σήμερα θα μιλήσουμε για οκτώ βιβλία και για δύο άντρες
συγκεκριμένα, λίγο πριν φύγει αυτή η περίεργη χρονιά, θα σας γράψω για τρία βιβλία που είναι ωραία δώρα για αγγλόφωνους παραλήπτες στη ζωή σας, για τα πέντε βιβλία που μου άρεσαν περισσότερο από όσα διάβασα το 2022, και τις ιστορίες δύο ανδρών, που νομίζω ότι αποτυπώνουν μερικές χαρακτηριστικές παθογένειες της εποχής μας με ομολογουμένως κραυγαλέο τρόπο.
Αλλά πρώτα,
|
|
γράφω για το 2022, στο πλαίσιο ενός αφιερώματος που έκανε η εφημερίδα για όσα συνέβησαν στη χώρα μας και για όσα περιμένουμε να μας συμβούν του χρόνου. Είναι ένα αλλιώτικο, μικρότερο κειμενάκι, που συμπυκνώνει κάπως την απογοήτευση για το πώς πήγαν τα πράγματα φέτος. Θέλω να πω, μετά την πανδημία μας είχαν υποσχεθεί "τα roaring '20s". Πού είναι τα roaring '20s;
αν δεν αγοράσατε την εφημερίδα, μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο όταν θα ανέβει εδώ.
πάμε τώρα στα βιβλία
|
|
τρία πολύ ωραία δώρα
(για αγγλόφωνο κοινό)
|
|
ναι, ξέρω ότι είναι πολύ αργά. Είναι σχεδόν παραμονή πρωτοχρονιάς, τα δώρα είναι ήδη κάτω από το δέντρο ή κρυμμένα στις ντουλάπες ή έχουν δοθεί ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, ανάλογα με το πώς ακολουθείτε εσείς το έθιμο στο νοικοκυριό. Αλλά εγώ τώρα ανακάλυψα το τρίτο από αυτά τα τρία (το μεγάλο, που είναι καινούργιο), οπότε συμπληρώθηκε η τριλογία, και επίσης τώρα πρόλαβα να τα βγάλω φωτογραφία και να σας τα δείξω. Το πρόβλημα της διαχείρισης του χρόνου είναι σοβαρό και διαχρονικό -εύχομαι με τις επερχόμενες αλλαγές του 2023 να το λύσουμε σε κάποιο βαθμό. Αυτό είναι, ας πούμε, ένας στόχος για τη νέα χρονιά.
τα τρία βιβλία που πιστεύω ότι είναι πολύ ωραία δώρα για τα αγγλόφωνα άτομα που έχετε στη ζωή σας είναι τα εξής:
|
|
1. Simon Sebag Montefiore: The World - A Family History
Αυτός ο γιγάντιος τόμος (1300 σελίδες!) λέει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από σχεδόν 400 μεμονωμένες ιστορίες οικογενειών, ξεκινώντας από το 4.000 π.Χ. και φτάνοντας μέχρι την εποχή μας. Κάθε μία από τις ιστορίες είναι γραμμένη με απλή γλώσσα (δεν είναι επιστημονικό ιστορικό κείμενο) και είναι και πολύ σύντομη, οπότε το βιβλίο είναι αναπάντεχα ευκολοδιάβαστο για το μέγεθός του. Είναι εξαιρετικά ωραίο δώρο κυρίως επειδή του θέμα του είναι οικουμενικό και ενδιαφέρον για οποιονδήποτε, αλλά και επειδή είναι ένα μεγάλο, βαρύ και πολυτελές αντικείμενο, που δείχνει πολύ ωραίο στο ράφι.
|
|
2. Keith Houston - The Book
Αυτό είναι ένα ωραίο δώρο για τους ίδιους λόγους: είναι ένα πολύ όμορφο αντικείμενο, εξαιρετικά καλοφτιαγμένο, hardcover με πολύ ωραίο χαρτί και εξαιρετική εκτύπωση, το οποίο πραγματεύτεται ένα θέμα οικουμενικού ενδιαφέροντος. Τα βιβλία. Είναι ένα βιβλίο για τα βιβλία και για την ιστορία της τυπογραφίας. Βεβαίως, έχουν κυκλοφορήσει και άλλα τέτοια πρόσφατα. Το συγκεκριμένο όμως είναι σχεδιασμένο τόσο προσεκτικά, με έμφαση στα υλικά και στη λεπτομέρεια, που αξίζει να το χαρίσετε ως αντικείμενο, ανεξαρτήτως περιεχομένου.
|
|
3. Tom Phillips - A Humument
O καλλιτέχνης Τομ Φίλιπς πήρε ένα μυθιστόρημα του 1892 και, απομονώνοντας λέξεις από κάθε σελίδα, και ζωγραφίζοντας εικόνες και αναπαραστάσεις γύρω τους, έφτιαξε ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Το τελικό προϊόν δεν είναι ακριβώς "βιβλίο", όσο ένα βιβλιόμορφο έργο τέχνης και, ως εκ τούτο, ένα πολύ ωραίο δώρο. Νομίζω ότι επιτυγχάνει πάρα πολύ καλά τον βασικό στόχο ενός δώρου: το τρίλεπτο στο οποίο εξηγείς στον παραλήπτη ή την παραλήπτρια το τι είναι, και κοιτάζεις τη φάτσα τους να ανοίγει με έκπληξη και ενδιαφέρον.
|
|
|
και μετά από τα δώρα, άλλη μια λίστα:
|
|
τα 5 καλύτερα βιβλία που διάβασα το 2022
|
|
|
αυτή τη χρονιά διάβασα λιγότερα βιβλία από όσα διαβάζω συνήθως, και αυτή ήταν και μία αφορμή για σημαντικές αποφάσεις για αλλαγές, όπως το τέλος του Bookworm και οι επερχόμενες αλλαγές του 2023, καθότι χωρίς χρόνο για διάβασμα τι κάνουμε; Πού πάμε; Τι είμαστε;
από τα λίγα που διάβασα, πάντως, τα καλύτερα ήταν τα εξής:
Το τρίτο μέρος της ηχητικής μεταφοράς ενός παλιού κόμικ, το "The Sandman" ήταν το πιο διασκεδαστικό audiobook που άκουσα φέτος. Αν και οι ιστορίες που περιέχει δεν είναι καλύτερες από τα προηγούμενα μέρη, η ποιότητα της παραγωγής και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι, όπως πάντα, σε επίπεδα τόσο υψηλά που κάνουν την όλη εμπειρία εξαιρετικά απολαυστική. Σε κάποιες περιπτώσεις, επικίνδυνα απολαυστική. Μια φορά ανέβαινα την Κηφισίας και ήμουν τόσο χαμένος στην ιστορία που δεν συνειδητοποίησα ότι ένα ασθενοφόρο προσπαθούσε να περάσει από την κίνηση. Μην το ακούτε πολύ δυνατά στο αυτοκίνητο, συμβουλεύω.
Το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα του "Say Nothing" δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακό, αλλά ούτως ή άλλος εκείνος ήταν ένας ιλιγγιώδης πήχης. Και ετούτο το συστήνω ανεπιφύλακτα: είναι η ιστορία της οικογένειας Σάκλερ, διάσημης για τις φιλανθρωπίες της, η οποία έφτιαξε τη φαρμακευτική εταιρεία που πουλάει το Oxycontin, το φάρμακο που ευθύνεται περισσότερο για την τραγωδία των οπιοειδών στις ΗΠΑ που έχει σκοτώσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι μια ιστορία απληστίας, βαθιάς μοχθηρίας και απανθρωπιάς. Είχα γράψει γι' αυτό στην Καθημερινή. Αξίζει να το διαβάσετε ολόκληρο, όμως.
Ένα ωραίο και σφιχτό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από μια συγγραφέα που εξελίσσεται σε σημαντική μορφή της εποχής. Το "Station Eleven" ήταν ωραιότατο, το "The Glass Hotel" της λιγότερο συναρπαστικό, αλλά αυτό εδώ νομίζω ότι είναι το καλύτερο. Μια ιστορία που διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο με το "The Glass Hotel" (και στο οποίο συμμετέχουν μερικοί από τους ίδιους χαρακτήρες) και αντιμετωπίζει το ταξίδι στο χρόνο και την ιδέα της ύπαρξης παράλληλων πραγματικοτήτων με ευφάνταστο και επιτυχημένο τρόπο. Δεν είναι εύκολο πράγμα, αυτό.
Αυτό το βιβλίο ξεκινά με τη μορφή μιας non-fiction ιστορίας, παραθέτοντας ιστορίες από τις ζωές αληθινών επιστημόνων. Όσο προχωρά, όμως, περνώντας σε επιστήμονες που έζησαν πιο πρόσφατα, η βιογραφία μπολιάζεται από fiction στοιχεία και το βιβλίο μεταμορφώνεται σε μυθιστόρημα. Το υβρίδιο που προκύπτει είναι μπερδεμένο αλλά εξαιρετικά ευανάγνωστο, και μια πολύ καλή μελέτη πάνω στο τι είναι ιδιοφυία και το πώς το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να δημιουργήσει ιδέες, θριάμβους και τρόμο.
Αυτό ήταν το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος, κι αυτό από το οποίο κράτησα τις περισσότερες σημειώσεις. Είναι τόσο πολλές, και τόσο εκτεταμένες, που δεν έχω προλάβει να τις βάλω κάτω και να τις γράψω σε άρθρο. Αλλά θα το κάνω, οπωσδήποτε. Γιατί δεν έχω διαβάσει αλλού καλύτερη, πιο συγκροτημένη και πιο γλαφυρή χαρτογράφηση της ρωσικής κοινωνίας των τελευταίων 35 χρόνων. Μέσα από τις ζωές 6 ανθρώπων, συγγραφέας μας καταγράφει το τι σημαίνει να ζεις στη Ρωσία μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Είναι εξαιρετικό και το σκέφτομαι συχνά.
|
|
και τώρα, δυο ιστορίες (με λινξ)
όπως σας έγραψα και στην αρχή, νομίζω ότι εδώ, στο κλείσιμο της χρονιάς, συνέβησαν δυο γεγονότα πολύ ενδιαφέροντα και ενδεικτικά του πού βρισκόμαστε. Το ένα ήταν η ιστορία ενός αμερικανού πολιτικού που λέγεται Τζορτζ Σάντος, και το άλλο η κατάληξη της υπόθεσης ενός αλλόκοτου παλιάνθρωπου με τ' όνομα Άντριου Τέιτ.
Ο 34χρονος Τζορτζ Σάντος εξελέγη βουλευτής με τους Ρεπουμπλικανούς στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου σε μια περιφέρεια της Νέας Υόρκης. Ο Τζορτζ Σάντος είναι Εβραίος, εγγονός μεταναστών με καταγωγή από την Ουκρανία που επιβίωσαν από το Ολοκαύτωμα, σπουδαγμένος σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο της Νέας Υόρκης, με πτυχίο στα οικονομικά από το Baruch College, μεγαλοδιοκτήτης ακινήτων και ιδρυτής μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης για κατοικίδια ζώα, ο οποίος στο παρελθόν εργάστηκε και στη Goldman Sachs.
Που είναι το περίεργο;
Τίποτε από αυτά δεν είναι αλήθεια. ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν είναι εβραϊκής καταγωγής, η οικογένειά του είναι από τη Βραζιλία, δεν έχει ακίνητα, δεν έχει φιλανθρωπική οργάνωση, δεν έχει δουλέψει στη Goldman Sachs, δεν έχει σπουδάσει εκεί που λέει. Πρόκειται για περίπτωση παθολογική: στο Twitter πέρυσι είχε ισχυριστεί ότι έχασε τη μαμά του στην 11η Σεπτεμβρίου, ενώ λίγους μήνες αργότερα, πάλι στο Twitter, έγραψε ότι την έχασε "πριν από πέντε χρόνια" (δηλαδή το 2016).
Και το ερώτημα που προκύπτει, βεβαίως, είναι: οι δημοσιογράφοι τι έκαναν; Το Δημοκρατικό κόμμα; Σε μια εποχή που όλες οι πληροφορίες για τα πάντα είναι προσβάσιμες από τους πάντες διαρκώς, πώς έγινε να ξεφύγουν τόσο πολλά, κραυγαλέα ψέματα; Υποτίθεται ότι αυτή είναι η δουλειά της δημοσιογραφίας. Τι είδους ρεπορτάζ έκαναν οι ρεπόρτερ της περιφέρειας; Και, βεβαίως, το ερώτημα είναι και τι θα γίνει τώρα. Με την αλλαγή του χρόνου, ο ψεύτης θα ορκιστεί βουλευτής κανονικά. Δεν υπάρχει θεσμική διαδικασία καθαίρεσης, επειδή είπε ψέματα.
για τον Άντριου Τέιτ δεν θέλω να σας πω πολλά, και επιπλέον θέλω να σας προτρέψω να μην τον γκουγκλάρετε και να μην αναζητήσετε καμία επιπλέον πληροφορία για αυτόν. Είναι ένας γραφικός, μυστήριος απατεώνας, ο οποίος ήταν αθλητής του κικ μπόξινγκ που με κάποιο μυστήριο τρόπο έγινε πάρα πολύ πλούσιος, και άρχισε να κάνει τον ίνφλουενσερ στα σόσιαλ μύδια. Απευθυνόταν κυρίως σε αφελείς και ανασφαλείς νέους άνδρες με ακραία μισογυνικό περιεχόμενο, πουλώντας τους πυραμιδικά κόλπα και συνδρομές σε "μαθήματα", με αποτέλεσμα να τον μπλοκάρουν σταδιακά, μία μία, όλες οι γνωστές πλατφόρμες. Επαναλαμβάνω, μην τον γκουκλάρετε, χρονιάρες μέρες. Αφήστε τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα στο στομάχι σας, όπου ανήκουν.
Τέλος πάντων, ως γνωστόν ο Ήλον Μασκ άνοιξε τις πύλες και επανέφερε στο Twitter κάθε τοξικό, ναζιστικό, μισογυνικό και ακραίο λογαριασμό που είχε μπλοκαριστεί στο παρελθόν, οπότε επέστρεψε κι αυτό το τρυφερό λουλούδι, το οποίο άρχισε να γράφει πάλι τις τοξικές του ανοησίες, πράγμα που δεν θα ενδιέφερε κανέναν αν δεν τα έβαζε με τη Γκρέτα Τούνμπεργκ.
Η φάπα της Γκρέτας ακούστηκε μέχρι τα πέρατα του ίντερνετ κι έγινε το έκτο πιο liked tweet όλων των εποχών. Αλλά αυτό που έγινε μετά ήταν ακόμα πιο απίθανο.
Μια μέρα μετά από τη φάπα, η Ρουμανική αστυνομία μπήκε στο σπίτι όπου έμενε ο Τέιτ στα περίχωρα του Βουκουρεστίου και τον συνέλαβε, μαζί με τον αδερφό του, με την κατηγορία του trafficking και της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Η θεωρία που κυκλοφόρησε αμέσως είναι πως τον βρήκαν επειδή στο βιντεάκι που ανέβασε για να απαντήσει στο τουίτ της Γκρέτας φαινόταν το κουτί από μια πίτσα, η οποία προερχόταν από μια τοπική αλυσίδα. Σχεδόν σίγουρα δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα (η Ρουμανική αστυνομία είχε κυνηγήσει τους αδερφούς Τέιτ και στο παρελθόν), αλλά ομολογουμένως είναι υπερβολικά ωραία ιστορία για να την αφήσει το ίντερνετ να πάει χαμένη.
δεν ξέρω τι διδάγματα μπορείτε να πάρετε από αυτές τις δύο ιστορίες εδώ, στη λήξη μιας επεισοδιακής και περίεργης χρονιάς. Μπορεί να μην έχουν κανένα δίδαγμα και να είναι εξαιρέσεις, παραδείγματα φαινομένων προϋπάρχοντων. Ή μπορεί να αποτυπώνουν κάτι για την κοινωνία στην οποία ζούμε, ή για τον τρόπο που διαχέονται οι πληροφορίες.
Όπως και να 'χει, έχουν ενδιαφέρον και μόνο ως θέματα συζήτησης στα τραπέζια αυτών των ημερών. Από αυτή την άποψη, ευχομαι να βοήθησα.
Καλή χρονιά να έχετε, όλες και όλοι.
|
|
α, να μην το ξεχάσω:
732 μέλη έχουν γραφτεί στο 241020 Club
χάρη σε αυτές και σε αυτούς παίρνετε κάθε Παρασκευή αυτό εδώ το δαπανηρό και χρονοβόρο γράμμα. Οπότε αφιερώστε ακόμα λίγα δευτερόλεπτα για να τους στείλετε μερικά μιλιλίτρ συμπυκνωμένης ευγνωμοσύνης μέσα από τα καλώδια του ίντερνετ.
(Κάτι που έγινε: στις 18:16 της Παρασκευής, 30/12, πριν από λίγες ώρες δηλαδή, έστειλα ένα μήνυμα στο 241020 Club, που έλεγε ότι σε14 λεπτά θα στείλω ένα Zoom link, για να μπει όποια και όποιος θέλει και για μισή ώρα να πούμε κουβέντες και ευχές. Μπήκαν περί τα 50 καταπληκτικά άτομα.
Πολύ ωραία ήτανε).
αν θέλετε να συμμετάσχετε κι εσείς και να συνεισφέρετε στο γενικότερο όλον, ο τρόπος είναι τα δύο κουμπιά παρακάτω. Διαλέξτε όποιο θέλετε -δεν έχουν πρακτική διαφορά:
|
|
|
|
