καλησπέρα σας από την Κοπεγχάγη

αυτό θα είναι ένα μικρό γράμμα, καθότι είμαστε σε διακοπές, και οι ημέρες είναι γεμάτες με περισσότερες μετακινήσεις, καινούργια χρώματα και εικόνες, και λιγότερες οθόνες. Περιέχει μια δανέζικη ιστορία που μου άρεσε, ένα πράγμα που σκέφτομαι συχνά, τα νέα άρθρα και τα βίντεο, και ένα νούμερο.

μια δανέζικη ιστορία

Μια αγαπημένη μου ιστορία που έχει σχέση με τη Δανία είναι μια ιστορία με πρωταγωνιστή το Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1847 ο Άντερσεν ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Λονδίνο, όπου ήταν ήδη διάσημος. Σε ένα από τα πάρτι που τον περιέφεραν, γνώρισε τον Τσαρλς Ντίκενς, τον οποίο θαύμαζε και σεβόταν. Όπως διαπίστωσε, η εκτίμηση ήταν αμοιβαία. Οι δυο άνδρες πέρασαν ένα ευχάριστο βράδυ συζητώντας στη βεράντα. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Άντερσεν επέστρεψε στο Λονδίνο, κυρίως για να συναντήσει ξανά τον Ντίκενς. Τον επισκέφτηκε στο σπίτι του, όπου επρόκειτο να φιλοξενηθεί για λίγες ημέρες. Αλλά δεν έφευγε. Έμεινε πέντε εβδομάδες, μέχρι που η οικογένεια του Ντίκενς του ζήτησε να φύγει. Σταδιακά, ο Ντίκενς σταμάτησε να απαντά στα γράμματά του. Ο Άντερσεν ποτέ δεν κατάλαβε τι έκανε λάθος. Νόμισε ότι η επίσκεψη είχε πάει θαυμάσια. Ο ίδιος είχε περάσει υπέροχα.

κάτι που σκέφτομαι συχνά

Ξέρετε τι σκέφτομαι συχνά; Τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο, τον 65χρονο από τη Νταού Πεντέλης που το 2018, εν μέσω καύσωνα και με αέρα 9 μποφόρ αποφάσισε να βάλει φωτιά για να κάψει ξερά κλαδιά και χόρτα στο χωράφι του και έτσι σκοτώθηκαν 104 άνθρωποι. Τι είδους ζωή να ζει έκτοτε; Ελεύθερος ζει, κανονικά. Καμία εξωγενής συνέπεια ή πίεση. Τις προάλλες καταδικάστηκε σε πρόστιμο λίγων χιλιάδων ευρώ κι αυτό είναι όλο. Αλλά τι ζωή να ζει από μέσα του; Οι φίλοι του του μιλάνε ή κόψανε; Η οικογένειά του; Ο ίδιος τι σκέφτεται; Τι όνειρα βλέπει; Έχω μεγάλη απορία.

αυτή τη Μεγάλη Παρασκευή στην Καθημερινή

έγραφα για το Τζέρι Σάινφελντ και για τους ηλικιωμένους πλούσιους που νομίζουν ότι η "εξτρίμ αριστερά" και το "woke" και η "πολιτική ορθότητα" τους φιμώνουν και δεν τους αφήνουν να κάνουν χιούμορ, πράγμα που δηλώνουν στα χιλιάδες πόντκαστ και κανάλια όπου τους καλούν όπως επίσης και στους χιλιάδες θαυμαστές στους στα κατάμεστα θέατρα όπου ελεύθερα δίνουν παραστάσεις. Είναι κάτι που έχει να κάνει με την ηλικία; Φταίνε τα λεφτά; Οι κολαούζοι που σε λιβανίζουν όλη μέρα με το πόσο καλός είσαι; Κάτι φταίει.

Το κείμενο έχει ανέβει εδώ.

την περασμένη Μεγάλη Τετάρτη στο 360° έγραφα για την τεχνολογική επιβράδυνση της εποχής μας, ένα φαινόμενο πολύ σημαντικό. Μας είχαν υποσχεθεί αυτόνομα αυτοκίνητα, είχα γράψει άρθρα, είχα ενστάσεις για το ότι σπαταλήσαμε το όνομα "αυτοκίνητα" στα χειροκίνητα που έχουμε τώρα, τα περίμενα πώς και πώς και τελικά; Τίποτα. Δέκα χρόνια έχουν περάσει και πουθενά. Τσάμπα οι ενστάσεις. Το κείμενο το έχουν λάβει ήδη οι συνδρομητές της Καθημερινής στο inbox τους, και έχει ανέβει και εδώ, για όσες και όσους γραφτείτε από τούδε και στο εξής.

μερικά λόγια για την Ευρώπη

μια συζήτηση στην ΕΡΤ από τις προάλλες για τις ευρωεκλογές (αλλά χωρίς το πολιτικό σκέλος), μια άλλη πρόσφατη επίσης για το ίδιο θέμα (αλλά και με πολιτικό σκέλος) στις οποίες συμμετείχα. Επίσης: εκείνο το βιντεάκι με τις γιαγιάδες και τους παππούδες, που μιλάνε στα εγγόνια τους για την Ευρώπη.

τέλος, ένα νούμερο: 7.003

τόσες και τόσοι είστε, πια! Αυτό είναι το πρώτο γράμμα που φτάνει σε πάνω από εφτά χιλιάδες ανθρώπους.
Αυξάνεστε και πληθύνεστε, παιδιά μου.
Και κατακυριεύσατε την Γην.

χρόνια πολλά, σε όλες και σε όλους