διακοπές από τις διακοπές
|
|
|
άλλο ένα γράμμα μικρότερο από τα συνηθισμένα, καθότι από την προηγούμενη Πέμπτη είμαι εκτός. Αλλά τελείως εκτός. Σε βαθμό να έχω χάσει πολλά και σημαντικά τεκταινόμενα από τον κόσμο μας. Ξέρετε κάτι; Κάποτε θα πάθαινα FOMO απέχοντας από τον online κόσμο για πολύ καιρό. Όχι πια. Πιθανότατα έγιναν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όσο έλειπα, που θα τροφοδοτούσαν την ακόρεστη περιέργειά μου και θα με έκαναν σοφότερο. Δεν με νοιάζει. Σύντομα επιστρέφω. Καινούργια πράγματα θα γίνουν. Περισσότερα από όσα θα προλαβαίνω να διαβάζω και να επεξεργάζομαι. Οπότε; Έχασα τίποτε, πραγματικά;
|
|
ο τίτλος του σημερινού γράμματος είναι:
"το γήπεδο είναι ο δρόμος"
|
|
|
τις τελευταίες ημέρες τις πέρασα σε διάφορα μέρη της Δανίας και, για λίγες ώρες, και σε ένα μέρος της Σουηδίας. Συνάντησα τα μέλη του 241020 από την Κοπεγχάγη, άκουσα τραγούδια, έμαθα νέα πράγματα, είδα και σκέφτηκα πολλά, και υποθέτω ότι στο μέλλον θα διαβάσετε για κάποια από αυτά, όταν δοθεί η ευκαιρία και ωριμάσουν οι συνθήκες. Αν στο μεταξύ θέλετε να δείτε μερικές φωτογραφίες που τράβηξα τις προηγούμενες ημέρες, μπορείτε να τις κοιτάξετε στο Instagram. Σήμερα θέλω να σας δείξω μόνο τρία μικρά, αλλά αξιοσημείωτα πράγματα. Πρώτον, τα γραμματοκιβώτια.
|
|
|
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι θα ήθελα να ζω σε μια γειτονιά όπου τα ονόματα όλων των γειτόνων είναι γραμμένα έξω από το σπίτι. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου όλες και όλοι έχουμε nametags στα σπίτια, στα αυτοκίνητα και στα ρούχα τους ανά πάσα στιγμή. Να κυκλοφορούμε ως προσωπικότητες, ως άτομα με ονοματεπώνυμο, με ταυτότητα, ξεχωριστές, αξιοσημείωτες οντότητες. Όχι ως ανώνυμη μάζα. Τώρα το σκέφτηκα αυτό. Μπορεί αύριο να αλλάξω γνώμη. Το άλλο πράγμα που ήθελα να σας δείξω, είναι μια εικόνα από ένα σούπερ μάρκετ, και δη δίπλα στο ταμείο, εκεί όπου βάζουν τα πράγματα που μπορείς να impulse buy καθώς φεύγεις. Όπως για παράδειγμα, ένα τεστ για χλαμύδια.
|
|
το οποίο δεν ήξερα ότι πωλείται έτσι, ή ότι έχει τέτοια μορφή, με στειλεό, σαν τεστ για κόβιντ (που, προφανώς, δεν γίνεται στη μύτη). Αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρον στην ίδια φωτογραφία: οι παλιές καλές τσίχλες Stimorol, τις οποίες είχα πολλά, πολλά χρόνια να δω. Πού είναι κρυμμένες αυτές οι λέξεις μέσα στο μυαλό μας; Πώς είναι αποθηκευμένες εκεί μέσα για δεκαετίες; Γιατί θυμάμαι το λογότυπο, το σχήμα και τα χρώματα του πακέτου; Έχω να τις σκεφτώ τριάντα χρόνια αυτές τις τσίχλες. Γιατί τις θυμάμαι; Τι άλλο πιάνει χώρο μέσα στο κεφάλι μου, περιμένοντας να πυροδοτήσει μνήμες ανά πάσα στιγμή, εκεί που δεν το περιμένω; Οι Stimorol, παρεμπιπτόντως (επειδή το γκούγκλαρα) ήταν όντως δανέζικη μάρκα, αλλά κάποτε πουλήθηκε σε μια γιγάντια πολυεθνική η οποία τις μετονόμασε σε Trident. Πλέον μια άλλη εταιρεία, πολύ πιο μικρή, τις βγάζει με αυτό το όνομα σε λίγες αγορές. Δεν αγόρασα, οπότε δεν μπορώ να σας πω αν θυμάμαι τη γεύση, κι αν είναι ίδια.
Το τελευταίο πράγμα που ήθελα να σας δείξω, πριν προχωρήσουμε στα λιγοστά αλλά ενδιαφέροντα λινξ της εβδομάδας, είναι μια μπασκέτα. Την είδα όταν περπατούσαμε από το σταθμό το τρένου προς το μουσείο σύγχρονης τέχνης Λουιζιάνα, το οποίο βρίσκεται σε μια πόλη μισή ώρα με το τρένο από την Κοπεγχάγη, την οποία δεν τολμώ να μεταγράψω με ελληνικούς χαρακτήρες καθότι περιέχει μέσα αυτό το γράμμα που είναι σαν ένα a κι ένα e κολλημένα και με ταράζει και δεν μπορώ να το προφέρω. Το "Λουιζιάνα", παρεμπιπτόντως, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτεία της Αμερικής. Κι αυτό το γκούγκλαρα. Πήρε το όνομά του από τον τύπο που έχτισε το κτίριο πριν από 150 χρόνια. Αυτός είχε παντρευτεί τρεις φορές, και τις τρεις με γυναίκες που το όνομά τους ήταν Λουίζα. Οπότε ονόμασε το σπίτι του προς τιμήν τους. Κι ο επόμενος ιδιοκτήτης, που το έκανε μουσείο, το κράτησε. Η γειτονιά στα πέριξ του μουσείου ήταν ήσυχη, με ωραία και φροντισμένα σπιτάκια, και σε ένα από αυτά λοιπόν υπήρχε μια μπασκέτα. Αυτή η μπασκέτα:
|
|
Όταν ήμουν μικρός στο σπίτι μας είχαμε μπασκέτα. Ήταν χαμηλή, αλλόκοτη και αυτοσχέδια -ο πατέρας μου είχε καρφώσει μια (κανονική) στεφάνη σε μια παραλληλόγραμμη επιφάνεια από απροσδιόριστης προέλευσης πορτοκαλί πλαστικό, που ήταν εντελώς ακατάλληλη για ταμπλό επειδή όπως αντιλαμβάνομαι, δεν είχαμε κάτι άλλο. Την είχε κρεμάσει σε μια επίσης αυτοσχέδια κατασκευή από σιδερένιες μπάρες. Το διχτάκι είχε χρώματα κόκκινο, λευκό και μπλε. Επίσης, επειδή η αυλή είχε περίεργο σχήμα και ακανόνιστη επιφάνεια, μπορούσα να σουτάρω μόνο από πλάγια, προσέχοντας να μην τσαλαπατήσω τα φυτά. Δεν με ένοιαζε καθόλου. Πέρασα τη μισή μου παιδική ηλικία ρίχνοντας σουτάκια σε αυτή τη μπασκέτα, μόνος μου.
Οι περισσότερες μπασκέτες που βρίσκονται σε αυλές (ευρωπαϊκού τύπου, τουλάχιστον) έχουν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό: είναι προς τα μέσα. Η στεφάνη τους κοιτάζει προς το εσωτερικό της αυλής. Κι η δικιά μου έτσι ήταν. Για να παίζω μέσα στην αυλή, μακριά από το δρόμο και τα αυτοκίνητα. Γι' αυτό με μάγεψε εκείνη η συγκεκριμένη μπασκέτα στην ήσυχη γειτονιά μιας πόλης που μπορεί να προφέρεται σαν το " ούμπλεκ" (μπορεί και όχι). Είναι στημένη προς τα έξω. Προς το δρόμο. Ο οποίος είχε τόσο ήπια κίνηση, που επέτρεπε αυτό το θάρρος. Αλλά και πάλι: η μπασκέτα κοιτάζει προς το δρόμο. Είναι ανοιχτή προς τον κόσμο. Αν είχαμε μαζί μπάλα; Θα σούταρα. Τι δείχνει αυτό για τη γειτονιά, για τους κατοίκους, για την κοινότητα, για την κουλτούρα; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός εδώ; Κάποιο μάθημα που αξίζει να πάρουμε; Κάποιο hygge θέσφατο αναλυμένο σε self-help βιβλία που ποτέ δεν θα διαβάσω;
Σκέφτομαι συχνά αυτή τη μπασκέτα κι εκείνο το μέρος, έκτοτε. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα από το προηγούμενο δεκαήμερο, μάλλον: θα ήθελα κάποτε να ζω σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι γράφουν τα ονόματά τους πάνω στα σπίτια τους, έχουν όσα τεστ για χλαμύδια και τσίχλες στιμορόλ χρειάζονται, κι όπου οι δρόμοι δεν είναι μόνο δρόμοι. Είναι γήπεδα. |
|
αυτή την εβδομάδα στην Καθημερινή
|
|
|
δεν έγραψα τίποτε, καθότι έλειπα.
|
|
μια επερχόμενη χοροεσπερίδα
|
|
|
το ερχόμενο Σάββατο το μεσημέρι στο Ωδείο Αθηνών θα μιλήσω στο φετινό, έκτο "Live A Legacy", για το πώς είναι να προσπαθείς να γράφεις και να μιλάς με συμπεριληπτική γλώσσα στα μίντια, για το αν έχει σημασία και για το αν έχει αποτέλεσμα. Ό,τι έχω καταλάβει, τουλάχιστον, τα τελευταία ταραχώδη και πολύ αλλόκοτα χρόνια, που οι αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε, γράφουμε και επικοινωνούμε είναι τεράστιες. Θα προσπαθήσω να τα πω μέσα σε οκτώ λεπτά.
|
|
επτά λινξ (τόσα έπεσαν στην αντίληψή μου)
|
|
ο Economist έχει ένα μεγάλο αφιέρωμα στην πιθανή κατάρρευση της "φιλελεύθερης διεθνούς τάξης", όπως αποκαλεί το σύνολο θεσμών, κανόνων και συμμαχιών που ορίζουν το σύγχρονο γεωπολιτικό/οικονομικό status quo στον κόσμο. Η φθορά είναι αργή, λέει, και θα συνεχίσει να είναι αργή, μέχρι που θα πάψει να είναι αργή. Και τότε μπορεί να γίνει απότομη και, κυρίως, μη αναστρέψιμη.
κάτι άλλο σε παρόμοιο ύφος και τόνο: ο Guardian έστειλε ένα ερωτηματολόγιο σε όλους τους συγγραφείς των εκθέσεων που έχει βγάλει ο IPCC (ο διεθνής επιστημονικός οργανισμός του ΟΗΕ για την παρακολούθηση της κλιματικής αλλαγής) από το 2018 κι έπειτα, ρωτώντας τις προσωπικές τους απόψεις για το πώς πάει το πράγμα. Οι μισές/μισοί απάντησαν, 380 άτομα. Και οι απαντήσεις τους καταγράφουν ένα κλίμα απελπισίας και απόγνωσης.
"77% of respondents believe global temperatures will reach at least 2.5C above preindustrial levels, a devastating degree of heating"
μια ενδιαφέρουσα έρευνα για τις απόψεις των Ευρωπαίων για διάφορα θέματα, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών (PDF link).
εν τω μεταξύ, η Apple έβγαλε μια αδιανόητη διαφήμιση για το νέο iPad (μα πώς πέρασε αυτό το πράγμα, πώς από όλους τους ανθρώπους που το είδαν ούτε ένας δεν είπε, ώπα, κάτσε, τι εννοούμε εδώ, θα μας κράξουν) που προκάλεσε τις αυτονόητες αντιδράσεις, οπότε την πήραν πίσω. Υποτίθεται ότι είναι οι αυθεντίες του μάρκετινγκ, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, ο ορισμός του "ξέρω τι θέλει ο κόσμος". Πώς έγινε αυτό; Παρεμπιπτόντως από αυτό το άρθρο που σχολίαζε τη διαφήμιση, βρήκα αυτή την καταπληκτική φράση που, μεταξύ μας, περιγράφει ακριβέστατα τι είδους προϊόν είναι στ' αλήθεια το iPad:
"(the iPad is) ...also an expensive luxury device whose cheaper iterations, at least, are vessels for letting your kid watch Cocomelon so they don't melt down in public, reading self-help books on a plane, or opting for more pixels and better resolution whilst consuming content on the toilet".
ε δίκιο δεν έχει;
στην ιταλική κρατική τηλεόραση έκαναν απεργία διαμαρτυρόμενες και διαμαρτυρόμενοι για τις επεμβάσεις της ακροδεξιάς κυβέρνησης στο περιεχόμενο των καναλιών.
οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δουλεύουν πολύ, αλλά του κάκου. Είμαστε, λέει, στον πάτο του ΟΟΣΑ ως προς την παραγωγικότητα της εργασίας. Μόνο η Κολομβία, η Χιλή και το Μεξικό είναι πιο κάτω από εμάς.
τέλος, ένα ωραίο γράφημα που δείχνει τις πιο "walkable" ("περπατήσιμες";) πόλεις στον κόσμο, αυτές που είναι πιο φιλικές στους ποδηλάτες και τους πεζούς, δηλαδή. Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι βαθιά στο κόκκινο.
|
|
την ερχόμενη εβδομάδα επιστρέφουμε στο κανονικό μας πρόγραμμα
|
|
|
|
