Αγαπημένοι μου φίλοι,
Ο τρόπος που μπήκε ο Μάρτιος μας άφησε όλους παγωμένους και άφωνους. Σε αυτή την περίσταση όπου τα λόγια περιττεύουν το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο βαθιά θα πρέπει να κοιτάξει ο καθένας μας μέσα του και να αναλογιστεί για την ακεραιότητα του.
Η ενσυναίσθηση είναι αυτή που νοερά μας έφερε στη θέση των θυμάτων και των οικογενειών τους και παραλύσαμε από τρόμο και θλίψη.
Η ανιδιοτέλεια των παιδιών που μπήκαν στις φλόγες για να σώσουν ζωές, ζωντάνεψε την ελπίδα, όπως και η αλληλεγγύη που έστειλε τόσους ανθρώπους να συνδράμουν δίνοντας αίμα και με όποιο άλλο τρόπο μπορούσαν.
Η οργή και ο θυμός για τις παραλήψεις οδήγησε σε μαζικές διαμαρτυρίες και απαίτηση για βελτίωση και ασφάλεια στα μέσα μεταφοράς.
Όλες αυτές οι αναμενόμενες ανθρώπινες αντιδράσεις και συμπεριφορές με κάνουν να αναλογιστώ πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι, πόσο πιθανό μπορεί να γίνει το απίθανο και να καταλήξω στον τελικό παρονομαστή όλων των ερωτημάτων: Ποιο είναι το νόημα της παρουσίας μας (μου) στον κόσμο;
Η ενσυναίσθηση καλλιεργείται. Η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια είναι επιλογές... Η ακεραιότητα χτίζεται. Η οργή και ο θυμός με σωστή διαχείριση μπορούν να οδηγήσουν σε γνώση και βελτίωση. Στον πεπερασμένο χρόνο παρουσίας μας στον κόσμο ας εστιάσουμε στο Καλό.
Ελευθερία
|
|
|
|
|
