|
|
|
|
Ο βαρκάρης μιλάει στο τηλέφωνο με τα ξενοδοχεία καθώς ανεξάρτητοι αγουροξυπνημένοι τουρίστες συγκεντρώνονται στην προβλήτα για να πάρουν το καραβάκι και να πάνε βόλτα στις απομακρυσμένες, απρόσιτες παραλίες του ανεμοδαρμένου νησιού. Ο ήλιος έχει αρχίσει να κατεβάζει ζέστη, η θάλασσα μοιάζει λεία (μόνο στο βάθος, στον ορίζοντα, λευκά προβατάκια), οι ροδοκόκκινοι τουρίστες ανυπομονούν να ροδοκοκκινήσουν κι άλλο και συρρέουν, κι ύστερα φτάνουν κι άλλοι από τα ξενοδοχεία. Το καραβάκι αρχίζει να γεμίζει. Ένας τύπος ζητάει από το βαρκάρη να πεταχτεί λίγο στο αυτοκίνητο να φέρει τις ρακέτες, που τις ξέχασε, καθώς πάντα υπάρχει ένας τέτοιος, ή και περισσότεροι, κι ο βαρκάρης λέει ναι. Ο τύπος φεύγει.
Δώστε βάση τώρα.
Ετούτη είναι αληθινή ιστορία.
Συνοφρυωμένος κύριος με ριγέ μπλουζάκι και φάτσα απουσιολόγου απευθύνει από την προβλήτα κουβέντες στο βαρκάρη, ο οποίος παράλληλα προσπαθεί να κουλαντρίσει τις εκκρεμότητες τις σχετικές με τον απόπλου και την τοποθέτηση των επιβατών σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια του μικρού σκάφους. Είναι πολλοί, λέει ο απουσιολόγος. Πόσοι είναι;
Ο αποστολέας του παρόντος παρακολουθεί απορημένος, μετά παρακολουθεί εμβρόντητος.
Ο απουσιολόγος δεν βασίζει το ύφος του το αυστηρό σε μιαν εκκεντρικότητα ή σε ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι καν απουσιολόγος, καίτοι μοιάζει να μετράει παρουσίες. Είναι λιμενικός.
"Είναι είκοσι έξι", λέει, αναφερόμενος στον αριθμό των επιβατών. "Είναι ένας παραπάνω".
Ο βαρκάρης δε μοιάζει να πτοείται. Μετράει κι αυτός. Είναι πράγματι είκοσι έξι. "Είναι ένας παραπάνω", επιμένει ο λιμενικός απουσιολόγος. "Δεν επιτρέπεται".
Είναι δυνατόν; Αναρωτιέται ο αποστολέας. Συμβαίνει ετούτο το πράγμα; Σε νωχελικο νησί στα πέρατα του πελάγου που κατοικείται από Έλληνες λαμβάνει χώρα στιχομυθία τέτοια; Λέγονται τέτοιες κουβέντες;
"Έλα μωρέ τώρα" λέει ο βαρκάρης, αν και όχι με αυτά τα λόγια. Ο απουσιολιμενικός το σκέφτεται. Γίνονται διαβουλεύσεις για το αν μπορεί να αποπλεύσει ο βαρκάρης με έναν επιβάτη επιπλέον από τα προβλεπόμενα από το νόμο. Στην Ελλάδα του 2014 αυτά. Ο απουσιολιμενικός είναι έτοιμος να κάνει τα στραβά μάτια.
Τότε φτάνει ο άλλος με τις ρακέτες.
Σε ετούτο το μέρος όπου οι κανόνες είναι κατά κύριο λόγο διακοσμητικοί, όλα αυτά μοιάζουν μαγικά κι αδιανόητα. Οι επιβάτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με καταφανή έκπληξη και κάποιοι με έκδηλο ενθουσιασμό. Νιώθουν άξαφνα σα κάτι άλλο, μέρος κάτι καλύτερου, πιο προηγμένου. Το καράβι αποπλέει και όλοι κοιτάζουν με ένα σπάνιο σοκ τη θέα του συνοφρυωμένου απουσιολιμενικού στην προβλήτα να επαναλαμβάνει με gravitas "είναι η τελευταία φορά" και, κυρίως, τη θέα του τύπου με τις ρακέτες, που δεν έχει πλέον ρακέτες (τις άφησε στους φίλους του στο σκάφος) να αποχωρεί από το λιμάνι με κάποια βιασύνη προς άγνωστο προορισμό στην ενδοχώρα.
Ενδορφίνες πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο του αποστολέα. Είμαστε Ευρώπη; Τι είμαστε; Τι είναι εδώ; Πολιτισμός; Τι συνέβηκε μόλις; Ένα κλίμα ενθουσιασμού απλώνεται στο πλοιάριο, σαν μια υποψία ελπίδας, ότι κάτι αλλάζει, ότι να, από εδώ, από αυτά τα μικρά αρχίζει η μετατροπή μας σε ένα λαό που ακολουθεί τους κανόνες, όσο σκληρές ή κουτές κι αν είναι οι συνέπειες τους, ή, έστω, δείχνει ότι υποπτεύεται ότι πρέπει να το κάνει, από την επόμενη φορά, τη μετά την τελευταία.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο βαρκάρης στρίβει το καραβάκι σε μια μικρή παραλία, όπου υπάρχουν λουόμενοι, ή μάλλον όχι, όχι λουόμενοι, τουρίστες όρθιοι, με ρούχα και ψυγειάκια και ομπρέλες και σακίδια και καπέλα, εν αναμονή.
Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ο τύπος που είχε πάει για τις ρακέτες.
Το καραβάκι γρατζουνάει με την καρίνα τα βότσαλα, κι ανεβαίνουν όλοι, ο ρακέτας και οι αλλοδαποί τουρίστες, δώδεκα νοματαίοι στο σύνολο, ένας - ένας στο βαρκάκι.
Το όνειρο καταρρέει, σβήνει και πνίγεται στα βεραμάν νερά των ακτών του Αιγαίου.
Υπεράριθμοί ροδοκόκκινοι αφήνουν τη μοίρα να τους γλιτώσει από τον πνιγμό, περνούν μια λαμπρή ημέρα σε μέρη σα ζωγραφισμένα σε αφίσες τουριστικών οργανισμών, μα ο ροδοκόκκινος και κατά τα άλλα πανευτυχής αποστολέας φέρει πληγή στο μέσα του, τη γνώριμη πια χαρακιά που προκαλεί το σκότωμα μιας ελπίδας αφελούς.
Όμως.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.
Στο γυρισμό, λίγο πριν απ' το λιμάνι, το καραβάκι στρίβει πάλι στην παραλιούλα για να ξεφορτώσει τους υπεράριθμούς αλλοδαπούς και το ρακέτα, ο οποίος παρεμπιπτόντως κι ευτυχώς ποτέ δεν πρόλαβε να παίξει με τις ρακέτες.
Εκεί υπάρχει ένας άλλος απουσιολιμενικός, ντυμένος στα κόκκινα.
Τα κόκκινα δεν είναι στολή του λιμενικού, όπως δεν είναι ούτε τα ριγέ μπλουζάκια, ακόμα και ο αποστολέας το ξέρει αυτό. Ο απουσιολιμενικός, ωστόσο, κάνει τη δουλειά του που είναι το μέτρημα, συμπεριλαμβάνοντας και τους αποπλέοντες της παραλίας, που εξακοντίζουν τον υπερπληθυσμό στη στρατόσφαιρα.
Πίσω στο λιμάνι, ο ριγέ απουσιολιμενικός στέκει αγέρωχος με ένα μπλοκάκι στα χέρια, σοβαρή έκφραση και έναν άχρωμο sidekick, και περιμένει. Ο βαρκάρης, αφού ξεφορτώσει τους ροδοκόκκινους, παραδέχεται την ήττα και δέχεται το πρόστιμο με λίγα περισσότερα από τις τυπικές "μα και τι να κάνω πώς θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι το όριο είναι πολύ μικρό" δικαιολογίες.
Ο αποστολέας είναι εξουθενωμένος από αυτό το κοινωνιολογικό/εξελικτικό rollercoaster, αυτό το μεταρρυθμιστισκοτσέζικο ντους, αυτό τον αέναο χορό ανάμεσα στον εθιμικό ωχαδερφισμό, τη γραφειοκρατική αρτηριοσκλήρωση, τη νεοελληνική κουτοπονηριά και την εφαρμογή κοινωνικών κανόνων όπως αυτοί έχουν επιλεγεί από τα αρμόδια δημοκρατικά όργανα. Το μπέρδεμα δεν του επιτρέπει να καταλήξει σε βαρύγδουπα συμπεράσματα, σε κατηγορίες, καταγγελίες ή ευχολόγια. Όλα αυτά, εξάλλου, μπορούν ακόμα να περιμένουν.
Προς το παρόν πρέπει να γίνει λίγο περισσότερο ροδοκόκκινος.
Καλές βουτιές,
<3
Υ.Γ. Εσείς τι ελληνικιστορίες έχετε παρακολουθήσει -ή πυροδοτήσει- το φετινό καλοκαίρι στις τοποθεσίες των διακοπών σας; Απαντήστε μου σε ετούτο το email επειδή μου τελειώνουν και τα βιβλία, να έχω κάτι ενδιαφέρον να διαβάσω στις υπόλοιπες παραλίες που έχουν απομείνει.
|
|
Ο "Φεβρουάριος" είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Αν δεν έχετε διαβάσει τίποτα απολύτως από όσα έχω γράψει ποτέ, κι αν θέλετε να διαβάσετε μόνο ένα, αυτοτελές και πεπερασμένο πράγμα δικό μου, σας προτείνω αυτό. Προσπεράστε το site και τα άρθρα, πηγαίνετε κατευθείαν στο βιβλίο, χάρτινο ή ηλεκτρονικό, ό,τι προτιμάτε.
Είναι μυθιστόρημα.
 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
