De vlucht naar Alicante op
6 januari 2013 van Ineke
Vertrek zondag morgen in de vroege uurtjes, richting Zaventem, van daar het vliegtuig op naar Alicante, om weer 4 galgootjes op te halen en van een nieuw leven te voorzien, de eerste 4 van het nieuwe jaar 2013.
We komen aan rond 8u45 in Alicante, waar Tina van Galgos del sol me staat op te wachten, we vertrekken onmiddellijk naar een opvanggezin om galgootjes Salvador en Thelma op te halen...daarna richting GALGOS DEL SOL.
Ter plaatse begroeten we eerst de galgootjes, één voor één prachtige dieren.
De één al meer getraumatiseerd dan de andere... en toch gekwispel alom, ze komen vragen om die aai over hun kopje, springen tegen je op…hier gaat het ons allemaal om, wat een gelukzalig gevoel omringt te zijn door "happy galgos" die zonder hulp eigenlijk al ten dode waren opgeschreven. Na hun begroeting help ik Tina de kennels te reinigen, gelukkig heeft ze een paar regenlaarzen voor me klaar staan ;) het meest frappante op deze korte trip was wel ‘s anderdaags we willen snel een kopje koffie drinken als Tina haar GSM rinkelt.
Een vrouw van de taverne MOJO'S iets verder op, laat Tina weten dat er een galgo rondloopt op straat...3 seconden later zitten we in haar auto op weg naar de plaats waar de galgo gespot werd, de dienster ter plaatse vertelt ons dat hij vaak rond de middag komt kijken of hij iets eetbaars kan vinden, ze plaatst dan ook al enkele dagen wat restjes vlees en dergelijke, we gaan even op zoek, maar vinden niks... we beslissen ter plaatse die kop koffie te nemen in de hoop dat we hem zullen zien en ...
Ja hoor, plots zien we hem lopen in de verte, hij komt onze richting uit, Tina vraagt snel iets eetbaars, wil even polsen hoeveel schrik hij heeft, of het een makkelijke vangst zal worden maar van zodra hij merkt dat we interesse in hem hebben, loopt hij de andere richting uit, we springen in de wagen en volgen hem even maar hij is zeer schuw en angstig en we mogen hem niet nog verder weg drijven van die plaats , we geven op...voor nu dan,Tina belt onmiddellijk een paar vrijwilligers op om een plan om te stellen, ze hopen hem door het voedsel op den duur te kunnen benaderen en hem zo in een afgesloten terrein te kunnen lokken...dit zal misschien dagen in beslag nemen als ze geluk hebben maar het kan ook weken en maanden zijn, of als we pech hebben helemaal niet.
Bij het wegrijden van die plaats voel ik me zo klein en machteloos maar tegelijker tijd besef ik nu meer dan ooit te voren hoe zeer het nodig is dat we ons blijven inzetten voor de Galgo Español!
|
|
|
|
|
