αυτό είναι το 500ό γράμμα που σας στέλνω
|
|
στα τέλη των 00s και στην αρχή των 10s ήμουν μπλόγκερ. Οι Gen Z δεν θα ξέρετε τι είναι αυτό, όχι, δεν ήμασταν αυτοί που τοποθετούσαμε τα βινύλια στα πικ-απ στις δισκοθήκες, αυτοί ήταν άλλοι. Είχα το λοιπόν ένα διαδικτυακό μπλογκ στο οποίο έγραφα μερικές από τις απόψεις μου για τον κόσμο, την κρίση και τα πράγματα, και σε μια γωνιά του μπλογκ υπήρχε και ένα πεδίο στο οποίο οι επισκέπτες και οι επισκέπτριες μπορούσαν να συμπληρώσουν το email τους. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο επειδή το πεδίο υπήρχε. Ήταν αθώες εποχές, ήμασταν εύπιστοι τότε, απονήρευτοι, δεν υπήρχαν GDPR και τέτοια, δίναμε τα προσωπικά μας δεδομένα όπου να 'ναι. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι περισσότερες από 400 αναγνώστριες κι αναγνώστες είχαν συμπληρώσει το email τους εκεί, οπότε μου μπήκε μια ιδέα: να αρχίσω να τους στέλνω ένα email. Ένα "νιουζλέτερ" όπως λέγονταν από τότε, τακτικά, με περιεχόμενο που θα μου ερχόταν στην πορεία. Ο λόγος; Είχα αρχίσει να διαβάζω και να μαθαίνω τόσα πράγματα κάθε εβδομάδα, που το μπλογκ, η εφημερίδα και τα σόσιαλ μίντια (προ ΤικΤοκ εποχές μιλάμε τώρα) δεν τα χώραγαν όλα. Σκέφτηκα να τους στέλνω, λοιπόν, ένα εβδομαδιαίο νιουζλέτερ κάθε Παρασκευή βράδυ, με όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που είχα βρει μέσα στην εβδομάδα και δεν είχα γράψει πουθενά αλλού.
Αυτό ήταν το πρώτο γράμμα που τους έστειλα. Είχε πάνω πάνω μια φωτογραφία που είχα τραβήξει από τον Υμηττό.
Και αυτό που διαβάζετε αυτή τη στιγμή είναι το γράμμα νούμερο 500. Πεντακόσια! Πεντακόσιες Παρασκευές, πεντακόσια emails. Είναι μεγάλο νούμερο. Όλα αυτά τα χρόνια το χάσαμε αυτό το ραντεβού ελάχιστες φορές, μονοψήφιες στον αριθμό. Όταν μέλη της οικογένειάς μου πέθαναν, τις δυο φορές που κόλλησα Covid, μια φορά που το ξέχασα και το 'στειλα το Σάββατο και... αυτά. Όλες τις άλλες φορές, έστελνα. Χιλιάδες λέξεις κάθε Παρασκευή, συνήθως αργά το βράδυ. Σχεδόν πάντα πολύ αργά το βράδυ. Μια φορά σας έγραψα από το αεροπλάνο. Μερικές φορές σας έγραφα από άλλες χώρες (με ιστορίες από όσα μου συνέβαιναν εκεί). Και οι Παρασκευές πέρναγαν, και μετά οι μήνες, και μετά τα χρόνια. Φτάσαμε τις 200, περάσαμε τις 300, περάσαμε μαζί πανδημία, μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας, αναρωτηθήκαμε και σκεφτήκαμε και στην πορεία πληθαίναμε. Οργανικά, χωρίς καμπάνιες και καταχωρήσεις, γράφονταν ολοένα και περισσότερες, ολοένα και περισσότεροι. Πλέον το γράμμα πάει σε περισσότερα από 6.700 inboxes, (με +60% open rate κι +25% click rate, για όσες κι όσους ξέρετε από αυτά) και στην πορεία γνωριστήκαμε, μετρηθήκαμε και, πλέον, με την έλευση και του 241020 Club, αρχίσαμε να συναντιόμαστε κιόλας.
Κι εδώ είμαστε σήμερα. 500 Παρασκευές μετά. Αν οι υπολογισμοί μου είναι σωστοί, πέρασα δύο γεμάτους, καθαρούς μήνες γράφοντας αυτά τα γράμματα τα τελευταία δέκα χρόνια. Τόσο μου πήραν. Ήταν υπερβολική επένδυση; Ήταν λίγη; Ποιος ξέρει.
Σήμερα το γράμμα αυτό σκόπευα να είναι αμιγώς εορταστικό, μα επιπλέον σήμερα η πραγματικότητα επέλεξε να συμπυκνώσει ειδήσεις ενός μήνα. Να, τώρα πριν λίγο το δικαστήριο στη Νέα Υόρκη επιδίκασε πρόστιμο $350 εκατομμυρίων στο Ντόναλντ Τραμπ (ο οποίος ήδη έχει υποχρεωθεί να πληρώσει $80 εκατομμύρια σε εκείνη τη γυναίκα που είχε βιάσει, επειδή τη συκοφαντούσε δημόσια) και απαγόρευση να επιχειρεί ο ίδιος και τα παιδιά του στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, επειδή καταδικάστηκε για μια σειρά από απάτες. Το πρωί είχαμε άλλη μια γυναικοκτονία στην Κρήτη. Και βέβαια, είχαμε και άλλα δυο συμβάντα. Οπότε ας περιορίσουμε τους εορτασμούς στα παραπάνω (και στην αυριανή συνάντηση του 241020, βέβαια, στο Μουσείο Κάλλας). Επιφυλάσσομαι για περισσότερους εορτασμούς στο μέλλον.
Όχι, όχι όταν θα τα χιλιάσουμε.
Νωρίτερα.
|
|
εχτές πέρασε -επιτέλους- το νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο και την τεκνοθεσία και ο χρόνος μετρά πια αντίστροφα μέχρι να το ξεχάσουν απολύτως σχεδόν όλες και όλοι, και γίνει ένα μέρος της αυτονόητης κανονικότητας, όπως η ψήφος των γυναικών, ο πολιτικός γάμος, η καύση των νεκρών και το σύμφωνο συμβίωσης. Ήδη το πρώτο ζευγάρι, πανέτοιμο από καιρό, υπέβαλε χαρτιά, ενώ ο δήμαρχος της Λέσβου πλέον έχει μια πρωτοφανή και τεράστια ευκαιρία να γίνει παγκόσμιος σελέμπριτι. Αλλά εχτές συνέβη κι ένα πολιτικό γεγονός: το πολιτικό σύστημα, όλα τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" ανεξαιρέτως, στήριξαν το νομοσχέδιο. Αλλά με απώλειες. 77 βουλευτές ψήφισαν κατά ή απείχαν, και πολλοί από αυτούς ήταν, όντως, από το "συνταγματικό τόξο". Σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να τους μαζέψουμε όλους και όλες σε μια λίστα, μαζί με την περιφέρεια στην οποία εκλέγονται, για να μπορούμε να ανατρέξουμε όταν, χρόνια μετά, ξαναζητήσουν τις ψήφους μας. Ήταν μια πολιτική στάση με συγκεκριμένο μήνυμα και περιεχόμενο η δική τους. Προσφέρεται για συμπεράσματα, είναι κριτήριο χρήσιμο. Εγώ δεν θα την ξεχάσω.
|
|
Σήμερα ο Πούτιν δολοφόνησε τον ακτιβιστή και αρχηγό της (όποιας, τελευταίας) αντιπολίτευσης στη Ρωσία, τον Αλεξέι Ναβάλνι, που ήταν κλεισμένος σε φυλακή στον αρκτικό κύκλο. Ο Ναβάλνι, τον οποίο το καθεστώς Πούτιν είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει με δηλητήριο νόβιτσοκ το 2020 (είχε επιζήσει, και είχε επιλέξει να επιστρέψει στη Ρωσία για να συνεχίσει τον αγώνα), είναι το τελευταίο από τα πολλά θύματα την τελευταία εικοσαετία του τρόμου σε αυτή την κατεστραμμένη χώρα. Διαβάστε και δείτε:
- Μια καταγραφή για τη Ρωσία του Πούτιν. Η Δύση για πολύ καιρό έκλεινε τα μάτια απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, κάνοντας δουλίτσες, αγοράζοντας ορυκτά καύσιμα και κάνοντας λες είχε απέναντί της έναν κανονικό ηγέτη μιας κανονικής χώρας.
- Μια ακόμα βαθύτερη καταγραφή της σταδιακής κατάρρευσης της ρωσικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα κράτος κι έναν λαό τόσο διαβρωμένο και άρρωστο, που σου προκαλεί απόγνωση, οίκτο και απέραντη θλίψη.
- Το ντοκιμαντέρ του Αλεξέι Ναβάλνι για το παλάτι που έχτισε για τον εαυτό του ο Πούτιν, και για τον τρόπο που λειτουργεί το κλεπτοκρατικό του καθεστώς. Γι' αυτό και για τις άλλες αντίστοιχες δράσεις του τον σκότωσαν.
- βέβαια, τα γνωστά τρολ του ίντερνετ άρχισαν αμέσως την δουλειά, αποκαλώντας τον εκλιπόντα, φυσικά, όπως γίνεται με όλους τους εχθρούς του καθεστώτος, "ακροδεξιό". Είχε ο Ναβάλνι απόψεις περίεργες ή και ακραίες την εποχή που υπήρχε η πολυτέλεια να γράφονται μανιφέστα και να διατυπώνονται ιδέες; Είχε. Πώς τις αντιμετωπίζεις όμως μετά από τόσα χρόνια στον αγώνα κατά της κλεπτοδικτατορίας του Πούτιν; Όπως ένας άλλος αντιπολιτευόμενος Ρώσος που διαφωνούσε με το Ναβάλνι σε πολλά, ο Γκάρι Κασπάροβ. Με αξιοπρέπεια, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, τιμιότητα και ενσυναίσθηση.
- To τρέιλερ του βραβευμένου με Όσκαρ ντοκιμαντέρ "Navalny" που λέει την ιστορία του. Είναι διαθέσιμο στο HBO Max, για όποια κι όποιον έχει. Το τρέιλερ ξεκινάει με το σκηνοθέτη να κάνει την εξής ερώτηση στο Ναβάλνι: "Αν σε σκοτώσουν, ποιο είναι το μήνυμα που θα άφηνες στο ρωσικό λαό";
|
|
αυτό το Σάββατο στην Καθημερινή
|
|
γράφω για κάτι εντελώς άσχετο με όσα τρομερά συμβαίνουν στον κόσμο μας: τη σημαντικότερη Ελληνίδα που έζησε ποτέ. Πριν από λίγο καιρό είχα ρωτήσει τα μέλη του 241020 Club να μου πουν κατά τη γνώμη τους ποια ήταν η σημαντικότερη Ελληνίδα που έζησε ποτέ και από τις πρώτες 200 απαντήσεις που μέτρησα, μόνο οι δύο είχαν πετύχει τη σωστή. Γιατί υπάρχει μια σωστή, αντικειμενικά σωστή, που δεν χωράει και πολλή αμφισβήτηση. Κι όμως σχεδόν κανείς δεν τη σκέφτεται, μάλλον επειδή δεν την έχουμε καν καταχωρημένη στο συλλογικό ασυνείδητο ως "Ελληνίδα". Που είναι λάθος. Ένα λάθος που εύχομαι να αρχίσει σιγά σιγά να διορθώνεται.
έχετε το νου σας, το κείμενο -και η καμπάνια μας προς αυτό τον ευγενή στόχο- θα ανέβει το Σαββατόβραδο και εδώ.
την περασμένη Τετάρτη στο 360°: έγραφα μερικές σκέψεις και απόψεις για το νομοσχέδιο για τα μη-κρατικά πανεπιστήμια, και κυρίως το ποιος θα κληθεί να αναλάβει την ευθύνη να φέρει, όντως, καλά μη-κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα (όχι το κράτος) και, επίσης, το γιατί η κουλτούρα του πώς αντιμετωπίζουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση (όχι μόνο εμείς, και άλλες κοινωνίες) είναι προβληματική και πρέπει να αλλάξει.
το άρθρο έχουν λάβει ήδη οι συνδρομητές της Καθημερινής στο inbox τους, θα ανέβει και εδώ για όσες και όσους έχετε γραφτεί μετά την Τετάρτη, και για όσες και όσους γραφτείτε από τούδε και στο εξής.
|
|
|
η συζήτηση που έκανα πρόσφατα με τον αρχιτέκτονα τοπίου Θωμά Δοξιάδη για τη βιώσιμη ανάπτυξη και το πώς πρέπει να χτίζουμε καινούργια πράγματα την ώρα που ο κόσμος καίγεται. Μεταξύ άλλων συζητάμε για το πώς μπορούμε (και γιατί πρέπει) να κάνουμε τα φυτά χαρούμενα. Είναι το επιμελημένο, μονταρισμένο βίντεο (την άλλη φορά σας είχα βάλει το livestream)
|
|
Αυτό το απόσπασμα από τη βιογραφία του Τζο Μπάιντεν για την τελευταία φορά που πέρασε τη γιορτή των Ευχαριστιών με το γιό του Μπο, ο οποίος είχε ήδη διαγνωστεί με καρκίνο στον εγκέφαλο. Η ζωή του Μπο Μπάιντεν, παρεμπιπτόντως (και κατ' επέκταση και του Τζο) ήταν γεμάτη με τραγωδίες. Όταν ήταν τριών χρονών βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο όπου σκοτώθηκαν η μαμά του και η νεογέννητη αδερφή του, και όπου τραυματίστηκε σοβαρά και ο 4χρονος αδερφός του. Κατατάχτηκε στο στρατό, πολέμησε στο Ιράκ, μπήκε στην πολιτική όπως ο πατέρας του, θεωρούνταν ανερχόμενος αστέρας. Πέθανε από τον καρκίνο το 2015, στα 46 του. Ένα χρόνο μικρότερος από το Ναβάλνι. Ο χαμός ήταν ο λόγος που ο μπαμπάς του, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ τότε, δεν κατέβηκε υποψήφιος στις εκλογές του 2016.
Αυτή τη στιγμή, λέει, συμβαίνει μια αόρατη φτωχοποίηση στην κοινωνία μας, και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Μια γιγάντια μάζα εργαζομένων βγάζουν πολύ λίγα χρήματα, μολονότι δουλεύουν full time, και δεν μπορούν πια να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση.
Μιας και όλες και όλοι κόπτονται ξαφνικά για το γάμο: μια ωραία συζήτηση για το γάμο και τις σύγχρονες οικογένειες, από τη σειρά Society Uncensored του Ιδρύματος Ωνάση.
Λέμε εμείς για την ελληνική Εκκλησία, αλλά κοιτάχτε και στην Αγγλία: ξέρατε εσείς ότι στη Βουλή των Λόρδων έχουν υποχρεωτικά έδρες 26 επίσκοποι της Εκκλησίας της Αγγλίας; Είναι κανονικά βουλευτές, και ψηφίζουν. Παραδοσιακά μάλιστα, ψηφίζουν συντηρητικά, όπως θα περίμενε κανείς. Το έμαθα διαβάζοντας ότι τώρα έχουν έρθει σε κόντρα με τους ακροδεξιούς/ψεκασμένους, πια, Τόρις, οι οποίοι έχουν σκαρώσει αυτό το απίστευτο κόλπο που θέλουν να εξορίζουν όσους πρόσφυγες ζητούν άσυλο από τη χώρα τους στη Ρουάντα. Ακόμα και οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Αγγλίας έχουν όρια, ασφαλώς, και τώρα ξεσπαθώνουν κατά της πολιτικής αυτής, καθότι τους φαίνεται αντιχριστιανική.
Τρομερή έκπληξη, κανείς δεν μπορούσε να το προβλέψει: ισλαμιστές τρομοκράτες αγοράζουν τα μπλε tick στο Twitter ανενόχλητοι.
Πόσο καπνίζουν οι Ευρωπαίοι;
Γιατί οι επερχόμενες εκλογές στην Ινδία, τη μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου, είναι "οι εκλογές του YouTube".
H 22χρονη φοιτήτρια Κέιτλιν Κλαρκ τις προάλλες έβαλε 49 πόντους σε αγώνα του αμερικανικού κολλεγιακού πρωταθλήματος μπάσκετ, που είναι λέει ρεκόρ. Αλλά δεν σας το γράφω γι' αυτό. Κοιτάξτε την να παίζει σε αυτό το βίντεο. Τι σας θυμίζει; Να βοηθήσω: έναν αθλητή που έχει ακριβώς το ίδιο ύψος με εκείνη, 1 μέτρο και 83. Δεν το βλέπετε και σεις; Είναι σαν να βλέπεις το Νίκο Γκάλη!
Μια αγωνία που είχα πάντα: έστω ότι πέφτει ο μετεωρίτης ή καταρρέει το amoc ή τέλος πάντων γίνεται κάτι και εξαφανίζεται η ανθρωπότητα και μένουμε μόνο εμείς. Πώς θα ξαναφτιάξουμε τον κόσμο; Έχουμε τον απαραίτητο συνδιασμό γνώσεων και εμπειριών για να ξαναφτιάξουμε, ξέρω γω, ηλεκτρικό ρεύμα, ή τσιμέντο; Ή μικροεπεξεργαστές; Κάποιοι έφτιαξαν ένα βιβλίο με οδηγίες για αυτή την περίπτωση. Ας το βάλουμε στη λίστα για παν ενδεχόμενο.
Tο περιοδικό Billboard, που βγάζει αυτές τις διάσημες λίστες με τις πωλήσεις μουσικής στις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, παλιά είχε διαφορετικό όνομα για την κατηγορία "R&B". Ξέρετε πώς την αποκαλούσε παλιά; "Black Music". Έτσι. Μαύρη. Είχε ξεχωριστή λίστα για μουσική μόνο από τους μαύρους. Όχι μουσική που μοιάζει, ξέρω γω, με μπλουζ ή κάτι τέτοιο. Η μουσική από μαύρους μουσικούς ήταν στην ειδική κατηγορία "black". Πότε θα μαντεύατε ότι άλλαξε το όνομα από "Black" σε "R&B"; Ξέρω γω το 1968; Το 1970; Το 1974; Όχι.
Να το πάρει το ποτάμι;
Το 1990.
Δεν χρειάζεται να δείτε φυσικά τη “συνέντευξη” που πήρε ο προπαγανδιστής/useful idiot Τάκερ Κάρλσον από το μακελάρη δικτάτορα Πούτιν, αλλά έχει πάντα ενδιαφέρον ό,τι γράφει @ Μάσα Γκέσεν -εν προκειμένω για αυτό το θέμα. Σκούρα τα πράγματα για την Πολωνία, καταπώς φαίνεται.
Ερευνητές ζήτησαν από ΑΙ να τρέξουν προγράμματα προσομοίωσης πολεμικών συρράξεων και ω, τι έκπληξη: σε πολλά από τα πειράματα, οι ΑΙ έσπευσαν να ρίξουνε πυρηνικές βόμβες στους αντιπάλους "για να επιτύχουν την ειρήνη".
Όλα καλά θα πάνε. Τι να σας πω. Ξέρετε πότε το νιουζλέτερ αυτό θα συμπληρώσει τις 1000 Παρασκευές του; Το Σεπτέμβριο του 2033. Οι πολύ πιστοί αναγνώστες μπορεί να αναγνωρίζουν την εκκωφαντικά καρμική σύμπτωση (τι άλλο γίνεται το Σεπτέμβριο του 2033;) αλλά το ερώτημα φυσικά, παραμένει: θα υπάρχουμε το Σεπτέμβριο του 2033;
Θα δείξει.
|
|
"Once the great Russian writer Leo Tolstoy described the structure of power in Russia: 'the villains who robbed their own people got together, recruited soldiers and judges to guard their orgy, and now they're having a feast'. This brilliant phrase precisely describes what is happening in our country."
Αλεξέι Ναβάλνι
Ρώσος ήρωας
1976 - 2024
|
|
|
|
