θα σας πάω τώρα πίσω στο χρόνο.
τέτοια μέρα τέσσερα χρόνια πριν, στην Ελλάδα είχαν ανιχνευτεί τρία κρούσματα αυτού του νέου περίεργου ιού που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται στον κόσμο. Λίγες ημέρες μετά, η αρρώστια είχε ξεφύγει τόσο που, όπως και πολλές άλλες, κι η δικιά μας έκλεισε. Η καραντίνα άρχισε. Θυμάστε; Το περάσαμε κι αυτό. 500 ημέρες αργότερα, όταν ήμασταν μέσα στην κρίση βαθιά, καθώς εμβολιαζόμασταν, χωρίς όμως να ξέρουμε ακριβώς πώς θα μοιάζει το τέλος αυτού του μαρτυρίου, ζήτησα από τους αναγνώστες αυτού εδώ του νιουζλέτερ να μου πουν πώς το πάλεψαν όλο αυτό το πράγμα. Σε τι κατάσταση βρίσκονταν. Οι ιστορίες που μου έστειλαν είναι κείμενα που τα θυμάμαι συχνά, ιστορίες σε πολλές περιπτώσεις συγκλονιστικές. Μια κρυστάλλινη εικόνα του πώς ζούσαν οι πραγματικοί άνθρωποι εκείνη την εποχή, και πόσο δύσκολη μας έπεφτε αυτή η συλλογική περιπέτεια. Επανέρχομαι και τις ξανακοιτάζω πότε πότε. Και πλέον, άλλες 1000 ημέρες μετά (995 για να είμαστε ακριβείς, αλλά δεν είναι εξίσου ωραίο νούμερο), καθώς η ζωή έχει επανέλθει (μολονότι η covid εξακολουθεί να ζει μαζί μας, να χτυπάει τους ευάλωτους και να αφήνει ενίοτε βαθιά τραύματα σε πάρα, πάρα πολλές και πολλούς), έχω μία απορία: τι συνέβη μετά;
Τι απέγινε η αναγνώστρια με τον Τζον, που είχαν σχέση από μακριά; Τι έγινε το ουζερί της κυρίας με τον Τούρκο σύζυγο, που το έκλεισαν 37 μέρες μετά τα εγκαίνια, με το που έσκασε η καραντίνα; Οι άνθρωποι που άλλαξαν τη ζωή τους, επαναπροσδιόρισαν προτεραιότητες και αποφάσισαν να αλλάξουν συνήθειες, συντρόφους, ζωή; Πού βρίσκονται σήμερα; Είναι μαζί μας; Διαβάζουν ακόμα αυτό το νιουζλέτερ;
Αν μου είχατε στείλει μια από τις ιστορίες εκείνες τότε, γράψτε μου εδώ τη συνέχεια (ανώνυμα, όπως πάντα).
|
|
και τώρα, η ιστορία ενός τοίχου
|
|
|
το 2014, πολύ πριν τις πανδημίες, τον Τραμπ, τη Μαριούπολη και τη Γάζα, ένας καλλιτέχνης, ένας γκραφίτι άρτιστ, είδε αυτό τον τοίχο κάπου στο Λονδίνο και εμπνεύστηκε. Και έκανε το εξής:
|
|
|
και μετά το συνέχισε. Το επέκτεινε.
|
|
|
ένας/μία δημοτικός/ή υπάλληλος, με υπευθυνότητα και επαγγελματισμό, επενέβη για να διορθώσει το βανδαλισμό.
|
|
|
ο καλλιτέχνης, ιντριγκαρισμένος, επέλεξε να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω.
|
|
|
έγραψε τη λέξη του, και περίμενε. Επέστρεφε στον τοίχο πότε πότε, ανυπομονώντας να δει την απάντηση. Μια μέρα, όταν έφτασε στον τοίχο, είδε, πράγματι:
|
|
|
ποια θα ήταν η επόμενη κίνηση του καλλιτέχνη; Όφειλε να το προχωρήσει παραπέρα ο καλλιτέχνης; Σε κάποιο επίπεδο αντιλαμβανόταν ότι πλέον δεν ήταν θέμα επιλογής, δεν υπήρχε επιλογή. Ήταν χρέος. Δεν μπορούσε να μην συνεχίσει.
|
|
|
οι μέρες πέρασαν. Μετά οι εβδομάδες. Ας κάνουμε ένα διάλειμμα στην ιστορία του τοίχου, περιμένοντας υπομονετικά, όπως ο καλλιτέχνης περίμενε τον (την;) δημοτικό υπάλληλο, να έρθει και να του δώσει λόγο να συνεχίσει. Λόγο για να υπάρχει.
|
|
|
Υπάρχει ένα έγκλημα που εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας εδώ και τουλάχιστο δέκα χρόνια. Ο τρόπος που η Ευρώπη διαχειρίζεται τις "μεταναστευτικές ροές" όπως αποκαλούνται οι καραβιές προσφύγων από χώρες της Αφρικής και της Ασίας που πνίγονται στη Μεσόγειο, είναι μια πληγή, μια ντροπή. Δεν ξεπλένεται με τίποτε και δεν θα μπορούμε να την αγνοούμε για πάντα. Αυτό είναι το βιβλίο που περιγράφει ψύχραιμα, συνετά και τεκμηριωμένα αυτό το έγκλημα.
|
|
|
|
Η βραβευμένη Ιρλανδή δημοσιογράφος Σάλι Χέιντεν τα τελευταία χρόνια έχει κάνει εκπληκτική δουλειά ερευνώντας τις συνθήκες στα ελεεινά στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στη Λιβύη, όπου με τη συνενοχή και τη συγχρηματοδότηση των ευρωπαϊκών κρατών στοιβάζονται και κρατούνται (και βασανίζονται, και βιάζονται, και πουλιούνται) χιλιάδες πρόσφυγες σε άθλιες συνθήκες. Μα το βιβλίο δεν είναι μόνο περιγραφή μαρτυρίων, αδιαφορίας ή συνενοχής. Είναι μια ψύχραιμη καταγραφή των διάφορων πτυχών του φαινομένου, χωρίς συναισθηματισμούς ή λαϊκισμούς, για το οποίο σύντομα θα σας γράψω πολύ πιο αναλυτικά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
|
|
κι ο/η δημοτικός υπάλληλος, επέστρεψε
|
|
|
οι δυο τους, πια, δεν ήταν ανεξάρτητες οντότητες. Ήταν μέλη ενός όλου, συμμετέχοντες σε διάλογο με δομή και περιεχόμενο. Εξαρτημένοι παρτενέρ σε ένα χορό με άγνωστη χορογραφία. Κι άγνωστο τέλος.
|
|
αυτό το Σάββατο στην Καθημερινή
|
|
γράφω για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα εκεί δραματικά τεκταινόμενα. Με μια κάποια ανησυχία, πια, καθότι πλέον έχει αρχίσει να διαφαίνεται ένας σημαντικός κίνδυνος εδώ. Ξέρετε εσείς γιατί τα γράφω αυτά τα κείμενα, βεβαίως. Για να επιστρέψω μετά από ένα-δύο χρόνια και να πω (όχι σε εσάς, στους ξένους), "να, εγώ τα 'λεγα".
το κείμενο του φύλλου θα ανέβει το Σαββατόβραδο και εδώ,
Την περασμένη Τετάρτη στο 360° έγραφα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Ευρώπης και για το πως για να βρει κανείς μια ελληνική ανάμεσά τους, πρέπει να κατέβει πολύ, πολύ χαμηλά, κάτω από το τοπ-200. Το άρθρο το έγραψα πριν μάθω για τον χαμό του Κώστα Αποστολίδη της Raycap. Αν είχαμε περισσότερους τέτοιους μπορεί να είχαμε και μεγαλύτερες, παραγωγικότερες εταιρείες. Το κείμενο το έχουν λάβει ήδη οι συνδρομητές της Καθημερινής στο inbox τους, και έχει ανέβει και εδώ, για όσες και όσους γραφτείτε από τούδε και στο εξής.
|
|
|
συνεχίζει. Τι να κάνει. Βάφει. Σβήνει. Συνεχίζει. Είναι το πεπρωμένο του/της/τους, πια. Μια αναπόδραστη μοίρα.
|
|
σήμερα σκεφτόμουνα τη μεταπολίτευση
|
|
|
φέτος συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την επίσημη ίδρυση της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, που για πολλές και πολλούς από εμάς είναι η μόνη κατάσταση πολιτικής κανονικότητας που γνωρίσαμε. Μέρος αυτού του γράμματος γράφτηκε από το αμφιθέατρο της Εθνικής Πινακοθήκης όπου διεξάγεται το συνέδριο της Καθημερινής για τη μεταπολίτευση, και σύντομα θα σας γράψω περισσότερα περί αυτού. Ένα ενδιαφέρον πράγμα που φαίνεται όμως εξώφθαλμα από τις δύο πρώτες μέρες, είναι κάτι που λείπει πάρα πολύ από το δημόσιο διάλογο: αυτό που κάνουν με τα πάνελ, όπου υπουργοί παρελθόντων ετών (οικονομικών στο ένα, εξωτερικών στο άλλο και ούτω καθεξής) κάθονται και απαντάνε στις ίδιες ερωτήσεις. Η προοπτική που δίνουν (από μακριά, αποστασιοποιημένα) στα θέματα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη, και το ότι βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο και απαντάνε στα ίδια δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική δυναμική από ό,τι βλέπουμε σε άλλες θεματικές συζητήσεις. Πρέπει να γίνονται συχνότερα τέτοιες κουβέντες.
κάτι άλλο που αξίζει να επισημάνουμε και να θυμόμαστε: 50 χρόνια. Μισός αιώνας. Θα κλείσει η δημοκρατία μας, άραγε, τον έναν;
και θα έχουνε τελειώσει να βάφουνε τον τοίχο αυτοί τότε;
|
|
|
Το βίντεο από την τραγωδία στα Τέμπη. Πώς είναι δυνατό, ένα χρόνο μετά, να μην έχουν έρθει στο φως όλες οι πτυχές της καταστροφής. Πώς το επιτρέπουμε αυτό το πράγμα; Ξανά και ξανά.
Το ρεπορτάζ της Σάλι Χέιντεν που αναφέραμε παραπάνω για το ναυάγιο του Adriana στα ανοιχτά της Πύλου. Αυτή την τραγωδία την ξεχάσαμε.
Το σπίτι του "Ανατομία μιας πτώσης" είναι, λέει, στο Airbnb. Το έψαξα, ομολογώ, αλλά δεν το βρήκα. Μαντέψτε πόσα από τα σχόλια στο post αναφέρουν τις λέξεις "50" και "cent".
Σχεδόν 150 δασικές πυρκαγιές εξακολουθούν να καίνε στον Καναδά. Στο χιονισμένο Καναδά. Το χειμώνα.
Ένας διευθυντής σχολείου από την Ιαπωνία μπήκε σε ένα κατάστημα και αγόρασε ένα μικρό καφέ, από αυτούς που σου δίνουν το κυπελάκι και πας και το γεμίζεις στη μηχανή. Όμως ο υπάλληλος παρατήρησε ότι ο πελάτης όταν πήγε στη μηχανή πάτησε το κουμπί για "μεγάλο" καφέ, και όχι για μικρό, που είχε πληρώσει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο 59χρονος πελάτης απολύθηκε από το σχολείο του και έχασε και τα συνταξιοδοτικά του δικαιώματα.
Η Έμα Στόουν και ο Γιώργος Λάνθιμος σε μια κοινή συνέντευξη. Στις 7 Μαρτίου το Poor Things θα είναι και στο Disney+, λέει, για την περίπτωση που δεν το έχετε δει ακόμα.
|
|
|
93χρονη συνταξιούχος γιατρός κληρονόμησε 1 δισεκατομμύριο δολάρια από τον άντρα της, με την οδηγία να τα κάνει "κάτι καλό". Θα μπορούσε να χτίσει μια πτέρυγα μουσείου, νοσοκομείου ή οτιδήποτε άλλο με τ' όνομά του, αλλά έκανε κάτι άλλο, πολύ καλύτερο: έδωσε τα λεφτά στην ιατρική σχολή στην οποία δίδαξε και η ίδια, όχι για να χτιστεί κάτι (τη συντήρηση του οποίου θα πλήρωνε μετά η σχολή από τα δίδακτρα των φοιτητών, όπως γίνεται συνήθως), αλλά για να πληρώσει τα δίδακτρα των φοιτητών. Όλα τα δίδακτρα. Από τον Αύγουστο που ξεκινά το φθινοπωρινό εξάμηνο, η φοίτηση για όσες και όσους μπαίνουν σε αυτό το πανεπιστήμιο θα είναι δωρεάν.
Την προηγούμενη εβδομάδα αναφέραμε εκείνη την κυρία που ανέβασε μια ιστορία στο ΤικΤοκ σε πενήντα μέρη, η οποία ολόκληρη διαρκούσε οκτώμισι ώρες. Στην Κίνα φαίνεται ότι αυτό υπάρχει ως αφηγηματική φόρμα σε άλλο επίπεδο, με κανονικές (αν και φτηνές) δραματικές παραγωγές που κυκλοφορούν σε δίλεπτα επεισόδια για τα κινητά τηλέφωνα. Θυμάμαι ότι για ένα φεγγάρι είχε γίνει μια τέτοια εξαιρετικά δαπανηρή απόπειρα και στο Χόλιγουντ από ηχηρά ονόματα, η οποία πήγε άπατη και όλοι κάνουν ότι δεν τη θυμούνται. Αλλά εγώ τη θυμάμαι. Είχα προβλέψει ότι θα πάει άπατη. Quibi λεγόταν.
Μιας και λέμε για ΤικΤοκ, ήξερα ότι οι "creators" που βγάζουν στ' αλήθεια πολλά χρήματα από την πλατφόρμα είναι ένα μικροσκοπικό υποσύνολο, αλλά αυτό που δεν ήξερα ήταν το πώς τα βγάζουν τα χρήματα. Μια ανάλυση του πώς λειτουργούν τα "live" στο ΤικΤοκ, όπου οι creators κάνουν ό,τι τους λέει το ζωντανό κοινό, το οποιο πληρώνει επί τόπου. Είναι όπως σας ακούγεται.
Ένα από τα πιο ενοχλητικά πράγματα στη ζωή είναι η κραυγαλέα πεποίθηση του σεναριογράφου ότι το κοινό είναι ηλίθιοι, οπότε βάζει έναν χαρακτήρα να εξηγεί τεχνικούς όρους ή περίπλοκες έννοιες με πιο απλά λόγια. Εδώ υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα περί αυτού. Εντάξει. Προφανώς υπάρχουν πολλά, πολύ πιο ενοχλητικά πράγματα στη ζωή. Αλλά αυτό πάντα με ξενίζει και με απωθεί, όποτε το πετυχαίνω.
|
|
|
είχαν περάσει εβδομάδες. Μήνες. Πέρα δώθε. Μπρος, πίσω. Απάντηση. Ερώτηση. Ένα πινγκ πονγκ δράσης και αντίδρασης, ένα ανελέητο σφυροκόπημα ακύρωσης/επικύρωσης της τέχνης. Μιας τέχνης. Ως πότε;
ως πότε;
|
|
|
μια σισύφεια πάλη ανάμεσα στο επωφελές και το ανώφελο, μια μάχη για νόημα, οποιοδήποτε νόημα, μάχη λυσσαλέα, για διακύβευμα κορυφαίο -ίσως το μόνο.
είχε περάσει, πια, ένας χρόνος. Ήταν 2015. Πάλι καλοκαίρι. Εποχές είχαν παρέλθει, πράγματα είχαν συμβεί. Ζωές είχαν ξεκινήσει, άλλες είχαν τελειώσει. Ο κόσμος είχε κάνει άλλον ένα γύρο γύρω απ' τον ήλιο, όλες και όλοι είχαμε ζήσει λίγο ακόμα, αναζητώντας νόημα στο οτιδήποτε. Πού βρίσκεται το νόημα; Πού κρύβεται; Στα πρόσωπα των ανθρώπων που χαίρονται όταν σε βλέπουν; Στην τέχνη, στην ομορφιά, στην αγάπη;
Στην αναμονή μιας απάντησης σε έναν τοίχο;
|
|
καλό μήνα σε όλες και σε όλους
|
|
|
|
