τι έκανε ο Ντον Τζόνσον με 8 δισεκατομμύρια στα γερμανοελβετικά σύνορα;
|
|
ο κόσμος είναι γεμάτος με ιστορίες, απίστευτες, αδιανόητες ιστορίες, οι οποίες μας δείχνουν ότι είτε τα 8 δισεκατομμύρια Homo sapiens είναι τόσο γιγάντιο νούμερο που μπορεί να γεννήσει το οτιδήποτε, είτε ότι ζούμε σε simulation. Δεν ξέρω. Ας πούμε, ξέρατε εσείς ότι το 2002 η αστυνομία σταμάτησε ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο ηθοποιός Ντον Τζόνσον, αυτός, από το Miami Vice, και στο οποίο βρέθηκε βαλίτσα με χρεόγραφα, μετοχές και μετρητά συνολικής αξίας $8 δισεκατομμυρίων; Και ότι ποτέ, ποτέ δεν μάθαμε τι ηταν τελικά αυτά τα λεφτά, σε ποιον ανήκουν, και πού τα πήγαινε ο Ντον Τζόνσον ταξιδεύοντας στην Ευρώπη;
Ή μήπως ξέρατε την ιστορία εκείνου του Βρετανού από το Ηστ Ντάλγουιτς, που ασπάστηκε το Ισλάμ κι έφυγε για να πάει να γίνει βασιλιάς της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ανατολικού Τουρκεστάν;
Απίθανες ιστορίες.
Σήμερα όμως θα σας πω μια άλλη, που την ανέβασε κάποιος στο Reddit πριν από εννέα χρόνια, και η οποία ξαναβγήκε στην επιφάνεια πρόσφατα και την οποία έκτοτε σκέφτομαι συνέχεια. Καθίστε αναπαυτικά.
--
Το λοιπόν, ήταν ένας τύπος, ας τον πούμε Μάικ. Ο Μάικ ήταν ένα ήσυχος σοβαρός φοιτητής. Μια μέρα, ένας άλλος φοιτητής από τη σχολή του τον πλάκωσε στο ξύλο και τον άφησε αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Ήταν μια δραματική εμπειρία αλλά ο Μάικ την ξεπέρασε και, πριν τελειώσει το κολλέγιο γνώρισε τη γυναίκα των ονείρων του. Ερωτεύτηκαν και δυο χρόνια αργότερα, παντρεύτηκαν. Σχεδόν ταυτόχρονα γεννήθηκε και η κόρη τους. Ο Μάικ βρήκε μια καλή δουλειά, και δυο χρόνια αργότερα το ζευγάρι απέκτησε και ένα αγοράκι. Κάθε πρωί, πριν φύγει για τη δουλειά, ο Μάικ πήγαινε στο δωμάτιο των παιδιών, τα ξύπναγε, περνούσε λίγο χρόνο μαζί τους και μετά τα αποχαιρετούσε. Τα χρόνια περνούσαν. Μια μέρα, επιστρέφοντας από τη δουλειά, κάθισε στον καναπέ και παρατήρησε κάτι. Ένα λαμπατέρ στο δωμάτιο του φαινόταν λάθος. Ήταν σαν κάποιος να το έχει αναστρέψει, σαν να είναι τα μέσα έξω, σαν να μην ταιριάζει στο δωμάτιο. Ο Μάικ δεν μπορούσε να το εξηγήσει, ή να καταλάβει ακριβώς τι δεν πάει καλά με το λαμπατέρ. Του έγινε εμμονή: καθόταν και το κοίταζε όλη την ημέρα. Σταμάτησε να πηγαίνει στη δουλειά, σταμάτησε να τρώει και μετά από λίγο, σταμάτησε και να μιλάει. Η γυναίκα του προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, έφερε ειδικούς για να του μιλήσουν, να καταλάβουν. Ο Μάικ τίποτε, κολλημένος με το λαμπατέρ, να το κοιτάζει αμίλητος και να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, πού είναι το λάθος. Την τρίτη ημέρα, η γυναίκα του πήρε τα παιδιά για να πάει στη μάνα της κι εκεί ακριβώς, εκείνη τη στιγμή που ετοιμάζονταν να φύγουν από το σπίτι, ο Μάικ κατάλαβε. Το λαμπατέρ ξαφνικά μεγάλωσε, έγινε ένα γιγάντιο εκτυφλωτικό φως, και μετά όλα έσβησαν και σκοτείνιασαν και ο Μάικ άκουσε τον εαυτό του από μακριά να λέει: "μου λείπουν δόντια". Άνοιξε τα μάτια του και συνειδητοποίησε ότι ήταν ξαπλωμένος σε ένα πεζοδρόμιο και ένα σωρό άγνωστοι τον κοίταζαν από πάνω του.
Είχε μόλις ξυπνήσει μετά τον ξυλοδαρμό στη σχολή του. Τίποτε από όσα είχε ζήσει τα τελευταία χρόνια δεν είχε συμβεί στην πραγματικότητα. Δεν είχαν περάσει καν χρόνια. Είχαν περάσει μόνο λίγες στιγμές.
Τον πήγαν στο νοσοκομείο αλλά τα τραύματά του δεν ήταν σοβαρά και επέστρεψε στο σπίτι του. Τα επόμενα χρόνια πέρασε μια βαριά κατάθλιψη, θρηνώντας για την οικογένειά του και για τη ζωή που είχε ζήσει, χρόνια ολόκληρα, μέσα σε λίγες στιγμές, μέσα στο μυαλό του. Όταν έπεφτε για ύπνο, ευχόταν να τους ξαναδεί στα όνειρά του. Είδε μόνο το γιο του, λέει, φευγαλέα, λίγες φορές. Ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει τι του λέει.
--
Εδώ μπορείτε να βρείτε το λινκ με την ιστορία -τον άνθρωπο δεν τον λέγαν Μάικ, το όνομα το προσέθεσα εγώ, καθότι δεν λέει πώς τον λένε. Σκεφτείτε την ιστορία του για λίγο. Έστω και ως φιλοσοφική άσκηση, ανεξαρτήτως του αν συνέβη πραγματικά (πρόκειται για μια ιστορία στο Reddit άλλωστε). Ο άνθρωπος έζησε μια ζωή, έχει ζωντανές αναμνήσεις για μια οικογένεια, για τη γυναίκα του, τα παιδιά του, εμπειρίες καταγεγραμμένες ως βιωμένες στο μυαλό του. Και ξαφνικά, ξύπνησε. Και τίποτε από αυτά δεν είχε συμβεί στα αλήθεια. Αλλά τι σημαίνει "στα αλήθεια"; Πού ξέρουμε τι είναι "αλήθεια"; Κι αν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό εδώ, είστε στην πραγματικότητα σε ένα πεζοδρόμιο λιπόθυμη; Είναι αυτό αλήθεια; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι;
Κι αν είμαστε, όλες και όλοι, στο Matrix;
Καλώς ήρθατε στο πρώτο γράμμα του 2024, όπως και να 'χει.
|
|
τα βιβλία της (προηγούμενης) χρονιάς
|
|
|
Αυτά που βλέπετε ήταν τα βιβλία που απόλαυσα περισσότερο τη χρονιά που μας πέρασε. Περιλαμβάνουν το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για την κλιματική αλλαγή (Greta Thunberg – The Climate Book), μια συλλογή από περίπου 100 κείμενα γραμμένα από ειδικούς για κάθε επιμέρους θέμα που αφορά στην ή επηρεάζεται από την κλιματική κρίση. Είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, αξίζει να το έχετε στο σπίτι και να το ξεφυλλίζετε πότε πότε, και είναι και πάρα πολύ ωραίο δώρο. Δεν νομίζω ότι άλλος άνθρωπος στον κόσμο έχει την ισχύ, την πειθώ και το βάρος για να συγκεντρώσει τέτοιου επιπέδου ειδικούς σε μία έκδοση -ίσως μόνο η Γκρέτα και ο Ομπάμα να μπορούσαν να το καταφέρουν. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Όπως συστήνω και το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ για την ελληνική επανάσταση, μια από τις αντικειμενικά πιο συναρπαστικές ιστορίες των τελευταίων λίγων χιλιάδων χρόνων. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά καλά βιβλία για το θέμα το τελευταίο διάστημα, αλλά το “The Greek Revolution” ίσως είναι το καλύτερο. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Δεν κυκλοφορεί ακόμα στα ελληνικά το “Of Boys And Men” του Ρίτσαρντ Ριβς από το ινστιτούτο Brookings, μια ανάλυση του μεγάλου προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι άνδρες στο δυτικό κόσμο. Ανίκανοι να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα με τη χειραφέτηση των γυναικών και την κατάρρευση της παλιάς, παραδοσιακής ανδρικής ταυτότητας, μοιάζουν χαμένοι. Ο Ριβς εξηγεί το γιατί χωρίς υστερίες και ιδεοληψίες. Τέλος, το άλλο non-fiction βιβλίο που μου άρεσε φέτος είναι το “23 Things They Don’t Tell You About Capitalism” του οικονομολόγου Χα-Τζουν Τσανγκ, που με απλά λόγια καταρρίπτει αρκετούς μύθους και παρανοήσεις για το πώς λειτουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός, οι αγορές, οι επιχειρήσεις και τα κράτη. Κι αυτό κυκλοφορεί και στα ελληνικά.
Ως προς τη μυθοπλασία, ήταν μια χρονιά φτωχή. Μόνο ένα βιβλίο μου έκανε αρκετή εντύπωση και το σκέφτομαι συχνά μέχρι σήμερα: το σπαραχτικό “Η Ελένα Ξέρει” της Κλούδιας Πινιέιρο, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Εύφημος μνεία όμως αξίζει και στο “Children of Time” του Έιντριαν Τσαϊκόφσκι, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας του τρέχοντος αιώνα, το οποίο δεν είχα διαβάσει και μου άρεσε πολύ.
|
|
|
είναι δίδυμα αδέρφια, ηθοποιοί, ονόματι Λουίς και Ντανιέλ Μονκάδα (δεν ξέρω ποιος είναι ποιος) που έγιναν γνωστοί από τη (σιωπηρή) συμμετοχή τους στην τηλεοπτική σειρά Breaking Bad. Όπως και πολλοί άλλοι σχετικά γνώριμοι αλλά όχι ακριβώς διάσημοι σταρ, τα αδέρφια έχουν φτιάξει λογαριασμούς στο Cameo, μια υπηρεσία με την οποία παραγγέλνεις από τέτοιους ημιδιάσημους μηνυματάκια τα οποία στέλνεις ως δώρο σε φίλους. Βάζεις την τάδε ηθοποιό, ας πούμε, να ευχηθεί χρόνια πολλά στη φίλη σου για τα γενέθλιά της με ένα βιντεάκι, και την πληρώνεις ένα ποσό. Τα αδέρφια Μονκάδα όμως έκαναν κάτι ενδιαφέρον. Χρεώνουν διαφορετικά ποσά. Ένα μήνυμα από τον Ντανιέλ κοστίζει $500. Ένα μήνυμα από τον Λουίς, όμως, κοστίζει μόλις $99. Πολύ λογικά, πολλοί περισσότεροι παραγγέλνουν μηνύματα από τον Λουίς. Από ό,τι αποδείχτηκε, όμως, τα αδέρφια το κάνουν επίτηδες. Χρησιμοποιούν το γνωστό κόλπο του anchoring: θέτουν ένα πολύ υψηλό ποσό ως βάση ώστε οι πελάτες να θεωρήσουν ότι το άλλο ποσό είναι ευκαιρία. Είναι ακριβώς το ίδιο κόλπο που κάνει το ουίσκι Johnny Walker με το Blue Label. Τα αδέρφια μοιράζονται το τελικό ποσό ενώ, όπως αντιλαμβάνεστε, μοιράζονται και τα γυρίσματα των βίντεο, ανεξαρτήτως του ποιον έχουν παραγγείλει οι πελάτες. Κανείς, άλλωστε, δεν μπορεί να τους ξεχωρίσει.
|
|
Αυτή η λίστα του Guardian με 100 "lifehacks" για τη νέα χρονιά είναι ξεκαρδιστική σε κάποιο βαθμό. Μου φαίνεται απίστευτο το ότι δημοσιεύτηκε έτσι, και παραμένει δημοσιευμένη. Οι μπούρδες που λένε μέσα είναι απίστευτες, αλλά και το εκτυφλωτικό προνόμιο πολλών από τους σοφούς που συμμετέχουν είναι αβάσταχτο. Η αγαπημένη μου συμβουλή είναι η νούμερο 65, στην οποία ένας Ρέι Σέτι, που είναι "life coach", μας προτείνει "να επιλέγουμε την πρώτη και την τελευταία σκέψη μας κάθε μέρα". Να επιλέγουμε, λέει, μια σκέψη ενδυνάμωσης κάθε πρωί, και μια σκέψη ευγνωμοσύνης κάθε βράδυ. Και ρωτάω εγώ, με το μικρό μου το μυαλό και την uncoachable ζωή: πώς διαλέγεις την τελευταία σκέψη της ημέρας; Τι λες; "Αυτή θα είναι η τελευταία μου σκέψη σήμερα"; Και μετά το μυαλό σου τι κάνει; Συμμορφώνεται και σβήνει; Μα πού πάνε και τα βρίσκουν.
Πόσα βιβλία πούλησαν πάνω από 500.000 αντίτυπα στις ΗΠΑ πέρυσι, νομίζετε; Μιλάμε για μια αγορά 330 εκατομμυρίων αναγνωστών, στην οποία κάθε χρόνο κυκλοφορούν πάνω από 300.000 τίτλοι. Πόσα πούλησαν πάνω από μισό εκατομμύριο; Είκοσι οκτώ. Αυτή είναι η απάντηση. 28. Οκτώ από τα οποία έχουν γραφτεί από την ίδια συγγραφέα. Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία εδώ.
Η φούσκα με τα κρυπτονομίσματα περιλάμβανε κυρίως πυραμιδικά κόλπα και απατεώνες, σύμφωνοι, αλλά να που μέσα σε αυτό το σύμπαν υπήρχαν και συναρπαστικές εκπλήξεις. Όπως για παράδειγμα αυτή η εταιρεία-απάτη που έκλεψε λεφτά αφελών επενδυτών/τζογαδόρων, η οποία περνά σε άλλο επίπεδο, φτάνοντας στο όριο του μύθου, χάρη στη λεπτομέρεια ότι ο πολυπροβεβλημένος CEO της δεν υπήρχε.
Σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα στον Καναδά, επελέγη ένα δείγμα 50 άστεγων και τους έδωσαν από $7500 μετρητά για να τα κάνουν ότι θέλουν, και μετά παρακολούθησαν τη ζωή τους για τον επόμενο χρόνο. Και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο όπως και σε όλες τις άλλες παρόμοιες έρευνες που έχουν γίνει σε διάφορες χώρες του κόσμου: οι άνθρωποι τα επένδυσαν σε τροφή, στέγη, ρούχα, τις βασικές τους ανάγκες, με δύο σημαντικά αποτελέσματα. Πρώτον, η κατάσταση της ζωής τους ένα χρόνο μετά ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι του άλλου δείγματος, που δεν πήραν τα λεφτά. Και δεύτερον, το κέρδος που αποκόμισε το σύστημα πρόνοιας της περιοχής από την αποχώρηση των 50 από το σύστημα υπολογίστηκε σε $8277 για τον καθένα. Που είναι περισσότερα από τα μετρητά που τους δόθηκαν.
Αυτός ο βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ εξηγεί με θαυμαστή σαφήνεια την φρίκη του πολέμου και τον παραλογισμό του να είσαι μέσα σε αυτό το πράγμα και να μην μπορείς να ξεδιαλύνεις τους καλούς απ' τους κακούς. Η εικόνα που δίνει μου έφερε στο μυαλό τη Γάζα σήμερα. (ΤικΤοκ)
|
|
o ζωγράφος Κιθ Χέρινγκ ζωγράφισε αυτό τον πίνακα γνωρίζοντας ότι θα είναι ο τελευταίος του. Γι' αυτό τον άφησε μισοτελειωμένο. Πέθανε λίγους μήνες αργότερα το 1990, από AIDS. 34 χρόνια αργότερα, ένα τρολ του ίντερνετ, αποζητώντας "engagement", ανέβασε στο Twitter ακριβώς αυτό που φαντάζεστε. Ναι. Τον πίνακα "ολοκληρωμένο" από μια ΑΙ.
|
|
|
|
