η αγαπημένη μου στήλη περιοδικού τα χρόνια τα παλιά, όταν διάβαζα ξένα περιοδικά, ήταν η εξής:

το "Harper's Index", μια σελίδα στο περιοδικό Harper's που είχε μόνο ενδιαφέροντα νούμερα και στοιχεία και στατιστικά από όλο τον κόσμο. Ήταν κάτι που με γέμιζε χαρά και γαλήνη: νούμερα και στοιχεία που λένε μια ιστορία, που εξηγούν κάτι, αποκαλύπτουν μιαν αλήθεια για τον κόσμο. Με συνάρπαζαν. Ακόμα με συναρπάζουν.

Κοιτάχτε να δείτε τώρα: η στήλη αυτή υπάρχει ακόμα. Κάθε μήνα βγάζουν προτασούλες και νουμεράκια που μας λένε κάτι για τον κόσμο μας. Ας συγκεντρώσουμε/μεταφράσουμε μερικές εδώ, για να καταλάβετε τι εννοώ: 

Ποσοστό των ψηφοφόρων στις ΗΠΑ που πιστεύουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα: 1 

Ποσοστό των ηλικίας κάτω των 30 ψηφοφόρων που πιστεύουν το ίδιο: 3 

Ποσοστό αύξησης των συνταγών για αντικαταθλιπτικά φάρμακα σε αμερικανούς εφήβους από το 2015: 69

Ποσοστό των αμερικανών που μπορούσαν να εντοπίσουν σωστά την Ουκρανία στο χάρτη το Φεβρουάριο του 2022: 34 

Πόσο έχει μεταβληθεί αυτό το ποσοστό από το 2014: Έχει διπλασιαστεί

Ποσοστό αμερικανών που δεν πίνουν την ενδεδειγμένη ποσότητα νερού ημερησίως: 78 

Ποσοστό ενηλίκων στις ΗΠΑ που πιστεύουν ότι τα video games θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία: 54 

Εβδομαδιαίο κόστος διαμονής σε Ελβετικό κέντρο απεξάρτησης από τα κρυπτονομίσματα: $98.621

Αμερικανοί γονείς που δεν μπορούν να αγοράσουν πάνες για τα μωρά τους: 1 στους 3

Δημοσιογράφοι που πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία κάνει κακό στην ψυχολογική τους κατάσταση: 1 στους 3 

Ποσοστό αμερικανών ψυχολόγων που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας: 80

Αμερικανοί αγοραστές σπιτιών που δηλώνουν ότι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αγοράς έκλαψαν τουλάχιστο μία φορά: 1 στους 2

Ιάπωνες υπάλληλοι γραφείου που δηλώνουν ότι στο γραφείο τους υπάρχει τουλάχιστον ένας μεσήλικας εργαζόμενος που δεν κάνει τίποτε: 1 στους 2

Από αυτούς, προβλέπουν ότι και οι ίδιοι θα γίνουν όπως ο μεσήλικας εργαζόμενος του γραφείου στο μέλλον: 3 στους 10

δεν είναι φανταστικά; διαβάστε κι άλλα εδώ

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να καταστρέψουν τη δημοκρατία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με αφορμή και τις εκλογές της Κυριακής στη Βραζιλία. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εμείς, τουλάχιστο, είμαστε ευτυχώς ακόμα μακριά από τέτοιες καταστάσεις. Πολύ πιο ασφαλείς, προς το παρόν. 

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί. 

το "βιβλίο" της εβδομάδας

και τώρα, τα λινξ

Πρώτο πρώτο, βεβαίως, το καταπληκτικό ρεπορτάζ των NYT στο οποίο παρουσιάζουν τηλεφωνικές συνομιλίες Ρώσων στρατιωτών με τους δικούς τους ανθρώπους από τις πρώτες ημέρες του πολέμου, όταν γινόταν προφανές ότι τους έχουν στείλει χωρίς σχέδιο, υποστήριξη και κατάλληλο εξοπλισμό σε ένα μακελειό. Σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. 

Επίσης στη Ρωσία, δώσανε την εβδομάδα που πέρασε την ρωσική υπηκοότητα στον Έντουαρντ Σνόουντεν. Ο Σνόουντεν είναι ο άνθρωπος που έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία και δεδομένα από την αμερικανική μυστική υπηρεσία NSA, όπου δούλευε, τα οποία αποδείκνυαν ότι η υπηρεσία παρακολουθούσε παράνομα αμερικανούς πολίτες, και η ηγεσία της έλεγε ψέματα στο Κογκρέσο περί αυτού. Πολλοί στις ΗΠΑ -και το επίσημο κράτος- τον θεωρούν προδότη, μολονότι η πράξη του ήταν προσεγμένη, χωρίς να βάζει σε κίνδυνο κανέναν (αντίθετα με διαρροές από πιο ομιχλώδη κέντρα όπως τα Wikileaks) και ωφέλιμη για το κοινό καλό. Πολλοί άλλοι θεωρούμε το Σνόουντεν ήρωα. Όμως (μεγάλο όμως), για να μην τον πιάσουν δραπέτευσε στη Ρωσία του Πούτιν, όπου ζει με τις ανέσεις του έκτοτε. Και τώρα πήρε και την υπηκοότητα.
Από τη Ρωσία. Του Πούτιν.

Να ένα βίντεο με την ατέλειωτη αυτοκινητοπομπή στα σύνορα της Ρωσίας με την Γεωργία. Τα αυτοκίνητα είναι γεμάτα με άνδρες που δραπετεύουν από τη Ρωσία του Πούτιν, για να γλιτώσουν την στρατολόγηση και το ταξιδάκι στο μέτωπο της Ουκρανίας. 

Καταπληκτική ιδέα του μήνα: οι συνδρομητές της αλλόκοτης online κολεκτίβας MSCHF έλαβαν στο σπίτι τους ένα περίεργο δώρο: ένα κλειδί αυτοκινήτου. Ενός συγκεκριμένου αυτοκινήτου. Το οποίο κανείς τους δεν ξέρει πού βρίσκεται. Το κλειδί έχει απάνω ένα λαμπάκι που ανάβει με διαφορετικό χρώμα, ανάλογα με το αν το αυτοκίνητο βρίσκεται κοντά. Αλλά δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο, πέρα από μια φωτογραφία του αυτοκινήτου, που έχουν επίσης λάβει τα μέλη. Όποιο μέλος το βρει, το παίρνει. Το οδηγεί όσο θέλει. Είναι δικό του. Αλλά αν το βρει κι άλλο μέλος, μπορεί να το πάρει κι αυτό. Όλα τα κλειδιά λειτουργούν. Το αυτοκίνητο ανήκει σε όλους.
Bonus trivia: ξέρετε ποιος δουλεύει στη MSCHF; Ο δημιουργός του Wordle. 

Το Ελσίνκι, λέει, κατάφερε να μειώσει τους θανάτους από τροχαία κατά 75% τα τελευταία 30 χρόνια. "Τι ρόλο έπαιξε η τεχνολογία στην επιτυχία σας;" τους ρώτησαν. "Κανένα", απάντησαν. "Απλά αναγκάσαμε τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν πιο αργά". 

Μια ωραία ανάλυση του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και των πολλών (πολλών) κενών του. 

Πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα με ιστορίες ανθρώπων που είδαν συγγενείς τους να εθίζονται σε ποντκαστ με μισογυνικό περιεχόμενο. Είναι θλιβερό να βλέπεις ότι υπάρχουν αυτά τα πράγματα, και ότι υπάρχουν τόσοι ευάλωτοι, ανασφαλείς άνδρες που τα ακούνε και τα υιοθετούν. 

Ο Μπρους Γουίλις, λέει, πούλησε τα δικαιώματα του προσώπου του για να εμφανίζεται με deepfakes σε διαφημίσεις και ταινίες, όπως ήταν στην εποχή του Die Hard. 

Μια μυστηριώδης, αλλόκοτη φωνή ακούγεται από τα ηχεία σε διάφορες πτήσεις της American Airlines, και κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται. Έρευνες έχουν ξεκινήσει, θεωρίες έχουν διατυπωθεί. 

Πρέπει οπωσδήποτε να πάμε σε αυτό το βιβλιοπωλείο. 

Μια ιστορία αγάπης που βγήκε από την πανδημία. Προσέξτε όμως: το ότι ζούμε στο 2022 σημαίνει ότι το κομβικό σημείο του άρθρου, το αξιοπερίεργο και το clickworthy δεν έχει να κάνει με την ιστορία αγάπης καθαυτή, αλλά με το ότι το ζευγάρι ζει σε ένα λοφτ στο Μπρούκλιν με νοίκι $500 το μήνα. 

Ωραίο ρεπορτάζ/ανάλυση: ποιο αυτοκίνητο καταναλώνει περισσότερη βενζίνη, και ποιο εκπέμπει περισσότερο CO2, ένα υβριδικό, ή ένα plug-in υβριδικό; Οι δημοσιογράφοι του περιοδικού και ερευνητές του ΑΠΘ πήραν δύο Toyota RAV4 και τα δοκίμασαν στις ίδιες διαδρομές. Πολύ ενδιαφέρον. 

Καταπληκτική ανάλυση του "Heroes" του Ντέιβιντ Μποούι, νότα νότα.