμολογούσα και επικαιροποιούσα σημειώσεις και άρθρα που είχα έτοιμα, ένα υλικό που γράφω, πρακτικά, τα τελευταία δέκα χρόνια. Επιπλέον, προσέθετα νέες σημειώσεις από τρία επιπλέον βιβλία που διάβασα για το θέμα μου αυτό το μήνα. Από όλη αυτή τη διαδικασία, λοιπόν, καταλήξαμε με 51.057 λέξεις για το θέμα της κλιματικής κρίσης στην Ελλάδα. Οι οποίες βεβαίως είναι ένας αχταρμάς, και τώρα χρειάζονται στρώσιμο, ταξινόμηση, επιλογή, ξαναγράψιμο και επιμέλεια για να γίνουν βιβλίο. Πώς ήταν, τελικά, η εμπειρία αυτού του μήνα; Όπως έλεγε ο κακός στη σειρά για το Τσερνόμπιλ: "Not great, not terrible".
|
|
|
|
