κάποτε θα ξεκινήσω αυτό το γράμμα με μια φωτογραφία σε ένα δωμάτιο με μια γραμμή στο πάτωμα 

μπορεί να συμβεί σε δέκα χρόνια, μπορεί σε είκοσι. Αλλά κάποτε θα πάμε εκεί, και θα σας γράψω γι' αυτό. 

Γιατί, εσείς πώς βάζετε στόχους; Πώς διαμορφώνετε πλάνα; Όχι στην τύχη; Όχι έτσι, αυθαίρετα, αναγνωρίζοντας πως, ούτως ή άλλως, δεν είναι τόσο ο στόχος που έχει σημασία; 

Στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά υπάρχει μια πόλη που λέγεται Στάνστεντ και επίσης λέγεται Ντέρμπι Λάιν. Έχει δύο ονόματα επειδή η πόλη είναι ακριβώς πάνω στο σύνορο -η μια πλευρά στην πλευρά των ΗΠΑ, η άλλη στην πλευρά του Καναδά. Το σύνορο περνάει μέσα από τη μέση της πόλης, και το καταλαβαίνει κανείς από διάφορα σημάδια. Κάτι πασαλάκια υπάρχουν πού και πού, που δείχνουν που σταματάει η μία χώρα και πού ξεκινάει η άλλη. Σε αυτό το δρόμο, το σύνορο εμφανίζεται με άλλο τρόπο. Με μια σειρά από γλάστρες: 

το τελευταίο bookworm

ένα κουίζ

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για την τοξική πολιτική πόλωση, το χειρότερο κίνδυνο για τις δημοκρατίες σήμερα. Το κείμενο ξεκινάει με την ιστορία της καταδίκης ενός από τους χειρότερους ανθρώπους στον κόσμο, του ραδιοφωνικού παραγωγού/συνομωσιολόγου/φιδέμπορα Άλεξ Τζόουνς, ο οποίος καλείται να πληρώσει αποζημίωση σχεδόν $1 δισεκατομμύριο για κάτι απίστευτο που έκανε. Γιατί είναι απίστευτο αυτό που έκανε. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία και όλες οι ζωές είναι ένα πολύτιμο δώρο, αλλά αυτό που είπα μόλις είναι ένας κανόνας, και οι κανόνες ξέρετε τι έχουν; Εξαιρέσεις. Ο Άλεξ Τζόουνς είναι στην κατηγορία των εξαιρέσεων. Το κείμενο έχει μέσα και άλλα πράγματα, όπως μια αναφορά για περισσότερο διάβασμα πάνω στο θέμα της πόλωσης και της ισχύος των ταυτοτήτων, που έχουν καπελώσει ολοκληρωτικά οποιονδήποτε άλλο παράγοντα επηρεάζει την πολιτική σήμερα, στο βιβλίο "Why We Are Polarized" του αμερικανού δημοσιογράφου Έζρα Κλάιν. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, το συστήνω. 

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί. 

διαΝΕΟακούσματα

στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς "Με Απλά Λόγια" κουβεντιάζω με τον καθηγητή του Πολυτεχνείου του Μιλάνου Μάνο Ματσαγγάνη για την οικονομική κρίση και το κοινωνικό κράτος. Στο τέλος τον ρωτάω πράγματα και για ένα από τα αγαπημένα μου θέματα στον κόσμο, την ιδέα ενός ενιαίου βασικού εισοδήματος για όλους. Είναι ίσως ο αρμοδιότητερος άνθρωπος στην Ελλάδα για να κουβεντιάσει γι' αυτό το πράγμα (αλλά και για πολλά άλλα). 

Μπορείτε να το δείτε στο YouTube, ή να το ακούσετε στο Spotify, στα Apple Podcasts, στα Google Podcasts ή όπου ακούτε podcasts, τέλος πάντων. 

Θυμίζω ότι την προηγούμενη Δευτέρα είχαμε κουβεντιάσει με το σύμβουλο του πρωθυπουργού για θέματα ενέργειας Νίκο Τσάφο (για την ενέργεια, προφανώς). Τη Δευτέρα που μας έρχεται θα ανέβει το τρίτο επεισόδιο, στο οποίο κουβεντιάζω για το θέμα της κλιματικής αλλαγής με τον καθηγητή του ΕΚΠΑ Κώστα Καρτάλη. Με απλά λόγια, πάντα. 

και επιτέλους, και τα λινξ

Πρώτα απ' όλα, θέλω να σας προτείνω να διαβάσετε αυτή την καταπληκτική ομιλία του "Υπουργού Εξωτερικών" της Ε.Ε. Ζοζέπ Μπορέλ στους πρέσβεις της Ε.Ε. ανά τον κόσμο. Είναι ενδιαφέρουσα, πολύ ανοιχτή και ειλικρινής και περιγράφει όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας με ειλικρίνια και νηφαλιότητα. 

Πώς θα μπορούσε να μοιάζει το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία; Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί και πολύ καιρό αναζητούσα μια πειστική περιγραφή. Ε, να μία. 

Εδώ, ο μακαρίτης Ντέιβιντ Γκρέμπερ εξηγεί σε ενάμισι λεπτό γιατί οι χαμηλότεροι φόροι στις επιχειρήσεις οδηγούν σε λιγότερες επενδύσεις σε έρευνα, καινοτομία και παραγωγικότητα από αυτές. Κάποια στιγμή πρέπει να σας μιλήσω και για εκείνο το βιβλίο του. Εν καιρώ. 

Ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο από το νέο κόσμο της εργασίας: οι digital nomads/WFH/remote workers που κάνουν κρυφά δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα. Η περιγραφή του εργαζόμενου στο άρθρο για το πώς κάνει ταυτόχρονα διπλά zoom calls για τις διαφορετικές δουλειές του με πέθανε. 

Πώς η long Covid διαλύει το ανθρώπινο σώμα. Με λεπτομέρειες. 

Στο Netflix υπάρχει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο "The Redeem Team", που λέει την ιστορία της εθνικής ομάδας μπάσκετ των ΗΠΑ που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008. Είναι ενδιαφέρον, αν σας αρέσουν αυτά τα πράγματα, αλλά για άλλο λόγο σας το γράφω. Εκείνη τη χρονιά η αμερικανική ομάδα των σταρ του ΝΒΑ είχε ένα επιπλέον, πολύ ισχυρό κίνητρο να προσπαθήσει να πάρει το χρυσό μετάλλιο: το ότι προερχόταν από αλλεπάλληλες αποτυχίες. Στους Ολυμπιακούς του 2004 οι ΗΠΑ είχαν χάσει τρεις φορές (και στον ημιτελικό από την Αργεντινή). Και μετά, το 2006, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, είχαν χάσει πάλι στον ημιτελικό. Από την Ελλάδα. Εκείνος ο αγώνας, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι καταπληκτικός, και μπορείτε να ξαναδείτε ολόκληρο στο YouTube, είναι το κομβικό σημείο του ντοκιμαντέρ, το σημείο καμπής, η αιτία της "εξιλέωσης" του τίτλου. Εμείς. 

Θυμάστε την προηγούμενη εβδομάδα που σας είχα βάλει εκείνο το επεισόδιο της εκπομπής του Τζον Στιούαρτ για τα τρανς άτομα και τη "διαμάχη" σχετικά με το αν υπάρχουν δύο, τρία ή περισσότερα "φύλα"; Εκεί είχε και μια συζήτηση με αξιωματούχο από το Άρκανσο, μια πολιτεία που έχει περάσει εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς στο τι μπορούν να αποφασίσουν γονείς για τα παιδιά τους που πάσχουν από δυσφορία φύλου. Δεν ξέρω αν έχετε δει το απόσπασμα στο οποίο κομψά και ψύχραιμα τη διαλύει και την ισοπεδώνει. Το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει η αξιωματούχος είναι ότι στην πολιτεία της πήραν τις αποφάσεις που πήραν επειδή είχαν την "γνώμη ειδικών". Άλλων ειδικών από όλους τους έγκυρους θεσμικούς φορείς του ιατρικού κατεστημένου στις ΗΠΑ, που ανάφερε ο Στιούαρτ στο απόσπασμα, αλλά ειδικών. Ποιοι ήταν, όμως, αυτοί οι ειδικοί; Ναι, είναι αυτό που φαντάζεστε: αναρμόδιοι άσχετοι ή κραυγαλέα ιδεοληπτικοί. 

Σοβαρό και σχετικά οικείο πρόβλημα: δεν υπάρχουν αρκετοί Γερμανοί για τις δουλειές που υπάρχουν στη Γερμανία. 

Ήταν κάποτε ένας τύπος που έκανε φάρσες. Αληθινή ιστορία. Κάθε είδους φάρσες. Αυτό του άρεσε να κάνει. Μια από τις φάρσες που έκανε ήταν να πειράξει τα στατιστικά ενός τυχαίου, άσημου ποδοσφαιριστή από την Ονδούρα στη Wikipedia, και μετά να αρχίσει να παίρνει τηλέφωνα δημοσιογράφους και μάνατζερ προσπαθώντας να περάσει σε κάποια εφημερίδα την είδηση ότι μια αγγλική ομάδα θέλει να τον αγοράσει. Και τότε, κάτι τρομερό έγινε: ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής πήρε μεταγραφή και η καριέρα του άρχισε να απογειώνεται στ' αλήθεια. Ωραία ιστορία. 
 

τέλος,