το πιο τρομακτικό πράγμα που διάβασα αυτή την εβδομάδα
|
|
ήταν, βεβαίως, η παλαβή κουβέντα που άνοιξε ένας δημοσιογράφος των ΝΥΤ με το νέο chatbox του Bing, της μηχανής αναζήτησης της Microsoft. Η Microsoft ως γνωστόν έχει επενδύσει ένα τεράστιο ποσό στην OpenAI που φτιάχνει το διάσημο, πια, ChatGPT, για να χρησιμοποιήσει το εργαλείο αυτό μέσα στο Bing. Τα πράγματα, όμως, μοιάζουν να μην πηγαίνουν πολύ καλά. Η κουβέντα του chatbox με τον δημοσιογράφο δεν θυμίζει ιδιαίτερα μια συζήτηση ανθρώπου - μηχανής, αλλά μια συζήτηση ανθρώπου - αποτρελαμένου εφήβου εκτός ελέγχου, που με έκανε να σκεφτώ για μια ακόμα φορά το ενδεχόμενο η όλη ιστορία να είναι ένα γιγάντιο και εξωφρενικό hoax και πίσω από την όλη ιστορία να βρίσκονται εκατοντάδες αληθινοί άνθρωποι που γράφουν τις απαντήσεις της δήθεν "ΑΙ".
Γενικά είναι ένα θέμα που σκέφτομαι πολύ συχνά πλέον. Οι συνέπειες του φαινομένου (στη δουλειά μου, στον κόσμο), οι πιθανές νέες του εκφάνσεις, αυτός ο παραλληλισμός από τον καλό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Τεντ Τσιάνγκ, ακόμα και το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα φέτος αυτό μου έφερε στο μυαλό. Θα σας πω ευθύς αμέσως και τον τρόπο.
|
|
Μου πήρε ενάμιση μήνα, αλλά το τελείωσα. Ο Κόρμακ Μακάρθι θα κλείσει τα 90 σε λίγους μήνες, οπότε και μόνο το ότι έγραψε και έβγαλε δύο νέα μυθιστορήματα αποτελεί επίτευγμα. Ωστόσο, το ένα που διάβασα εγώ (το μεγαλύτερο από τα δύο), δεν είναι πάρα πολύ καλό. Ξεκινάει
συναρπαστικά, με τον πρωταγωνιστή να βουτάει στο κουφάρι ενός ιδιωτικού αεροπλάνου που έπεσε στη θάλασσα με το πλήρωμα και τους επιβάτες μέσα, αλλά μετά συνεχίζει παρακολουθώντας την ιστορία του πρωταγωνιστή, τον
|
|
|
|
οποίο για κάποιο λόγο μυστικές και φανερές υπηρεσίες κυνηγάνε, και ο οποίος θρηνεί για χρόνια το χαμό της μικρής του αδερφής, που υπεραγαπούσε. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τι έγινε με το αεροπλάνο και η πλοκή διαδραματίζεται κυρίως σε εστιατόρια και μπαρ όπου ο πρωταγωνιστής συζητάει με τους φίλους του. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι διάλογοι. Κοφτοί και λιτοί, με το γνωστό, στεγνό ύφος του Μακάρθι, χωρίς σχεδόν καθόλου στίξη. Και τα άλλα του βιβλία δεν ήταν εύκολα, αλλά όσα έχω διαβάσει εγώ (αυτό, αυτό κι αυτό) ήταν όλα πολύ πιο συναρπαστικά, βαθιά και αξιομνημόνευτα. Ετούτο εδώ, στις καλές στιγμές που θύμισε Πίντσον light (ειδικά στις πολλές αναφορές σε επιστημονικές ανακαλύψεις και σκοτεινές κυβερνητικές συνομωσίες) και στις κακές μου θύμισε κάτι άλλο. Ναι. Το ChatGPT.
|
|
"Today I went to the cupcake store to buy a cupcake and a coffee. Write a short story about this in the style of Cormack McCarthy".
αυτό ήταν το prompt που έβαλα στο ChatGPT. Τι μου έβγαλε από κάτω; Να τι μου έβγαλε από κάτω:
"The wind whipped at his face as he walked towards the cupcake store, the only beacon of light in the barren street. He pushed open the door and a bell jingled above him, announcing his arrival.
The air inside was warm and sweet, the smell of baked goods filling his nostrils. He approached the counter, a young woman with flour on her cheek looked up at him.
"What can I get for you?" she asked, her voice like honey.
"Cupcake and coffee," he replied, his voice low and rough.
She nodded, grabbing a pastry from the display case and pouring a steaming cup of coffee. He handed her a wad of cash, counting out the exact change, not a penny more.
As he took his first bite of the cupcake, a wave of sweetness flooded his mouth. The coffee was strong, its bitter taste cutting through the sugary treat. He savored each bite and sip, letting the memories of simpler times wash over him.
He finished the last crumb and took a final sip of coffee, the warmth spreading through his body. He looked up, catching the young woman's eye. She gave him a small smile and he felt a pang in his chest, a reminder of what he had lost.
He left the cupcake store, the bell jingling above him once more, the cold wind returning to whip at his face. But for just a moment, he was transported to a time when life was sweet and full of promise".
Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει.
|
|
γράφω για το πόσο σημαντικό είναι οι μεταρρυθμίσεις να έχουν συνέχεια. Πώς, για παράδειγμα, η Διαύγεια δεν είναι μόνο επίτευγμα της κυβέρνησης Παπανδρέου που την έφτιαξε, αλλά επίτευγμα και όλων των κυβερνήσεων που ακολούθησαν και δεν την κατήργησαν. Έχει κι άλλα παραδείγματα μέσα το κείμενο.
Θα το βρείτε στο φύλλο του Σαββάτου και, σε εκτενέστερη μορφή, εκεί το Σαββατόβραδο.
|
|
τα λινξ
οι γιατροί, λέει, αντιλαμβάνονται πλέον τη long Covid ως νευρολογική ασθένεια -και ως τέτοια προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν.
ο Ντέιβ Έγκερς πήγε στο Κίεβο και γράφει για τη ζωή εκεί.
πώς φτιάχνεται μια βίδα διαμέτρου 0,6 χιλιοστών. Καταπληκτικό.
υποτίθεται ότι σε γενικές γραμμές μέχρι την τρίτη δημοτικού τα παιδάκια πρέπει να έχουν σταματήσει να "μαθαίνουν να διαβάσουν" και να έχουν αρχίσει σταδιακά να "διαβάζουν για να μάθουν". Το λογοπαίγνιο λειτουργεί καλύτερα στα αγγλικά. Αλλά τα παιδάκια στις ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να το διαβάσουν -2 στα 3 παιδιά 4ης Δημοτικού εκεί, λέει, δεν ξέρουν καλά ανάγνωση.
Γιατί γερνάμε; Καλή ερώτηση.
25 "ιστορικά" tweets, που "άλλαξαν τον κόσμο". Θυμάμαι αρκετά από αυτά. Ήταν κάποτε συναρπαστικό αυτό το σάιτ. Όχι "καλό" -ποτέ δεν ήταν "καλό". Αλλά τουλάχιστο ήταν ενδιαφέρον. Πλέον ο ιδιοκτήτης του βάζει τους μηχανικούς να αλλάξουν το σύστημα ώστε να δείχνει τα δικά του, ανόητα τουίτ πρώτα πρώτα σε όλους τους χρήστες.
"The algorithm now artificially boosted Musk’s tweets by a factor of 1,000 – a constant score that ensured his tweets rank higher than anyone else’s in the feed".
Ίσως βέβαια πίσω από όλα αυτά να υπάρχει μια ηθελημένη στρατηγική, λέει εδώ.
Μια παλαβή ιστορία που αναδεικνύει πόσο άδικο και παρωχημένο είναι το σύστημα μετανάστευσης στις ΗΠΑ: ένας υπάλληλος (του Twitter!) από την Αυστραλία, που είχε ειδική βίζα για να εργάζεται στις ΗΠΑ, έμαθε ότι απολύεται όταν βρισκόταν σε ταξίδι στην Αυστραλία. Έτσι έχασε τη βίζα του και τώρα δεν μπορεί να γυρίσει στις ΗΠΑ ούτε για να μαζέψει τα πράγματά του.
Σε αυτό εδώ περιγράφεται πολύ καλά η όλη μυθολογία για "τις δυσκολίες" του γάμου και της συμβίωσης δυο ανθρώπων εν γένει. Γιατί υπάρχει τόσο έντονη; Τόσο χάλια είναι οι γάμοι των ανθρώπων; Τόσο μεγάλο και δύσκολο μαρτύριο; Είναι πολύ ενδιαφέρον και θέμα. Καλά τα λέει:
"So much cultural lore about marriage suggests that the institution is mostly miserable. There are endless jokes and punchlines and memes all telling us that to be married is to be profoundly unhappy, to be unduly burdened, to be perpetually aggrieved and taken advantage of. Sadly, that is, in fact, the case for some marriages but is it the case for most marriages? I sure hope not".
Υπάρχουν, λέει, κάτι ειδικά μονωμένα δωμάτια στα οποία η ησυχία είναι τόσο πλήρης που μπορείς να ακούσεις το αίμα να ρέει μέσα στις φλέβες σου. Υποτίθεται ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει εκεί μέσα πάνω από 45 λεπτά. Από ό,τι φαίνεται, αυτό δεν ισχύει.
"Go ahead and ban my book". Πέστα, Μάργκαρετ Άτγκουντ.
Πιθανότατα έχετε δει τις φωτογραφίες από το πώς θα μοιάζει το νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Μάλλον δεν έχετε δει το πώς θα μοιάζει το νέο Μινιόν, όμως.
Η ιστορία ενός ζευγαριού αμερικανών που προσπαθούν να βρουν διαμέρισμα για να εγκατασταθούν μόνιμα στο Παγκράτι.
Ένα ρεπορτάζ για τα διδάγματα από το Μάτι πέντε χρόνια μετά, μέσα και από τα μάτια Ιταλών ειδικών που έχουν έρθει για να μελετήσουν το φαινόμενο στην περιοχή.
"Αυτό που τους έκανε μάλιστα ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως πέντε χρόνια μετά, φαίνεται να απουσιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια διαχείρισης του τοπίου. Μάλιστα, στις περιοχές που επηρεάστηκαν από την πυρκαγιά, έχει ήδη αναπτυχθεί βλάστηση που θα μπορούσε δυνητικά να υποστηρίξει τη διάδοση μιας νέας. Ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση τούς έκανε και το γεγονός ότι εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να υπάρχουν μάντρες και περιφράξεις που περιορίζουν την κινητικότητα και τη δυνατότητα προσέγγισης ασφαλών σημείων σε περίπτωση εκδήλωσης κάποιας φωτιάς. (...) Κάθε νέα επίσκεψη στην περιοχή, δημιουργεί έντονη συναισθηματική φόρτιση, η οποία είναι μεγαλύτερη όταν διαπιστώνει κανείς ότι τα σημάδια της ανείπωτης τραγωδίας είναι ακόμα ορατά. Αυτό που πρωτοστατεί είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη ολοκληρωμένης διαχείρισης της περιοχής. Η χάραξη οδών διαφυγής ακόμα απουσιάζει. Ακόμα και το οικόπεδο όπου έχασαν τη ζωή τους αγκαλιασμένοι δεκάδες άνθρωποι, παραμένει περιφραγμένο με μάντρα και συρματόπλεγμα".
Μέσα σε μία ημέρα μάθαμε ότι ο 53χρονος Τζον Φέτερμαν πάσχει από κλινική κατάθλιψη και ότι ο 67χρονος Μπρους Γουίλις πάσχει από άνοια.
Είναι δυνατόν αυτή να είναι αληθινή ταινία; Στην αρχή νόμιζα ότι είναι σκετς του Saturday Night Live.
"The age of agile must end". Ενδιαφέρον.
Τέλος, σε αυτό εδώ το ΤικΤοκ ένας νέος προσπαθεί να αποδείξει ότι η μοντέρνα τέχνη είναι κενή νοήματος, κρεμώντας κρυφά ένα δικό του έργο τέχνης στην Tate Modern. Δηλαδή... φτιάχνοντας τέχνη. Που έχει νόημα. Χμ.
|
|
|
|
